വേലക്കാരി – കഴിഞ്ഞ ദിവസത്തെ ആന്റിയുടെ വാക്കുകൾ ഓർത്തു. പാലക്കാട് ഭർത്താവിന്റെ അടുത്തേക്ക് പോയിക്കാണും. അമ്മയ്ക്ക് കൊടുത്ത വാക്ക് പാലിക്കാനാവുമോ? അതോ സുഖം മൂത്ത വേളയിൽ ഒക്കാത്ത കാര്യം വച്ചുകാച്ചിയതാവുമോ?

ഇനി ആന്റിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ഞാൻ അതിന് ഇറങ്ങിത്തിരിക്കും. പാലക്കാട്ട് കണ്ണായ സ്ഥലത്ത് വാങ്ങിച്ചിട്ടിരുന്ന 20 സെന്റ് വസ്തുവാണ്. സെന്റിന് ഇന്ന് അഞ്ച് ലക്ഷമെങ്കിലും കിട്ടും! ഒരു കോടി രൂപ!

അച്ഛന്റെ വെപ്പാട്ടി അത്ര ഉരുപ്പടിയാണോ? ഇത്രേം ഇഷ്ടദാനം എഴുതിക്കൊടുക്കാൻ അരയ്ക്കു ചുറ്റും പൂറാണോ?! സംഗതിയെന്താണെന്ന് അറിഞ്ഞേ പറ്റൂ.

എന്തോ ഷിയാസിന്റെ വീടെത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ ഒന്നറച്ചു. സ്വാതി എന്നെക്കൊണ്ട് ഓരോന്ന് ചെയ്യിച്ചപ്പോൾ അതാണ് ശരിയെന്ന് തോന്നിയിരുന്നെങ്കിലും അവന്റെ മച്ചാ വിളി കേട്ടപ്പോള്‍ മനസ്സിലൊരു കുറ്റബോധം.

ഒരു കൂട്ടുകാരന്‍ കാണിക്കുന്ന പണിയാണോ ഞാൻ കാണിച്ചത്! അവന്റെ ലൈനുമായി എല്ലാം തുറന്നുകാട്ടിയുള്ള അഴിഞ്ഞാട്ടമായിരുന്നില്ലേ? ഞാൻ ഗേറ്റിന്റെ കൊളുത്തിൽ പിടിച്ച് അറച്ചുനിന്നു.

“എന്താടാ മൊഖത്തൊരു മ്ലാനത?” എന്റെ മിഴിച്ചുനില്പ് കണ്ട് അവൻ തിരക്കി.

“ഒന്നുമില്ലെടാ… നീയെന്തിനാ വരണമെന്ന് പറഞ്ഞെ?”

“ങ്ഹാ… ഒരു ഹാപ്പി ന്യൂസൊണ്ട് മോനേ… ഫാസിക്കടെ മേട് തീർന്നു. ഷാഹിനയെ ഇന്ന് വീട്ടിൽ കൊണ്ടുവിട്ടോളാൻ പറഞ്ഞു.”

തികഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെ അവൻ പറഞ്ഞു.

ഷാഹിന ഷിയാസിന്റെ ഇത്തയാണ്. 23 വയസ്സ്, അവനെക്കാൾ രണ്ട് വയസ്സും എന്നേക്കാൾ ഒരു വയസ്സും മൂപ്പ്. നിക്കാഹ് കഴിഞ്ഞ് വർഷമൊന്ന് തികയുന്നതിനുമുമ്പ് അവളുടെ പുയ്യാപ്ല ഫാസിൽ സ്ത്രീധനത്തിന്റെ പേരില്‍ വീട്ടില്‍ കൊണ്ടാക്കി.

“അയിന് നിങ്ങള് ബാക്കി കാശ് കൊടുത്തോ?”

“എന്റെയറിവിൽ കാശൊന്നും കൊടുത്തിട്ടില്ല… പക്ഷേ ഇന്നലെ ഫാസിക്ക വന്നിട്ടുണ്ടാരുന്നെന്ന് ഉമ്മ പറഞ്ഞു. എങ്ങനെയൊക്കെയോ സംഗതി തീർപ്പാക്കീട്ടുണ്ട്. പടച്ചോന്റെ കൃപ”

അവന്റെ സ്വരത്തില്‍ ആശ്വാസവും സന്തോഷവും.

ഉള്ളിൽ അവനോട് ചെയ്തതിന്റെ കുറ്റബോധം കൊണ്ടാണോന്നറിയില്ല, എനിക്കും അവന്റെ കാര്യത്തില്‍ ആത്മാർത്ഥമായി സന്തോഷം തോന്നി.

“ഡാ… പിന്നെ… ഞാൻ വിളിച്ച കാര്യം… തയ്യ്ക്കാടല്ലേ ഓളെ നിക്കാഹ് കഴിച്ചയച്ചേക്കുന്നെ.. നമുക്കോളെ കൊണ്ടുവിടാൻ പോവുമ്പൊ സർട്ടിഫിക്കേറ്റൊക്കെ നോർക്കേൽ കൊണ്ട് അറ്റസ്റ്റ് ചെയ്യിച്ചാലോ.. ഇനീം അതിങ്ങനെ മാറ്റിവെച്ചോണ്ടിരിക്കാതെ…”

“അത് കൊള്ളാം.. പക്ഷേ എങ്ങനെ പോവും? വീട്ടിലെ കാറ് അച്ഛൻ കൊണ്ടുപോയെടാ..”

“ഓ… സീനായല്ലോ…”

അവനൊന്ന് നിർത്തി. എന്തോ ആലോചിച്ച് തുടര്‍ന്നു.

“ അപ്പഴൊരു കാര്യം ചെയ്യാം.. നാരായണേട്ടന്റെ വണ്ടി വല്ലോം ഓടാതെ കിടപ്പൊണ്ടോന്ന് ചോദിച്ച് നോക്കാം..”

“അതായിരിക്കും നല്ലത്… എപ്പഴാ പോണേ?”

“വണ്ടി കിട്ടേണ്ട താമസമേയുള്ളൂ. കൂടിപ്പോയാൽ ഒരു മണിക്കൂറിനുള്ളില്‍ ഇറങ്ങാം. ദൂരം കുറേയില്ലേടാ അങ്ങോട്ട്..”

“ആരിത് വിനുമോനോ?”

എന്റെ നാലാമത്തെ വാണറാണി നബീസത്ത ഇറങ്ങിവന്നു. വെള്ളനിറത്തിലുള്ള തട്ടവും നീല കുപ്പായവും മുണ്ടുമാണ് വേഷം.

“അന്നോടിന്നലെ ഇവിടൊന്ന് കേറിട്ട് പോവാൻ പറഞ്ഞപ്പൊ ബല്യ ഗമയാരുന്നല്ലോ.. പാവങ്ങടെ പൊരേലൊട്ടൊന്നും കേറുലേ?”

അവർ മന്ദഹസിച്ച് ചോദിച്ചു.

“എന്താണിത്താ ഇങ്ങനെ പറേണത്? ഇവിടെനിന്ന് ഇറങ്ങീട്ട് വേണ്ടേ കേറാൻ.. എന്നും അങ്ങനല്ലേ.. ഇന്നലെ ഇത്തിരി തെരക്കായിപ്പോയോണ്ടല്ലേ…”

“ഹ്മംം.. ഇയ്യ് മോന്ത വാട്ടണ്ട.. ഞാനൊരു നേരമ്പോക്ക് പറഞ്ഞതാ.. അതിരിക്കട്ടെ.. ഇയ്യ് വല്ലതും കഴിച്ചാരുന്നോ?”

“ഇല്ല…”

ഞാൻ ഉള്ള കാര്യം പറഞ്ഞു.

“ന്നാ ബാ.. കൊറച്ച് കഞ്ഞിയിരിപ്പുണ്ട്. കാന്താരിയും ചക്കപ്പുഴുക്കും കൂട്ടിയൊരു പിടി പിടിക്കാം.. രണ്ട് മണിക്കൂർ യാത്രയുള്ളതല്ലേ…”

കഴിച്ചില്ലെന്ന് പറഞ്ഞാൽ എത്ര ഇല്ലായ്മയാണെങ്കിലും ഷിയാസിന്റെ ഉമ്മ കഴിപ്പിച്ചിട്ടേ വിടൂ. അത്ര തങ്കമനസ്സാണ്. ഞാനാണെങ്കിൽ ആ സുവർണ്ണാവസരം പാഴാക്കാറുമില്ല. കഞ്ഞിമാത്രമല്ല നാലാം വാണറാണി നബീസത്തയെയും അടുക്കളയിലിരുന്ന് കണ്ണുകൊണ്ട് കോരിക്കുടിക്കാനുള്ള എന്റെ അസുലഭനിമിഷമാണ് ഇടയ്ക്കുള്ള ഈ കഞ്ഞികുടി. അവര് വിളമ്പിത്തരുന്ന കഞ്ഞിയും കുടിച്ചിട്ട് വീട്ടില്‍ ചെന്ന് അവരെത്തന്നെ ഓർത്ത് നല്ലൊരു വാണം വിടും. അതാണ് പതിവ്.

“എന്നാ നീയിവിടിരുന്ന് കുടിക്ക്.. ഞാൻ നാരായണേട്ടന്റടുത്ത് ചെന്ന് വണ്ടി കിട്ടുമോന്ന് നോക്കട്ടെ…”

ഷിയാസെന്റെ തോളത്തുതട്ടിയിട്ട് പോയി. ഞാന്‍ വീട്ടില്‍ വിളിച്ച് കാര്യം പറഞ്ഞിട്ട് അടുക്കളയിലേക്ക് കേറി. ഷാഹിനയെ കണ്ടില്ല.

ദാരിദ്ര്യം വിളിച്ചോതുന്ന അടുക്കളയാണ്.. ഗ്യാസടുപ്പ് ഇല്ല. കരിയും പുകയും നിറഞ്ഞിരുന്നു. അവിടെ ഒരറ്റത്ത് പഴകിയ മേശയും കസേരയുമുണ്ട്. അതിലിരുന്നാണ് എന്റെ കഞ്ഞികുടി. ഒരു സോസറിൽ പുഴുക്കും ചമ്മന്തിയും പിഞ്ഞാണത്തിൽ കുറച്ച് കഞ്ഞിയും എടുത്തുതന്നിട്ട് ഇത്ത തിരക്കിട്ട് ജോലിയിലേർപ്പെട്ടു.

“എന്തായിത്താ തിരക്ക്?”

“ഞമ്മളും വരണുണ്ട് ഷാഹിനേടെ അവിടേക്ക്… നസീറിക്ക ഉച്ചക്ക് പീടിക്കേന്ന് വരുമ്പൊ കഴിക്കാനെന്തേലും ഉണ്ടാക്കി വക്കണ്ടേ… പിന്നെ ഓൾക്ക് കൊടുത്തുവിടാൻ കുറച്ച് കടുമാങ്ങാ അച്ചാറും ഉണ്ടാക്കണം.”

അവർ ഒരു മുറിത്തേങ്ങ എടുത്തോണ്ട് ചിരവയിലിരുന്നു.

“അത് ശരി, ഇത്തയും വരുന്നുണ്ടല്ലേ… അതിരിക്കട്ടെ ഷാഹിന എവിടെ? അവളെ കണ്ടില്ലല്ലോ..”

ഞാൻ കഞ്ഞി മോന്തിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ഓളിപ്പൊ വരെ ഇവിടുണ്ടാരുന്നല്ലോ.. ആടിന് കാടി കൊടുക്കാൻ പോയതാവും… ഇയ്യ് കുടിക്ക്.. നേരം കളയണ്ട.”

നബീസത്ത തേങ്ങ ചിരകിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

മുണ്ട് മുട്ടോളം വലിച്ചുകേറ്റിവച്ച് വശം തിരിഞ്ഞ് ചിരവയിൽ വശം ചരിഞ്ഞിരുന്നാണ് തേങ്ങ ചിരകൽ. കസേരയില്‍ ഇരിക്കുന്ന എനിക്ക് കീഴെ നിലത്ത് ചിരവയിൽ ഇരിക്കുന്ന അവരുടെ വെളുത്തുകൊഴുത്ത കാൽവണ്ണകളുടെ ദൃശ്യം ഞാന്‍ കൗതുകത്തോടെ ആസ്വദിച്ച് കഞ്ഞി കുടിച്ചു. ഇത്തയുടെ മേൽച്ചുണ്ടിൽ വിയർപ്പുകണങ്ങൾ പൊടിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. കുനിഞ്ഞിരുന്ന് തേങ്ങ തിരുമ്മുമ്പോൾ അവരുടെ കുപ്പായത്തിനുള്ളിൽ കിടന്ന് പെരുമുലകൾ ഇളകിയാടുന്നു.

തിരുമ്മുന്ന ഊക്കിൽ മുന്നോട്ടു ചായുമ്പോൾ ഇറക്കിവെട്ടിയ കുപ്പായകഴുത്തിൽ ഇരുന്ന് ആ വെളുത്തുകൊഴുത്ത മുലകൾ ഉയർന്നുചാടുന്നു. ഷിയാസും ഷാഹിനയും കുടിച്ചുവറ്റിച്ച ഇടിഞ്ഞ താഴികക്കുടങ്ങൾ അവരുടെ ഓരോ കുലുക്കത്തിലും ഉലയുന്നു. പിഞ്ചു ചന്തിപ്പാതികളുടെ പ്രതീതി സൃഷ്ടിക്കുന്ന മുലയിടുക്കിനരികിൽ ഇടതുമുലയ്ക്ക് മേലെ ഒരു മറുകുണ്ട്. മുമ്പത് എന്റെ കണ്ണില്‍ പെട്ടിരുന്നില്ല. ഞാനതിനെ ആദ്യമായി കണ്ട് ആസ്വദിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഇത്തയെന്നെ വിളിച്ചുണർത്തി.

“എന്തെടാ… കിനാവ് കണ്ടോണ്ടിരിക്കാതെ കഞ്ഞികുടി.”

അവരുടെ ചുണ്ടിലൊരു ചെറു ചിരി പോലെ. ഞാനൊന്ന് പകച്ചുപോയി

“ഓൻ വണ്ടീമായിട്ട് വരുമ്പൊ പോവാനുള്ളതാ… വേണ്ടാത്തോടത്ത് നോക്കിയിരുന്നാ നേരം തെറ്റും, ആരോഗ്യോം പോവും. പറഞ്ഞില്ലാന്ന് വേണ്ട..”

അവർ പാതി കളിയായും കാര്യമായും പറഞ്ഞു.

എനിക്ക് മതിയായി. അവരുടെ ഡയലോഗ് കേട്ട് വയറുനിറഞ്ഞെന്ന് പറയാം.

“മുഴുവനും കുടിച്ചില്ലല്ലോ..”

ഞാനെഴുന്നേൽക്കുന്നത് കണ്ട് അവർ ചോദിച്ചു.

“മതി… നിറഞ്ഞു..”

ഊം”

ഞാന്‍ പറഞ്ഞൊപ്പിക്കുന്നത് കേട്ട് ഇത്ത തൃപ്തിയില്ലാതെ മൂളി. വേണ്ടായിരുന്നെന്ന് തോന്നിക്കാണും.

ഞാനത് വലുതായി ഗൗനിക്കാതെ അടുക്കളവാതിലിലൂടെ കൈ കഴുകാനിറങ്ങി. വെള്ളം ബക്കറ്റിൽ വച്ചിട്ടില്ല. തീർന്നെന്ന് തോന്നുന്നു. ഞാൻ വടക്കേവശത്തെ ആട്ടിൻകൂടിനടുത്തുള്ള പൈപ്പിലേക്ക് നീങ്ങി.

നസീറിക്ക (ഷിയാസിന്റെ ബാപ്പ) നടത്തുന്ന പീടികയ്ക്ക് പുറമേ അവരുടെ വരുമാനം ആടിനെ വളർത്തുന്നതിൽ നിന്നാണ്. ഒരു മുട്ടനാടിനെ മാത്രം നിർത്തിയിട്ട് ബാക്കി പെണ്ണാടും ആട്ടിൻകുട്ടിയും ഒക്കെയാണ്. പൊളപ്പെടുക്കുന്ന പെണ്ണാടുകളെ ചവിട്ടിക്കാൻ നിർത്തിയതാണ് മുട്ടനെ. മറ്റ് ആണാടുകളെയൊക്കെ അറക്കാൻ വിൽക്കും.

ഞാനവിടെ ചെന്നപ്പോള്‍ ഒരു പെണ്ണാടിനെ കൂടിന് പുറത്തുള്ള ഒരു കുറ്റിയില്‍ മാറ്റിക്കെട്ടിയിരിക്കുന്നു. ഷാഹിന എന്നെ കാണുന്നില്ല. അവൾ മുട്ടനെ അഴിക്കുകയാണ്.

നബീസത്ത ഇതൊക്കെ ചെയ്ത് കണ്ടിട്ടുള്ളതുകൊണ്ട് എനിക്ക് അവൾ ആടിനെ ചവിട്ടിക്കാനുള്ള പുറപ്പാടിലാണെന്ന് മനസ്സിലായി.

എനിക്ക് പണ്ടുമുതലേ ഇഷ്ടമുളള ഏർപ്പാടാണ് ആടിനെ ചവിട്ടിക്കുന്നത് കണ്ടുനിൽക്കുകയെന്നത്, സെക്സിനെപ്പറ്റി ഒന്നും അറിയാത്ത കാലം മുതലേ. അന്നൊന്നും എനിക്ക് വെള്ളം വച്ചുകാണില്ല. എങ്കിലും ചുമ്മാ രസം തോന്നി അങ്ങനെ കണ്ടുനിൽക്കും.

മുട്ടനാട് പെണ്ണാടിന്റെ പുറത്ത് ചാടിക്കേറുമ്പോൾ നബീസത്ത അതിന്റെ സൂചി പോലുള്ള സാധനം പെണ്ണാടിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് കേറ്റി വയ്ക്കും. അത് നാലഞ്ചടി അടിച്ചിട്ട് അനങ്ങാതെ നിൽക്കും. അന്നൊക്കെ ഞാൻ കരുതിയത് ആട്ടിൻകാട്ടം വരുന്നിടത്താണ് കുത്തുകോല് കേറ്റുന്നതെന്നാണ്.

“ഇതെന്തിനാ ഇത്താ ആട് അപ്പിയിടണെടത്ത് മറ്റേതിന്റെ ചുക്കാമണി ഇടുന്നെ?”

അവരൊന്ന് ചിരിച്ചു.

“എട മണ്ടച്ചാരേ.. അപ്പിയിടണെടത്തല്ല.. പെറുന്നിടത്താ ഇടുന്നെ…”

“അങ്ങനെ എന്തിനാ ഇടുന്നെ..?”

“എങ്കിലേ ഷിയാസിനും അനക്കുമൊക്കെ കളിപ്പിക്കാനൊരു ആട്ടിൻകുട്ടിയെ കിട്ടൂ…”

“മതി. ആട്ടിൻകുട്ടീടെ കൂടെ കളിച്ച് മടുത്തു. ഇപ്പൊ തന്നെ ഒത്തിരിയെണ്ണമായില്ലേ…”

“അത് കൊള്ളാം.. പിന്നെ അനക്ക് ആരെയാ വേണ്ടത്?
മനുഷ്യക്കുട്ടിയെയോ?”

“ആ.. കിട്ടുമോ?”

അതിയായ ആഗ്രഹത്തോടെ ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“പിന്നെന്താ.. അന്റെ ബാപ്പായോടും ഉമ്മയോടും പറഞ്ഞാ മതി..”

അവരുടെ ചുണ്ടിലൊരു സ്മിതം.

“ഉംം… ഇന്ന് തന്നെ പറയാം..”

ഞാൻ ആവേശഭരിതനായി.

അവർക്ക് എന്റെ കുട്ടിത്തം നിറഞ്ഞ ഉത്സാഹം കണ്ട് ചിരി വന്നു. മുട്ടനാടിനെ മാറ്റികെട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“മ്ംം.. ഇതുപോലെ ചെയ്യാൻ പറഞ്ഞാ മതി…”

അവർ എന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാതെ പറഞ്ഞു.

കൂടെ കളിക്കാൻ ഒരു കുഞ്ഞുവാവേ കിട്ടുമെന്ന് ആയപ്പോൾ എനിക്കും താല്പര്യം.

“എന്നാ ഞാൻ അച്ഛനോട് വരാന്‍ പറയട്ടേ?”

അവർക്ക് ചിരി പൊട്ടി..

“ച്ഛി… പോടാ ഹിമാറെ.. ആട് മനുഷ്യക്കുട്ടീനെ പെറണത് ഇയ്യ് കണ്ടിട്ടുണ്ടോ? അത് അന്റെ അച്ഛൻ ഇടേണ്ടിടത്ത് ഇടണം..”

“എവിടെ?”

“ആ… അതൊന്നും ഇനിക്കറിയില്ല… ഇയ്യ് ഇത്രേം മാത്രം പറഞ്ഞാ മതി.. ഇനിക്ക് ഇത്രേം വയസ്സായില്ലേ.. കൂടെ കളിക്കാൻ ഒരനിയനേയോ അനിയത്തിയേയോ തരാൻ..” [ തുടരും ]