“എന്നാ നീയിവിടിരുന്ന് കുടിക്ക്.. ഞാൻ നാരായണേട്ടന്റടുത്ത് ചെന്ന് വണ്ടി കിട്ടുമോന്ന് നോക്കട്ടെ…”

ഷിയാസെന്റെ തോളത്തുതട്ടിയിട്ട് പോയി. ഞാന്‍ വീട്ടില്‍ വിളിച്ച് കാര്യം പറഞ്ഞിട്ട് അടുക്കളയിലേക്ക് കേറി. ഷാഹിനയെ കണ്ടില്ല.

ദാരിദ്ര്യം വിളിച്ചോതുന്ന അടുക്കളയാണ്.. ഗ്യാസടുപ്പ് ഇല്ല. കരിയും പുകയും നിറഞ്ഞിരുന്നു. അവിടെ ഒരറ്റത്ത് പഴകിയ മേശയും കസേരയുമുണ്ട്. അതിലിരുന്നാണ് എന്റെ കഞ്ഞികുടി. ഒരു സോസറിൽ പുഴുക്കും ചമ്മന്തിയും പിഞ്ഞാണത്തിൽ കുറച്ച് കഞ്ഞിയും എടുത്തുതന്നിട്ട് ഇത്ത തിരക്കിട്ട് ജോലിയിലേർപ്പെട്ടു.

“എന്തായിത്താ തിരക്ക്?”

“ഞമ്മളും വരണുണ്ട് ഷാഹിനേടെ അവിടേക്ക്… നസീറിക്ക ഉച്ചക്ക് പീടിക്കേന്ന് വരുമ്പൊ കഴിക്കാനെന്തേലും ഉണ്ടാക്കി വക്കണ്ടേ… പിന്നെ ഓൾക്ക് കൊടുത്തുവിടാൻ കുറച്ച് കടുമാങ്ങാ അച്ചാറും ഉണ്ടാക്കണം.”

അവർ ഒരു മുറിത്തേങ്ങ എടുത്തോണ്ട് ചിരവയിലിരുന്നു.

“അത് ശരി, ഇത്തയും വരുന്നുണ്ടല്ലേ… അതിരിക്കട്ടെ ഷാഹിന എവിടെ? അവളെ കണ്ടില്ലല്ലോ..”

ഞാൻ കഞ്ഞി മോന്തിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ഓളിപ്പൊ വരെ ഇവിടുണ്ടാരുന്നല്ലോ.. ആടിന് കാടി കൊടുക്കാൻ പോയതാവും… ഇയ്യ് കുടിക്ക്.. നേരം കളയണ്ട.”

നബീസത്ത തേങ്ങ ചിരകിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

മുണ്ട് മുട്ടോളം വലിച്ചുകേറ്റിവച്ച് വശം തിരിഞ്ഞ് ചിരവയിൽ വശം ചരിഞ്ഞിരുന്നാണ് തേങ്ങ ചിരകൽ. കസേരയില്‍ ഇരിക്കുന്ന എനിക്ക് കീഴെ നിലത്ത് ചിരവയിൽ ഇരിക്കുന്ന അവരുടെ വെളുത്തുകൊഴുത്ത കാൽവണ്ണകളുടെ ദൃശ്യം ഞാന്‍ കൗതുകത്തോടെ ആസ്വദിച്ച് കഞ്ഞി കുടിച്ചു. ഇത്തയുടെ മേൽച്ചുണ്ടിൽ വിയർപ്പുകണങ്ങൾ പൊടിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. കുനിഞ്ഞിരുന്ന് തേങ്ങ തിരുമ്മുമ്പോൾ അവരുടെ കുപ്പായത്തിനുള്ളിൽ കിടന്ന് പെരുമുലകൾ ഇളകിയാടുന്നു.