ആ ഇരുട്ടിലും ആൻറിയുടെ സ്വർണ്ണനിറമാർന്ന മേനിയഴക് കണ്ട ഞാൻ മിഴിച്ചുനിന്നു പോയി.

അപ്പോഴേക്കും പട്ടാളം ചാടിയെഴുന്നേറ്റു.

“ടാ ലുട്ടാപ്പി.. നീ എന്താടാ ഒളിച്ചു നിൽക്കുന്നത്..ഇവിടെ വാടാ’

പട്ടാളം എന്റെ നേർക്ക് ചീറിയടുത്തു. ഞാൻ നിന്ന് വിറച്ചു. പട്ടാളം വന്ന് എന്റെ ചെവി പിടിച്ച് തിരുമ്മി

“അമ്മേ..” ഞാൻ നിലവിളിച്ചു.

“മുണ്ടിപ്പോവരുത്ത് അസത്തേ! കൊല്ലും ഞാൻ”
എന്ന് പറഞ്ഞ പട്ടാളം അവളുടെ തുണിക്കൂമ്പാരത്തിന്റെ കെട്ടിൽ തിരുകി വെച്ചിരുന്ന അരിവാളിൽ ചൂണ്ടി പറഞ്ഞു.

അതു കേട്ടതും ഞാൻ വാ പൊത്തി പിടിച്ചു.

“അയ്യോ വേണ്ട ഷീലേച്ചി, അവനെ പേടിപ്പിക്കേണ്ട..കൊച്ചു കുട്ടിയല്ലെ, അവനൊന്നും മനസ്സിലാവില്ല”
ആൻറി ഇടക്ക് കയറി പറഞ്ഞു.

“കൊച്ചുകുട്ടിയോ…ങാഹാ..ദാ..ഇതൊന്ന് നോക്ക്.. എന്നിട്ട് നീ തന്നെ പറ..ഇവൻ അതോ മൂത്തതാണോന്ന്?
എന്നും പറഞ്ഞ് പട്ടാളം എന്റെ നിക്കറിൽ പിടിച്ച് ഒറ്റ വലി.

അൽപം ലൂസ്സായിരുന്ന നിക്കർ ഒറ്റ വലിക്കു തന്നെ മുട്ടിനുകീഴെ എത്തി.
അതിനുള്ളിൽ നിന്നും എന്റെ കൊച്ചു ലുട്ടാപ്പി ഒരു ചുള്ളിക്കമ്പ് കണക്കെ വായുവിൽ മസ്സില് പെരിപ്പിച്ചുനിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

അത് കണ്ട ആൻറിയും പട്ടാളവും ഒരേ സമയം മൂക്കത്ത് വിരൽ വെച്ച് നിൽപ്പായി.

“ന്റെ പൊന്നേ..പെണ്ണേ, തുണിയഴിച്ചേച്ച് നിക്കുന്നത് കണ്ടാൽ കൊച്ചായാലും കിളവനായാലും സാമാനം ദേ ഈ പരുവത്തിലേ നിക്കു..അത് ശാസ്ത്രം”