വേലക്കാരിയായാലും മതിയേ
ആദ്യം അവരൊന്ന് പകച്ചു. പിന്നെ ഭയം കൊണ്ട് വിറച്ചു. പെട്ടെന്നുതന്നെ സമനില വീണ്ടെടുത്ത് നബീസത്ത സ്ക്രീൻ കൈ കൊണ്ട് പൊത്തി.
“പടച്ച റബ്ബേ… വേണ്ട മോനേ… വേണ്ട… എന്നാലും ആ ഹറാമ്പറന്നോള് ഇങ്ങനെ ചെയ്യുമെന്ന് കരുതീല്ല.”
അവർ വിതുമ്പിക്കരഞ്ഞു. നബീസത്ത വിചാരിച്ചത് അവരെ ഒതുക്കാന്‍ ഷാഹിന ഓൾടെ ഉമ്മയുടെ കളി എനിക്ക് അയച്ചുതന്നെന്നാണ്.
“വെറുതെ അവളെ പഴിക്കണ്ട ഇത്ത.. ഞാനിത് ഇന്ന് തൊടിയിലെ നിങ്ങടെ സംസാരം കേട്ടപ്പൊ അവൾടെ ഫോണിന്ന് പൊക്കിയതാ…”
ഞാൻ ഡ്രൈവിങ് സീറ്റില്‍ ഇരുന്ന് ഷാഹിനയുടെ നിരപരാധിത്വം അറിയിച്ചു.
അവർ ഒരു നിമിഷം ചിന്തിച്ചിരുന്നു. എങ്ങനെയാവും ഇത് സംഭവിച്ചിരിക്കുകയെന്ന് ഊഹിച്ചെടുത്തപ്പോഴേക്കും ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി
“എന്നാലും ഇയ്യിത് ചെയ്യൂന്ന് കരുതീല…”
“വേണമെന്ന് വച്ചിട്ടല്ല…”
“ഇനിക്ക് അന്നെ അറിഞ്ഞൂടേ… ഇന്നത്തെ സംഭവത്തിന് മുന്നേ ഇനിക്ക് അറിയാം ഇയ്യെന്റെ പൊറത്തുകേറാൻ കാത്തിരിക്കുവാരുന്നെന്ന്… ഞാൻ കാണാത്തതല്ലല്ലോ നിന്റെ നോട്ടം ഭാവോമൊക്കെ…”
“അതുമുണ്ടായിരുന്നെന്ന് കൂട്ടിക്കോ…. പക്ഷേ….”
“എപ്പഴാ വേണ്ടേന്ന് പറഞ്ഞാ മതി.. ഒരു ശെയ്ത്താനുകൂടി മടിക്കുത്ത് തരുന്നേന് എനിക്ക് വെഷമമില്ല… ഇയ്യിത് ആരേം കാണിക്കില്ലെങ്കിൽ…”
അവർ കണ്ണു തുടച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. അവരുടെ സംസാരത്തിലും ഭാവത്തിലും ഒരുതരം നിസ്സഹായത ആയിരുന്നു.
