വീണുകിട്ടിയ രാസലീലകൾ
അപ്പോഴൊക്കെ അങ്ങോട്ടു നോക്കിപ്പോയല്ലോ എന്ന കുറ്റബോധം മാത്രമേ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിട്ടുള്ളു.
അമ്മയേയും കെട്ടിപ്പിടിച്ച് അങ്ങനെ കിടക്കുമ്പോൾ തൊഴുത്തിൽനിന്നും പശുവിന്റെ അമറല് കേൾക്കാം, തുടർച്ചയായി അത് അമറുന്നു.
‘ ഛേ… ഈ പശുവിനൊറക്കമില്ലേ… ശല്യം…’ ഞാൻ അസഹ്യതയോടെ പറഞ്ഞു.
‘ വാവല്ലേ… പശുവിനെ ചവുട്ടിക്കാറായി…. നാളെ കൊണ്ടു പോയാല് നന്നായിരുന്നു…’
‘ എങ്കി കുട്ടനെ വിളിക്കാം… അവൻ കൊണ്ടുപൊയ്ക്കോളും…’
‘അവനേ രണ്ടു ദെവസായി കാണാനില്യ…സുകുവിനോടുപറഞ്ഞാ അവൻ കൊണ്ടു പോകും… അമ്പതെങ്കിലും അവൻ ചോദിക്കും…’
‘ അയ്യോ… അമ്പതോ… അമ്മേ ഞാൻ കൊണ്ടുപൊയ്ക്കോളാം… നാളെ ക്ലാസ്സില്ലല്ലോ… വാണിയൻ രാമന്റെ വീട് അടുത്തല്ലേ… ‘
‘ അതു വേണ്ട… മോൻ പശൂനേം കെട്ടി വലിച്ചോണ്ടു പോകണ്ട…’ അമ്മ വിലക്കി.
‘ചുമ്മാതെ വേണ്ട… ഇരുപത്തഞ്ചെനിക്കു തന്നാമതി… നാലുദിവസം കന്റീനീന്നു ഉണ്ണാല്ലോ…’ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
‘പോടാ… അത്യാഗ്രഹീ…. കേട്ടാതോന്നും… നീ എന്നും കന്റീനീനു പച്ചവെള്ളമാ കുടിക്കു ന്നതെന്ന്…’
‘ഒറങ്ങ്…നാളെ നേരത്തേ വിളിച്ചാമതി….’ ഞാൻ അമ്മയുടെ ചൂടുമാറുകളിൽ മുഖം ഒളിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കാലും അമ്മയുടെ അരക്കെട്ടിലേക്കു കേറ്റിവെച്ചു കിടന്നുറങ്ങി.
രാവിലേ വാണിയൻ രാമന്റെ വീട്ടില് ആദ്യം പശുവിനേയുംകൊണ്ട് ചെന്നത് ഞാനായിരുന്നു. ആ നാട്ടുമ്പുറത്ത് പശുക്കളുടെ കൃത്രിമ ഗർഭോല്പാദനത്തിനു ഒരു വഴിയും ഇല്ലായിരുന്നു. മൃഗഡോക്ടർ ഒരു കേട്ടുകേൾവി മാത്രം. പിന്നെ പശുക്കളേ ചവിട്ടിക്കാൻ ആകെയുള്ള ഒരു മാർഗ്ഗം രാമന്റെ വിത്തുകാള മാത്രം. (തുടരും)
