എൻ്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും വെള്ളം വരാൻ തുടങ്ങി. ഡോക്ടർ എന്നേ ദേഷ്യത്തോടെ നോക്കി. പേടി കൊണ്ട് എൻ്റെ ശരീരം വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ശ്വാസം കിട്ടാതെ ഞാൻ പിടഞ്ഞു. അതു കണ്ട് ഡോക്ടർ പതുക്കെ എൻ്റെ മുഖത്ത് നിന്നും കൈ മാറ്റി.

എനിക്ക് ശബ്ദം പുറത്തു വരുന്നില്ലാരുന്നൂ. ഞാൻ ആകേ പേടിച്ചു. ഡോക്ടർ എന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ എന്നോണം എൻ്റെ തലയിൽ തലോടി കൊണ്ടിരുന്നു. പതിയെ എൻ്റെ ശ്വാസഗതി നേരെ ആയി. ഞാൻ ദയനീയമായി ഡോക്ടറെ നോക്കി ശബ്ദം താഴ്ത്തി കൈകൂപ്പി പറഞ്ഞു.

“എന്നേ ഒന്നും ചെയ്യല്ലേ. എനിക്ക് പോണം. പ്ലീസ്…”

ഡോക്ടർ ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പയ്യെ എന്നെ താങ്ങി ഡോക്ടറോട് ചേർത്ത് ഇരുത്തിട്ട് പറഞ്ഞു.

“അയ്യേ… മോൾ എന്തിനാ പേടിക്കുന്നെ. മോളെ ഞാൻ ഒന്നും ചെയ്യില്ല. മോൾ കരയാതെ നല്ല കുട്ടി ആയി ഇരുന്നാൽ വേഗം പുറത്തേക്ക് വിടാം. എന്നേ ദേഷ്യം പിടിപ്പിച്ചാൽ മാത്രമെ ഞാൻ മോളെ വേദനിപ്പിക്കു. ഡോക്ടർ മോളെ എൻ്റെ സ്വന്തം മകളെ പൊലെ നോക്കിക്കോളാം. ഒന്നു കൊണ്ടും പേടിക്കണ്ട കേട്ടോ.”

എന്നിട്ടും എനിക്ക് കരച്ചിൽ നിയന്ത്രിക്കാൻ ആവുന്നില്ലായിരുന്നൂ. ഞാൻ ബെഡിൽ നിന്നു താഴേ ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങിയതും ഡോക്ടർ എന്നെ ബലമായി പിടിച്ചിരുത്തി. എൻ്റെ കവിളിൽ ശക്തി ആയി കുത്തി പിടിച്ചു.