“ചേച്ചി കഴിക്കുമോ ?

“ഇല്ലില്ല. ലേശം ഒന്നു സ്വാദു നോക്കും. അത്രേയുള്ളൂ’, വീണ്ടും നാണം.

ചായ വന്നു.
“അപ്പൊ ഇവളോ ? ജയമ്മയെ നോക്കി ഞാൻ ചോദിച്ചു.
അത് കേട്ട് ജയമ്മ ചിരിച്ചു.

‘ഹോ, അവക്കൊന്നും മണംപോലും പിടിക്കത്തില്ല; പക്ഷേല് മോനുണ്ടല്ലോ, അവന്നു പന്ത്രണ്ടു വയസ്സാ..അവൻ രണ്ടെണ്ണം വിടും; അച്ഛന്റെ മോനാ, അവൻ അതിയാൻ ഇച്ചിരി വായിലൊഴിച്ച് കൊടുക്കും; പിള്ളാരും എല്ലാം അറിയണ്ടേ ? അല്ലേ പ്രേമാ ?

“ശരിയാ ചേച്ചി. എന്നാ നമൂക്കൊന്നു കൂടണം., നമൂക്കെല്ലാവർക്കും കൂടി… “

“അതിനൊരു വിഷമോം ഇല്ല. ഞാൻ പറഞ്ഞാ അതിയാൻ കേൾക്കും”

“അവിടെ അറിയരുത്? ഭാര്യവീടിനെ ഉദ്ദേശിച്ച് ഞാൻ പറഞ്ഞു.

“ഞാനതു പറയാൻ പോവായിരുന്നു. മോൻ നമ്മടെ സ്വന്തമാ’

“നാളെ രാത്രി വരട്ടേ ചേച്ചീ ?” “ധൈര്യമായിട്ട് വാ കൂടിക്കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇവിടെക്കിടന്നുറങ്ങാം മോന് . മാറിലെ തോർത്ത് സ്ഥലം മാറിയത് ചേച്ചി തന്ന ഒരു സിഗ്നലാണോ? ‘ഞായറാഴ്ച്ച രാവിലെ പോകാം; അതാകുമ്പം ഒരു കുഞ്ഞും അറിയത്തില്ല. സൗകര്യം ഇച്ചിരി കുറവാന്നേയുള്ളൂ…“

സൗകര്യമല്ല. മനസ്സാ പ്രധാനം, അതിവിടെ ഉണ്ടല്ലൊ. ഞാൻ ഒരു ഫുള്ള് കൊണ്ടുവരാം;

“മതി മതി. ഞാനിവിടെ കരിമീൻ വറുക്കാം’ “അസ്സലായി. കാര്യമായിത്തന്നെ ആയ്ക്കോട്ടെ ..ചേച്ചി..കാശു ഞാൻ തരാം”, നൂറിന്റെ നോട്ടുകൾ ഞാൻ നീട്ടി