“അപ്പൊ വെശപ്പൊണ്ടാരുന്നല്ലേ… പിന്നെ നേരത്തെ ഇയ്യെന്തിനാ അത്ര ഗമ കാട്ടിയേ?”

നബീസത്ത ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അച്ചാറിളക്കി.

ഞാൻ ബാക്കി കഞ്ഞി മോന്തിക്കൊണ്ടിരിക്കവേ ആടിനെ തീറ്റാൻ പോയ ഷാഹിന വന്നു. എന്നെ കണ്ട് അവളുടെ മുഖത്തൊരു കൗതുകമോ അത്ഭുതമോ പോലെ.

“ഇയ്യിത് എപ്പഴാ വന്നെ?” എന്നെ കണ്ടിട്ട് അവൾ ചോദിച്ചു.

“കുറച്ചു മുന്നേ… നിന്നെ കാണാഞ്ഞിട്ട് തിരക്കിയതേയുള്ളൂ. ഇതെവിടാരുന്നു?”

“ആടിന്റെ അടുത്തായിരുന്നെടാ.”

“അവിടെ എന്തെടുക്കുവാരുന്ന്?”

“ഒന്നുമില്ലാരുന്ന്…”

സംശയത്തോടെ ഷാഹിന പറഞ്ഞു. എന്തിനാ ഇതൊക്കെ ചോദിക്കുന്നതെന്ന് അവൾ ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടാവും.

“അല്ല… ആകെ വിയർത്തിരിക്കുന്നത് കണ്ട് ചോദിച്ചതാ…”

“ഓ… അ… അതോ… വെയിലത്ത് കുറച്ച് പുല്ല് പറിക്കാൻ പോയി.. അതോണ്ടാരിക്കും…”

ഇടയ്ക്കപ്പഴോ അവൾ കവക്കിട തിരുമ്മിയത് ഞാന്‍ കണ്ടുകാണുമോ എന്ന് പേടിച്ചതുപോലെ തോന്നി.

“അങ്ങനെ നീ വീണ്ടും പ്രശ്നങ്ങളൊക്കെ അവസാനിപ്പിച്ച് പുയ്യാപ്ലേടെ അടുത്തേക്ക് പോവാണല്ലേ…”

“ഓ.. എന്ത് അവസാനമെടാ.. പ്രശ്നങ്ങളൊക്കെ ഒരുത്തരു തന്നെ ഉണ്ടാക്കുന്നതല്ലേ.”

അതും പറഞ്ഞ് ഷാഹിന നബീസത്തയെ ഒന്ന് നോക്കി.

ഇത്തയത് കാര്യമാക്കാത്ത ഭാവത്തിൽ അവൾക്ക് കൊടുത്തുവിടാനുള്ള അച്ചാർ ഒരു കുപ്പിയിൽ നിറയ്ക്കുവായിരുന്നു.