വേലക്കാരിയായാലും മതിയേ
അവൾ കെറുവിച്ചു.
“എന്ത് പറ്റിയെടീ?…” അന്നത്തെ ജാന്വേച്ചിയുടെ വാക്കുകള്‍ എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്തി.
“എന്നിട്ടാണോടാ മയിരേ നീ പണ്ട് ബസ്സില്‍ സുനിതക്കിട്ട് ജാക്കി വച്ചത്. പെണ്ണ് വീട്ടില്‍ വന്ന് നോക്കുമ്പൊ ചുരിദാറിന്റെ പുറകിൽ മൊത്തം കഞ്ഞിപ്പശ! v
“ശ്ശൊ! അന്ന് ജാന്വേച്ചി പൊക്കിയാരുന്നോടി?”
സംഗതി കത്തിയെങ്കിലും ഞാന്‍ തിരക്കി.
“പിന്നെ പൊക്കാതെ! ഞാനും ശ്രദ്ധിച്ചില്ലാരുന്നു. വീട്ടിലെത്തിയപ്പൊ അമ്മയ്ക്ക് ചുരിദാറിന്റെ മൂട്ടിൽ നനവ് കണ്ട് സംശയം തോന്നി. മണപ്പിച്ചപ്പൊ കാര്യം മനസ്സിലായി. പുറകിലാരാ നിന്നേന്ന് ചോദിച്ചപ്പൊ ഇയാള്‍ടെ പേര് പറയേണ്ടിവന്നു.”
ഞാനങ്ങ് വല്ലാതെയായി. എന്റെ ഭാവമാറ്റം കണ്ടോ എന്തോ അവൾ പെട്ടെന്ന് ട്രാക്ക് മാറ്റി.
“പക്ഷേങ്കി ഒന്നും ചെയ്തതല്ലെന്നാ പറഞ്ഞെ… കേട്ടോ. അമ്മേടെ കണ്ണിൽ വിനോദ് ശശിധരൻ ഡീസന്റല്ലേ… അത് അങ്ങനെതന്നെ ഇരിക്കട്ടേന്ന് വച്ചു.”
അതും പറഞ്ഞ് സുനിത ചിരിച്ചു.
“എന്നിട്ട് ജാന്വേച്ചി വിശ്വസിച്ചോ?”
“വിശ്വസിച്ചമട്ടില്ല. അവന്റെ മറ്റേത് പൊറത്തെടുത്ത് ഉരയ്ക്കാതെങ്ങനാ ഇത്രേം ചാടുന്നതെന്ന് ചോദിച്ചു. ഇയാളെന്തായാലും നോക്കീം കണ്ടും നിന്നോ, അമ്മ നോട്ടമിട്ടുണ്ട്.. അമ്മ ചായേൽ വിം കലക്കിത്തരും! ”
അവൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്റെ വയറിലിട്ട് കുത്തി.
