വേലക്കാരിയായാലും മതിയേ
“അതായിരിക്കും നല്ലത്… എപ്പഴാ പോണേ?”
“വണ്ടി കിട്ടേണ്ട താമസമേയുള്ളൂ. കൂടിപ്പോയാൽ ഒരു മണിക്കൂറിനുള്ളില്‍ ഇറങ്ങാം. ദൂരം കുറേയില്ലേടാ അങ്ങോട്ട്..”
“ആരിത് വിനുമോനോ?”
എന്റെ നാലാമത്തെ വാണറാണി നബീസത്ത ഇറങ്ങിവന്നു. വെള്ളനിറത്തിലുള്ള തട്ടവും നീല കുപ്പായവും മുണ്ടുമാണ് വേഷം.
“അന്നോടിന്നലെ ഇവിടൊന്ന് കേറിട്ട് പോവാൻ പറഞ്ഞപ്പൊ ബല്യ ഗമയാരുന്നല്ലോ.. പാവങ്ങടെ പൊരേലൊട്ടൊന്നും കേറുലേ?”
അവർ മന്ദഹസിച്ച് ചോദിച്ചു.
“എന്താണിത്താ ഇങ്ങനെ പറേണത്? ഇവിടെനിന്ന് ഇറങ്ങീട്ട് വേണ്ടേ കേറാൻ.. എന്നും അങ്ങനല്ലേ.. ഇന്നലെ ഇത്തിരി തെരക്കായിപ്പോയോണ്ടല്ലേ…”
“ഹ്മംം.. ഇയ്യ് മോന്ത വാട്ടണ്ട.. ഞാനൊരു നേരമ്പോക്ക് പറഞ്ഞതാ.. അതിരിക്കട്ടെ.. ഇയ്യ് വല്ലതും കഴിച്ചാരുന്നോ?”
“ഇല്ല…”
ഞാൻ ഉള്ള കാര്യം പറഞ്ഞു.
“ന്നാ ബാ.. കൊറച്ച് കഞ്ഞിയിരിപ്പുണ്ട്. കാന്താരിയും ചക്കപ്പുഴുക്കും കൂട്ടിയൊരു പിടി പിടിക്കാം.. രണ്ട് മണിക്കൂർ യാത്രയുള്ളതല്ലേ…”
കഴിച്ചില്ലെന്ന് പറഞ്ഞാൽ എത്ര ഇല്ലായ്മയാണെങ്കിലും ഷിയാസിന്റെ ഉമ്മ കഴിപ്പിച്ചിട്ടേ വിടൂ. അത്ര തങ്കമനസ്സാണ്. ഞാനാണെങ്കിൽ ആ സുവർണ്ണാവസരം പാഴാക്കാറുമില്ല. കഞ്ഞിമാത്രമല്ല നാലാം വാണറാണി നബീസത്തയെയും അടുക്കളയിലിരുന്ന് കണ്ണുകൊണ്ട് കോരിക്കുടിക്കാനുള്ള എന്റെ അസുലഭനിമിഷമാണ് ഇടയ്ക്കുള്ള ഈ കഞ്ഞികുടി. അവര് വിളമ്പിത്തരുന്ന കഞ്ഞിയും കുടിച്ചിട്ട് വീട്ടില്‍ ചെന്ന് അവരെത്തന്നെ ഓർത്ത് നല്ലൊരു വാണം വിടും. അതാണ് പതിവ്.
