സുഹറ വന്നു. നീ രാവിലെ എഴുന്നേൽക്കുമ്പോ മോനെക്കൂടി വിളിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിക്കണേ.. അവനിനൊന്നും പഠിച്ചിട്ടില്ല” അത് കേട്ട് തലയാട്ടി, എന്നെ നോക്കുകപോലും ചെയ്യാതെ സുഹറ പോയത് എനിക്ക് ടെൻഷനായി. അവരിന്ന് വരാതിരിക്കുമോ?

മുറിയിലെത്തിയിട്ടും എനിക്കൊരു സ്വസ്തതയുമില്ല. പാലുമായി സുഹറ വരേണ്ട സമയം കഴിഞ്ഞു. എന്താ വരാത്തേ.? പാലന്വേഷിച്ച് താഴേക്ക് ചെന്നാലോ.. വേണ്ട .. അത് ശരിയാവില്ല. ഇനി പാലുമായി രാത്രി വരാനാണോ? ചിന്തകൾ കാടുകയറുകയാണ്. വൈകിയാണ് വരുന്നതെങ്കിൽ സുഹറയെ പിന്നെ പോകാനനുവദിക്കരുത്.

സെബിയാത്ത ഉറങ്ങിയിട്ടില്ലെങ്കിൽ അതും പ്രശ്നമായാലോ? പതുക്കെ മുകളിലേക്ക് കയറി. സെബിയാത്തയുടെ മുറി ചാരിയിരിക്കുകയാണ്. വിടവിലൂടെ ഏന്തി വലിഞ്ഞ് നോക്കിയിട്ട് അവരെ കാണുന്നില്ല .

മുറി തുറന്നാലവർ അറിഞ്ഞാലോ.? ആകെക്കൂടി ഒരു കൺഫ്യൂഷൻ. അപ്പോഴാണ് ഉമ്മയോട് തലവേദനയാണെന്ന് പറഞ്ഞ കാര്യം ഓർത്തത്. ടൈഗർ ബാം സ്ഥിരം സെബിയാത്തയുടെ കൈയ്യിലുണ്ടാവാറുണ്ട്. അഥവാ തന്നെ കണ്ടാൽ ബാം ചോദിക്കാം. അങ്ങനെ കണക്ക് കൂട്ടി വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്നു.

സെബിയാത്ത പിൻതിരിഞ്ഞ് കിടക്കുകയാണ്. ഉറങ്ങുകയായിരിക്കും. എന്നാലുമത് പോരല്ലോ. ഉറപ്പ് വരുത്തണമല്ലോ. ഞാൻ വിളിച്ചു “സെബിയാത്താ “ അധികം ഉച്ചത്തിലല്ലെങ്കിലും ചെറുമയക്കമാണെങ്കിൽ, അറിയാവുന്ന വിധത്തിലായിരുന്നു വിളി. എന്നിട്ടും അനക്കമില്ല. ഞാൻ അവരുടെ മുന്നിലെത്തി.