ഇന്നും കുറച്ച് നല്ല സീൻ പിടിക്കാൻ പറ്റി.

അല്പം താസിച്ചാണ് ഓഫിസിൽ നിന്നിറങ്ങിയത്.
5:30 കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

മോഹൻ ഉച്ചയ്ക്ക് ശേഷം ലീവ് എടുത്തു. എന്തോ കാര്യമുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു. എന്ത് കാര്യം. അരുണിമയേയും കൊണ്ട് കറങ്ങാൻ പോകാനാവും.

ഫ്ലാറ്റിൽ പോകാൻ ബസ്സ് തന്നെ ശരണം.

കമ്പനിയുടെ മുൻപിൽത്തന്നെ ബസ് സ്റ്റോപ്പുണ്ട്..

പക്ഷെ, അവിടം മുതൽ ബസിൽ കയറാനുള്ളവരുടെ തിരക്ക് കൂടും. ഈ ഇടിച്ചു കുത്തി ബസ്സിൽ പോകുന്നത് എനിക്കെന്തോ ഇഷ്ടല്ല.

ഒരു 1 km മുൻപിൽ ഒരു ടാക്സി സ്റ്റാന്റുണ്ട്. നല്ല മഴക്കോളു മുണ്ട്..മാനം ഇരുണ്ട് കയറിക്കഴിഞ്ഞു..നടക്കുകയും ചെയ്യാം, എന്നുകരുതി ടാക്സി കയറാനായി ഞാൻ സ്റ്റാൻഡിലേക്ക് നടന്നു.

റോഡിലെ തിരക്ക് പോലെത്തന്നെ ഫുട്പാത്തിലെ തിരക്കും ബാംഗ്ലൂരിൽ സർവസാധാരണമാണ്.

ആകെയുള്ള ആശ്വാസം ഇടക്ക് നല്ല മദാലാസമാരായ പെണ്ണുങ്ങളുടെ ശരീരം ദേഹത്തുരയുമ്പോൾ ലഭിക്കുന്ന മനസ്സുഖമാണ്.

പക്ഷെ, സൂക്ഷിച്ചും കണ്ടും ദേഹം ഉരച്ചില്ലെങ്കിൽ ചെപ്പ നീരാവും.

തുണി കുറഞ്ഞു എന്ന് കരുതി പെണ്ണുങ്ങളൊന്നും വെടികളാവില്ല.

ഞാൻ നടത്തം തുടർന്നു.

നല്ല മഴക്കോളുണ്ട്.

മാനം ഇരുണ്ട് കയറിക്കഴിഞ്ഞു.

“ഹേയ്… രമേഷ്…”

ശബ്ദം കേട്ട ദിശയിലേക്ക് ഞാൻ നോക്കി.എന്റെ അരികിലായി ഒരു ചുവപ്പ് കാർ പാർക്ക്‌ ചെയ്തിരിക്കുന്നു.