കവലയിൽ ബസ്സിറങ്ങി രണ്ടു കിലോമീറ്ററോളം നടക്കണം, എന്റെ ഭാര്യവീട്ടിലെത്താൻ. റോഡൊന്നുമില്ല. പകുതിവഴിക്കാണു രാജമ്മയുടെ വീടു്. തെങ്ങും കവുങ്ങും മാവും പ്ലാവും ഇടതുർന്നു നിൽക്കുന്നതിനിടയിൽ പാടങ്ങളുമുണ്ട്, ചെറിയ തോടുകളുമുണ്ട്.

മദ്ധ്യവയസ്സായെങ്കിലും ഒരു ശൃംഗാരച്ചുവയിലാണ് രാജമ്മച്ചേച്ചി സംസാരിക്കാറ്. ജയമ്മയെ ഒത്തെങ്കിൽ കാണാമല്ലോ എന്നോർത്താണ് ഞാൻ ലോഹ്യം പറയാൻ നിൽക്കാറ്.

ഒരു ദിവസം ഉച്ചയ്ക്ക് ഞാൻ അതിലേ വരുമ്പോൾ ഒന്നുനിന്നു. മുൻ വശത്തു ആരുമില്ല. തുറന്ന കതകിലൂടെ ഞാൻ ഉള്ളിലോട്ടു നോക്കി.

“ആരാ അത്… ങാ…ചേട്ടനാണോ ?
ജയമ്മ വന്നു “അമ്മ അങ്ങോട്ട് പോയിരിക്കുകയാ.”
അമ്മയെ തിരക്കി വന്നതാണെന്ന് കരുതിപ്പറഞ്ഞതാണവൾ.

“ദാഹിക്കുന്നു. കുറച്ചു വെള്ളം തരാമോ ?” ഞാൻ ചോദിച്ചു.

അത് കേട്ട് അവളൊന്ന് നോക്കി. ആ നോട്ടത്തിലൊരു വശപ്പിശക് തോന്നാതിരുന്നില്ല. ഒരു അമർത്തിച്ചിരിയോടെ അകത്തേക്ക് പോയവൾ, ഗ്ലാസ്സിൽ വെള്ളവുമായി തിരിച്ചുവന്നു. ഒറ്റുവലിക്കു ഞാൻ വെള്ളം കുടിച്ചു.

“വെള്ളം കൂടിച്ചാൽ തീരുന്ന ദാഹമല്ലിതു’,
അവളുടെ നെഞ്ചിലേയ്ക്കു നോക്കി ഞാൻ പറഞ്ഞു.
ഗ്ലാസ്സ് തിരികെ കൊടുക്കുമ്പോൾ കയ്യിൽ ചെറുതായി പിടിച്ചു. “ദേ .. ചേട്ടാ…അമ്മ ഇപ്പൊ വരൂട്ടോ..” കൈ തട്ടിമാറ്റി, അവൾ അകത്തേക്ക് വലിഞ്ഞു.