വേലക്കാരിയായാലും മതിയേ
വേലക്കാരി – ആ ദിവസങ്ങൾ ചുരുക്കമെന്ന് പറയാന്‍ കാരണം, പണ്ട് അച്ഛനില്ലാത്ത ദിവസങ്ങളില്‍ മാത്രമേ ജ്വാനേച്ചി അമ്മയ്ക്കും എനിക്കും കൂട്ടുകിടക്കാൻ വരുമായിരുന്നുള്ളൂ. അച്ഛന് ചെന്നൈയിലാണ് ജോലി. അവിടെയൊരു ടയർ കമ്പനിയിൽ മാനേജറാണ്. രണ്ടാഴ്ചയിൽ ഒരിക്കലേ വരാറുള്ളൂ. ബാക്കി ദിവസങ്ങളില്‍ മുഴുവന്‍ ജാന്വേച്ചി ഞങ്ങള്‍ക്ക് കൂട്ടുകിടക്കും. പക്ഷേ കഴിഞ്ഞ മൂന്ന് വർഷമായി നേരെ തിരിച്ചാണ്…. അച്ഛൻ വീട്ടിലുള്ളപ്പോൾ മാത്രം ജാന്വേച്ചി കിടക്കാൻ വരും. അതിന്റെ ഗുട്ടന്‍സ് എനിക്ക് ഇതുവരെ പിടികിട്ടിയിട്ടില്ല.
ആദ്യമൊക്കെ ഞാൻ വളർന്നില്ലേ ഇനി ജാന്വേച്ചി വരണ്ടെന്ന് ഞാന്‍ പറയുമായിരുന്നു. പക്ഷേ അവർ കൂട്ടാക്കിയില്ല. എന്നാലും അച്ഛന്റെ വരവ് വിരളമായതിനാൽ അവർ വീട്ടില്‍ കിടക്കുന്ന സന്ദർഭങ്ങളും കുറഞ്ഞു.
എന്റെ ക്ഷമ നശിച്ച് തുടങ്ങിയിരുന്നു. രണ്ടാഴ്ച കൂടുമ്പോൾ വന്നുകൊണ്ടിരുന്ന അച്ഛൻ ഒന്നരമാസമായിട്ടും വീട്ടില്‍ വരുന്നില്ല. കമ്പനിയിൽ നല്ല തിരക്കുള്ള സമയമാണത്രേ. അമ്മയില്ലാത്ത തക്കം നോക്കി അല്പം റിസ്ക്ക് എടുത്തിട്ടാണേലും ജാന്വേച്ചിയുമായി കളി നടത്താമെന്ന് കരുതി വശംകെട്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് ആ സന്തോഷവാർത്തയെത്തിയത്. അച്ഛന് വരുന്നു! അതും പതിവുപോലെ ആഴ്ചാവസാനമല്ല, ഈ വ്യാഴാഴ്ച തന്നെ! സന്തോഷം കൊണ്ട് ഞാന്‍ തുള്ളിച്ചാടി. അമ്മ കണ്ട് പുച്ഛിച്ചു.
“ എന്താടാ അങ്ങേര് വരുന്നെന്ന് കേട്ടപ്പോൾ പതിവില്ലാതൊരു സന്തോഷം?! പിടിച്ച് ഉമ്മ വയ്ക്കുമെന്ന് കരുതിയാണല്ലോ… കൊട്ടക്കണക്കിന് മാർക്കാണല്ലോ ഇപ്പൊ മേടിച്ച് വച്ചേക്കണത്!” അമ്മ ചിറികോട്ടി.
“ അച്ഛൻ വരുന്നതിന് മക്കള്‍ക്ക് സന്തോഷിക്കാൻ പാടില്ലേ?” ഞാനൊന്ന് ചമ്മിയെങ്കിലും പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.
അമ്മ എന്നെ രൂക്ഷമായി നോക്കി. “ എന്തായാലും അങ്ങേരൊന്ന് വരട്ടെ.. മക്കളെ ഇങ്ങനെ വിടാനാണോ ഭാവമെന്ന് ചോദിക്കുന്നുണ്ട്.”
എന്റെ മനസ്സിൽ ആ ഭീഷണി തെല്ലും ഭയം വിതച്ചില്ല. എന്റെ മനസ്സ് മുഴുവന്‍ വേലക്കാരിയൂടെ പൂറിന്റെ കുത്തിത്തുളയ്ക്കുന്ന ആവേശത്തിലായിരുന്നു. പക്ഷേ വന്നയുടൻ അച്ഛനെന്നെ വിളിച്ചു.
“ നീയിങ്ങ് വന്നേടാ വിനോദേ..” ഞാൻ അടുത്തോട്ടു ചെന്നു.
“ എടാ… പഠിക്കാന്‍ വയ്യെങ്കിൽ വല്ലെടത്തും കെളയ്ക്കാൻ പോടാ… ഇപ്രാവശ്യത്തെയും കൂടി കൂട്ടി ഇത് എത്രാമത്തെ പേപ്പറാ ഇത്! നിനക്കൊക്കെ വേണ്ടി വല്ല നാട്ടിലും കിടന്ന് കഷ്ടപ്പെടുന്ന എന്നെ പറഞ്ഞാൽ മതിയല്ലോ… ചെകിട് നോക്കിയൊന്ന് പൊട്ടിക്കുവാ വേണ്ടത്!” അച്ഛൻ ഒച്ചയുയർന്നതോടെ വീട് നിശബ്ദമായി. അമ്മയും ജാന്വേച്ചിയും മിഴിച്ചുനിന്നു.
“ വല്ല നാട്ടിലും പോയി കഷ്ടപ്പെടാൻ ഞാന്‍ പറഞ്ഞോ?” തല താഴ്ത്തി പതുക്കെയാണ് ഞാനത് പറഞ്ഞതെങ്കിലും അച്ഛൻ അത് കേട്ടു.
“ തർക്കുത്തരം പറയുന്നോടാ…” അച്ഛൻ കയ്യോങ്ങിയതും ഞാന്‍ പേടിച്ച് പിന്നിലേക്ക് പതുങ്ങി.
“ മര്യാദക്ക് പോയ പേപ്പറൊക്കെ എഴുതിയെടുത്തോണം… കേട്ടോടാ” അച്ഛന്റെ ശബ്ദം വീണ്ടും കനത്തു.
“ അതൊക്കെ കുഞ്ഞ് നോക്കിക്കോളും സാറേ… പഠിച്ചാലേ പറ്റുള്ളൂന്ന് അവനറിയാം. അല്ലേ മോനേ?” എനിക്ക് മറുപടി പറയാന്‍ കഴിയുന്നതിനുമുന്നേ ജാന്വേച്ചി വാതിക്കൽനിന്ന് പറഞ്ഞു.
“ ങ്ഹാ… ഇപ്പൊ എന്തൊക്കെയോ എടുത്തു വായിക്കുന്നുണ്ട് ചേട്ടാ” അമ്മയും എന്നെ പിന്താങ്ങി.
“ ഹും… പഠിച്ചാൽ അവനു തന്നെ കൊള്ളാം” അച്ഛൻ മെല്ലെ അടങ്ങി.
ഞാൻ പയ്യെ അകത്തേക്ക് വലിഞ്ഞു. അച്ഛൻ മുന്നിൽ ചെന്നു ചാടിക്കൊടുത്താൽ വീണ്ടും ടെമ്പറ് തെറ്റിയാലോന്ന് പേടിച്ച് അമ്മയെയും ജാന്വേച്ചിയേയും ചുറ്റിപ്പറ്റി തന്നെ നിന്നു. എന്നാല്‍ അപ്പോഴും ആ പകൽ മുഴുവനും അന്ന് രാത്രിയിലേക്കുള്ള പദ്ധതികൾ ആസൂത്രണം ചെയ്യുകയായിരുന്നു ഞാന്‍. നേരത്തെ തന്നെ ഏകദേശരൂപം മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ ധൈര്യം സംഭരിക്കുകയായിരുന്നു പ്രധാനം.
2 thoughts on “വേലക്കാരിയായാലും മതിയേ..ഭാഗം – 3”