തെങ്ങിൽ ചാരിയിരുന്നപ്പോൾ അല്പം ചുളുങ്ങിയകന്ന അയഞ്ഞ ബ്ലൗസിന്റെ ഇടയിലൂടെ പെറ്റിക്കോട്ടിന്റെ വെളുപ്പും മുലകളുടെ ഉയർച്ചയും കാണാം. ശല്യം, ഒന്നും വായിക്കാൻ പറ്റു ന്നില്ല. ഈ പെങ്കൊച്ചെന്തിനാണെന്റെ പുറകേ നടക്കുന്നത്.

അവളുടെ അടിഭാഗത്തിന്റെ സങ്കല്പവും, മുകൾ ഭാഗത്തിന്റെ ദൃശ്യവും കൂടി, എന്റെ അരക്കെട്ടിലേക്കുള്ള രക്തയോട്ടം കൂട്ടി. ‘ഉറുമ്പെന്നു തോന്നുന്നു…’ ആതിര തുടകൾ ചൊറിഞ്ഞുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു.
‘എങ്കി…മോളു വീട്ടിൽ പോയിരുന്നു വായിച്ചോ…’

‘സാരമില്ല… പിന്നെ….. അങ്കിളേ…അച്ചൻ അങ്കിളിനേപ്പറ്റി പറയുന്നത് ഞാൻ കേട്ടിട്ടൊണ്ട്….
‘ എന്തു കേട്ടിട്ടോണ്ട്?..’
‘പഠിക്കാൻ മിടുക്കനാ… നല്ല മാർക്കൊണ്ടാരുന്നു… നല്ല സൊഭാവാ… പോലീസാകാനാ പഠിക്കുന്നേ… നാലാളിന്റെ പണി പണിയും എന്നൊക്കെ…’
‘അപ്പം… മോൾക്കെന്നെ നന്നായറിയാം അല്ലേ…’

‘ങൂം…പക്ഷെങ്കി…അമ്മക്കത്ര ഇഷ്ടൊന്നുമല്ല…ഞാൻ പറഞ്ഞെന്നുപറയല്ലേ.. ഈ അമ്മേടെ ഒരു സ്വഭാവം….അഛനായതുകൊണ്ടാ… അമ്മാവന്റെ സൊഭാവമാരുന്നെങ്കിൽ എപ്പഴേ അമ്മ അഛന്റെ തല്ലുകൊണ്ടേനെ.’
അപ്പോൾ എളേമ്മയുടെ സ്വരം കേട്ടു.

‘ ആതിരേ……. എടീ.. ആതിരേ…….
‘ഞാനിവിടൊണ്ടമ്മേ… ‘ ആതിര വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
‘ എവിടെയാടീ… ?…’
‘ ഇവിടെ തൊടീലാ…ഞങ്ങളു പഠിക്കുവാ….’
‘ങേ… തൊടീലോ… ഈ സന്ധ്യയ്ക്കോ…’ എളേമ്മ ചാടിയിറങ്ങിവന്നു. നേരേ വന്ന് ഞങ്ങളേ മാറി മാറി നോക്കി. പിന്നെ വസ്ത്രം മാറിക്കിടക്കുന്ന ആതിരയുടെ കാലുകളിൽ നോക്കി. അവളുടെ കൈയ്ക്കുപിടിച്ചെഴുന്നേല്പിച്ചു.

‘ എഴുന്നേറ്റു വാടീ… വേറെ ഒരെടോം കണ്ടില്ല തൊറന്നു വെച്ചോണ്ടിരിക്കാൻ… വന്നുകേറീല്ല… അതിനു മുമ്പു തന്നേ… പിള്ളേരേ… വാടീ ഇവിടെ… വീട്ടിലിരുന്നു പഠിച്ചാ മതി…’
തുള്ളിപ്പറഞ്ഞുകൊണ്ട് എളേമ്മ ആതിരയേയും പിടിച്ചുകൊണ്ടു പോയി. പോകുന്ന വഴിക്ക് അവൾ എന്നേ തിരിഞ്ഞൊന്നു നോക്കി രണ്ടു കണ്ണും അടച്ചു കാണിച്ചു. ‘ഒന്നുമില്ല’ എന്ന അർത്ഥത്തിൽ.
ഏളേമ്മയുടെ തുള്ളല് കണ്ടപ്പോൾ ഒന്നിനും തൃപ്തി വരാത്ത ഒരു സ്ത്രീ എന്നാണെനിക്കു തോന്നിയത്. ആരോടൊക്കെയോ ദേഷ്യം.

ഒന്നെന്റെ അമ്മയോടായിരിക്കാം. പിന്നെ രാഗിണിയേയും അത്ര ഇഷ്ടം കാണത്തില്ല. താൻ പ്രസവിച്ച മകളേക്കാൾ ഭർത്താവിന്റെ ആദ്യഭാര്യയിലുള്ള മകളാ കൂടുതൽ സുന്ദരി എന്ന യാഥാർത്ഥ്യം അവരെ അലട്ടുന്നുണ്ടാവും. പിന്നെയും എന്തൊക്കെയോ പ്രശ്നങ്ങൾ അവരെ അലട്ടുന്നതുപോലെ തോന്നി.

ആ,….നമുക്കെന്തു പാട്. വന്ന കാര്യം നേടി തിരിച്ചു പോകുക, അത്ര തന്നെ.
ഇരുട്ടിൽ അക്ഷരങ്ങൾ ഒട്ടും വ്യക്തമാകുന്നില്ല എന്നായപ്പോൾ ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു മുറ്റത്തേക്കു കേറി. പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ നിലവിളക്കിന്നു മുമ്പിലിരുന്ന് രാഗിണിയും അഭിയും നാമം ജപിക്കുന്നു. എന്നേക്കണ്ടപ്പോൾ രാഗിണി ചൊല്ലല് നിർത്തി. ആതിര എന്നേ ശ്രദ്ധിക്കാതെ തുടർന്നു. പിന്നെ ആതിരയുടെ ചുമലിൽ തട്ടി.

അപ്പോളവള് നാമം ചൊല്ലൽ തുടർന്നു.
നിലവിളക്കിന്റെ ചുവന്ന ദീപനാളത്തിൽ രാഗിണിയുടെ സൗന്ദര്യം ഇരട്ടിയായി ജ്വലിച്ചു നില്ക്കുന്നതുപോലെ. കുളിച്ചു വിതിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന മുടി, അലസമായി തോളത്തിട്ടിരിക്കുന്ന ഹാഫ്സാരി, അതിന്റെ അരികിൽക്കൂടി കാണുന്ന മാറിലേ മാതളക്കുടങ്ങളുടെ വശങ്ങൾ.

ചുവന്നു തുടുത്ത മുഖം, കാതിലേ ചെറിയ കമ്മലിന്റെ കല്ലുകൾ വിളക്കിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ മിന്നുന്നു. ചമ്പ്രം പടിഞ്ഞിരിക്കുന്ന രാഗിണി കേരളീയ വനിതയുടെ ഉത്തമ സൗന്ദര്യം. സത്യത്തിൽ എനിക്കു കൊതി തോന്നി. ഉള്ളിൽ സ്നേഹവും. പക്ഷേ ഞാനാരാ…

വേണ്ട, കൂടുതൽ സ്വപ്നം കാണണ്ട .എങ്കിലും നോക്കാനുള്ള കൊതികൊണ്ട് ഞാൻ അടുത്തുചെന്നു നിലവിളക്കിൽ തൊട്ടു തൊഴുതു, പിന്നെ എണ്ണയിൽ വിരല് മുക്കി തലയിൽ ഒന്നു തുടച്ചു. അപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് അഛന്റെ രൂപം കടന്നു വന്നു പറയുന്നതു പോലെ.
‘മോനേ.. പ്രായത്തിന്റെ എടുത്തു ചാട്ടം പാടില്ല..

മനസ്സിനേ നിയന്ത്രിക്കുക… ലക്ഷ്യം നേടൂ…’ ഞാൻ നേരേ ചാവടിയിലേയ്ക്കു കയറി. ലൈറ്റിട്ടു. മങ്ങിയ വെളിച്ചം. ശക്തികുറഞ്ഞ ബൾബ്. പുസ്തകം കയ്യിലെടുത്തെങ്കിലും രാഗിണിയുടെ നാമജപം കാതിലേക്ക് അരിച്ചരിച്ചു കേറുന്നു.

ഏകാഗ്രത കിട്ടുന്നില്ല. ഇനി അവരുടെ പ്രാർത്ഥന കഴിഞ്ഞിട്ട് വായിക്കാം. എളേമ്മ അടുക്കളയിലായിരിക്കും. രാഘവേട്ടനേ കണ്ടില്ല. ഞാൻ കട്ടിലിൽ കിടന്നു. വായിച്ചതു കൊണ്ടാകാം ഒരു ക്ഷീണം പോലെ. മയങ്ങിപ്പോയി.
‘അങ്കിളേ…. ചോറുണ്ണാൻ വാ….’ ആതിരയുടെ ശബ്ദം എന്നേ മയക്കത്തിൽ നിന്നുണർത്തി.
‘ ങേ…’

‘നേരം രാത്രിയായി…. ചോറുണ്ണാൻ വിളിക്കുന്നു… വാ…’
‘ഇന്നെനിക്കൊന്നും വേണ്ട… നിങ്ങളു കഴിച്ചോ….’ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
‘ അഛാ… ഈ അങ്കിളിനൊന്നും വേണ്ടന്ന്…..’ ആതിര വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
‘ങാ… മോളു വാ….‘രാഘവേട്ടന്റെ സ്വരം. സത്യമായിരുന്നു. പോരുന്ന വഴിയ്ക്കു കഴിച്ച ഏത്തക്കാ ബോളിയും പരിപ്പുവടയും ഇന്നത്തേക്കു വയറിനു ധാരാളമായിരുന്നു.

ഞാൻ ഒരു പുസ്തകമെടുത്തു വായിച്ചുകൊണ്ടു കിടന്നു. ഒരു ചെറിയ മേശ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്നാ ശിച്ചുപോയി. ഒരു തടിക്കസേരയുണ്ട്. കുറേക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ രാഘവേട്ടൻ കൈ തുടച്ചു കൊണ്ട് അങ്ങോട്ടു കേറിവന്നു. ഞാനെഴുനേറ്റു.
‘ ഇരിക്ക്… പിന്നെ… നീയെന്താ .. ഉണ്ണാൻ വരാതിരുന്നേ…?…’
‘ എനിയ്ക്കുവിശപ്പില്ല… അതുകൊണ്ടാ….’

‘മോനേ… അവളു ചുമ്മാ വളാവളാ പറയത്തേയുള്ളൂ…പാവാ… മനസ്സിലൊ ന്നുമില്ല…പെമ്പിള്ളേരൊള്ളതുകൊണ്ടുള്ള പേടീം കാണും… എനിയ്ക്കു നിന്നെ അറിയാവു ന്നതുകൊണ്ടല്ലേ ഇങ്ങോട്ടു കൊണ്ടു വന്നേ… നീയതിന് അത്താഴപ്പട്ടിണി കെടക്കേണ്ട കാര്യ മൊന്നുമില്ല… ‘
‘കഴിവതും…

ആരേയും ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാതെ നോക്കണമെന്നുണ്ട് രാഘവേട്ടാ….. എന്നാലും ഇന്ന്… സത്യായിട്ടും വെശപ്പില്ലാത്തതു കൊണ്ടാ…. ‘
‘എങ്കി… നിന്റിഷ്ടം… പഠിക്കാൻ മറക്കണ്ട… നിന്റമ്മ പ്രത്യേകം പറഞ്ഞിട്ടൊണ്ട് എപ്പഴും ഓർമ്മിപ്പിക്കണമെന്ന്…’

രാഘവേട്ടൻ വെളിയിലേക്കിറങ്ങി. അതുവരേ വാതിൽക്കൽനിന്ന രാഗിണി ഒരു ചുരുട്ടിയ പായും തലയിണയും മുറിയിലേക്കിട്ടു. എന്നിട്ടു പറഞ്ഞു.
‘ദാ… പായ്…. കെടക്കയൊണ്ട്… പക്ഷെങ്കി….വല്ലാണ്ടു മുഷിഞ്ഞതാ…’ അവൾ എന്നേ നോക്കാതെ തന്നെ തിരിഞ്ഞു നടന്നു.

എനിക്കിതൊക്കെത്തന്നെ ധാരാളം……പിന്നേ….’ അവൾ തിരിഞ്ഞു നിന്നു.
‘വിരോധല്ല്യങ്കിൽ…കൂജയോ പാത്രമോ ഒണ്ടാരുന്നെങ്കി…. കൊറച്ചു വെള്ളം എടുത്തുവെ ക്കാമാരുന്നു…..’ സങ്കോചത്തോടെയാണു ഞാനതു പറഞ്ഞത്. ഓർത്തിരുന്നെങ്കിൽ അതൊക്കെ വീട്ടിൽനിന്നും കൊണ്ടുവരാമായിരുന്നു.

ഒന്നും മിണ്ടാതെ രാഗിണി നടന്നകന്നു. ഇഷ്ടപ്പെട്ടു കാണത്തില്ലായിരിക്കും. വല്ലവനും വേണ്ടി വിടുതിവേല ചെയ്യാൻ മടികാണും. ങാ, അല്പം കഴിഞ്ഞിട്ട് നിലാവുദിക്കും അപ്പോൾ വേണമെങ്കിൽ കിണറ്റുകരെ പോകാവുന്നതേ ഉള്ളു. കഴിവതും ആരേയും ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാതെ നോക്കണം. ഇപ്പോൾ ഈ വീട്ടിൽ എന്നോടു കാരുണ്യമുള്ളത് രാഘവേട്ടനും അഭിക്കും മാത്രം. ങാ, രണ്ടു പേരെങ്കിലുമുണ്ടല്ലോ, ആശ്വാസം.

അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു കൂജയും താങ്ങിപ്പിടിച്ച് ആതിര ചായ്പിലേക്കു വന്നു.
‘അയ്യോ… നീയെന്തിനാ മോളേ… ഇതും പൊക്കിക്കൊണ്ടുവന്നത്… ഞാൻ എടുത്തോണ്ടു വരുമാരുന്നല്ലോ…’ ഞാൻ കൂജ വാങ്ങി കസേരപ്പുറത്തുവെച്ചു ഒരു ബുക്കെടുത്തു മൂടി വെച്ചു.
‘ഞാനെടുത്തതല്ല.. ചേച്ചി തന്നയച്ചതാ… അത്താഴം കഴിക്കാണ്ട്…

വെള്ളം കുടിച്ച് വയറുനെറക്കാനാരിക്കും.. കൊണ്ടുക്കൊട്… കുടിച്ച് വീർപ്പിക്കട്ടെയെന്നു പറഞ്ഞു….’
‘അങ്ങനെ പറഞ്ഞോ… എങ്കില് അങ്ങനെ തന്നെ വിചാരിച്ചോട്ടെ…’ ഞാൻ ചിരിച്ചു.
‘ എങ്കില് ഗുഡ്നൈറ്റ്.. അങ്കിൾ.’
‘ ഗുഡ്നൈറ്റ്…’ ഞാൻ വാതില് ചാരി.

പായ് കുടഞ്ഞുവിരിച്ചു. നിറം മങ്ങിയതെങ്കിലും അലക്കിയ ഉറയിട്ട തലയിണ. പഞ്ഞിയൊക്കെ കട്ടിപിടിച്ചു. വീട്ടില് അമ്മവെക്കുന്ന തലയിണ പോലെയുണ്ട്. എനിക്കുള്ള തലയിണ നല്ല മൃദുവായതാണ്. ഏതായാലും ഇവര് ഇത്രയെങ്കിലും തന്നല്ലോ. മെത്തയേ ക്കാൾ സുഖം തണുത്ത പായതന്നേ. ചൂടിനൊരാശ്വാസം കിട്ടുമല്ലോ.

ഉറങ്ങാതെ കിടക്കു മ്പോൾ അറിയാതെ ഓർത്തുപോയി. അമ്മ ഇപ്പോൾ എന്തു ചെയ്യുകയായിരിക്കും. ഇന്ന് എനിക്കുവേണ്ടി ചൂടുകാപ്പി തിളപ്പിക്കണ്ടല്ലോ. പുസ്തകത്തിലേക്കു തല കുമ്പിട്ട് മയങ്ങുന്ന എന്നേ തട്ടിയുണർത്തേണ്ടല്ലോ. പാവം എന്റെ അമ്മ.

എങ്കിലും ആ അമ്മയെ ഒരു ദിവസം ദ്രോഹിച്ചതോർക്കുമ്പോൾ എന്നത്തേപ്പോലെ ഇപ്പോഴും മനസ്സിൽ നൊമ്പരം കുമിഞ്ഞു കൂടുന്നു. തന്നോടു തന്നെ പുഛം തോന്നുന്നു. വല്ലാത്ത ഒരു കുറ്റബോധവും. എങ്കിലും അമ്മ എല്ലാം മറന്നു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

ഏകദേശം ഒന്നര വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പായിരുന്നു. ഒരു വെള്ളിയാഴ്ച്ച രാത്രി. പതിവുപോലെ ഞാൻ അമ്മയുടെ മാറില് പറ്റിപ്പിടിച്ചു കിടക്കുന്നു. എന്നും കിടക്കാൻ നേരം അമ്മ പറയും. ‘കൊമ്പന്മീശ വന്ന ചെക്കനാ… ഇപ്പഴും അമ്മേടെ കീഴെയേ കെടന്നൊറങ്ങുവൊള്ളു….’
‘ ചുമ്മാ മിണ്ടാതെ തിരിഞ്ഞു കെടക്ക്….’

കേട്ടപാടെ അമ്മ തനിക്കു പുറം തിരിഞ്ഞു കിടക്കും. പകല് മുഴുവൻ അദ്ധ്വാനിച്ച അമ്മ താനുറങ്ങിയതിനു ശേഷമേ ഉറങ്ങുകയുള്ളു. അമ്മ തിരിഞ്ഞു കിടക്കുമ്പോൾ അമ്മയുടെ അരക്കെട്ടിലേക്കു ഒരു കാല് കയറ്റിവെച്ച് ആ സുന്ദരശരീരം കെട്ടിപ്പിടിച്ച് താൻ കിടക്കും. പാതിമയക്കത്തില് അമ്മ നേരെ തിരിഞ്ഞു കിടന്ന് എന്നേ കെട്ടിപ്പിടിക്കും. ഞാൻ കുടിച്ചു വളർന്ന ആ മുലകളുടെ ചൂടില് മുഖംചായ്ച്ച് ഞാൻ സുഖമായുറങ്ങും.

അമ്മയുടെ മുലകൾ വലുതാണെങ്കിലും നല്ല മാർദ്ദവമുള്ളതായിരുന്നു. യുവത്വം വിട്ടുമാറാത്ത സുന്ദരിയായ വിധവ. എങ്കിലും അമ്മ എനിയ്ക്കെന്നും ദൈവമായിരുന്നു, ദേവിയായിരുന്നു. കുളിമുറിയിൽ കയറി കോളേജില് വെച്ചുകണ്ട പെണ്ണുങ്ങളെയോർത്തു വാണമടിച്ചാലും അമ്മയുടെ ശരീ രത്തെ പുണർന്നു കിടക്കുമ്പോൾ യാതൊരു അശ്ലീലവിചാരവും തന്നെ തീണ്ടാറില്ലായിരുന്നു.

ചിലപ്പോഴൊക്കെ അമ്മയുടെ നഗ്നമായ തുള്ളിത്തുളുമ്പുന്ന മുലകൾ മുഴുവനായും കണ്ടി ട്ടുണ്ട്. ഇന്നുറങ്ങുമ്പോൾ അതു വലിച്ചു കുടിക്കണം എന്ന ഒരു കുസൃതിയല്ലാതെ മറ്റൊന്നും തോന്നിയിട്ടില്ല. രണ്ടുമുറി മാത്രമുള്ള കൊച്ചു വീട്ടില് അമ്മ ഞാൻ കാണാതെ തിരിഞ്ഞുനിന്നു തുണി മാറുമ്പോൾ അപ്രതീക്ഷിതമായി ചിലപ്പോൾ അമ്മയുടെ കറുത്ത രോമങ്ങള് നിറഞ്ഞ അരക്കെട്ടും കണ്ടിട്ടുണ്ട്.

അപ്പോഴൊക്കെ അങ്ങോട്ടു നോക്കിപ്പോയല്ലോ എന്ന കുറ്റബോധം മാത്രമേ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിട്ടുള്ളു.
അമ്മയേയും കെട്ടിപ്പിടിച്ച് അങ്ങനെ കിടക്കുമ്പോൾ തൊഴുത്തിൽനിന്നും പശുവിന്റെ അമറല് കേൾക്കാം, തുടർച്ചയായി അത് അമറുന്നു.
‘ ഛേ… ഈ പശുവിനൊറക്കമില്ലേ… ശല്യം…’ ഞാൻ അസഹ്യതയോടെ പറഞ്ഞു.

‘ വാവല്ലേ… പശുവിനെ ചവുട്ടിക്കാറായി…. നാളെ കൊണ്ടു പോയാല് നന്നായിരുന്നു…’
‘ എങ്കി കുട്ടനെ വിളിക്കാം… അവൻ കൊണ്ടുപൊയ്ക്കോളും…’
‘അവനേ രണ്ടു ദെവസായി കാണാനില്യ…സുകുവിനോടുപറഞ്ഞാ അവൻ കൊണ്ടു പോകും… അമ്പതെങ്കിലും അവൻ ചോദിക്കും…’

‘ അയ്യോ… അമ്പതോ… അമ്മേ ഞാൻ കൊണ്ടുപൊയ്ക്കോളാം… നാളെ ക്ലാസ്സില്ലല്ലോ… വാണിയൻ രാമന്റെ വീട് അടുത്തല്ലേ… ‘
‘ അതു വേണ്ട… മോൻ പശൂനേം കെട്ടി വലിച്ചോണ്ടു പോകണ്ട…’ അമ്മ വിലക്കി.
‘ചുമ്മാതെ വേണ്ട… ഇരുപത്തഞ്ചെനിക്കു തന്നാമതി… നാലുദിവസം കന്റീനീന്നു ഉണ്ണാല്ലോ…’ ഞാൻ പറഞ്ഞു.

‘പോടാ… അത്യാഗ്രഹീ…. കേട്ടാതോന്നും… നീ എന്നും കന്റീനീനു പച്ചവെള്ളമാ കുടിക്കു ന്നതെന്ന്…’
‘ഒറങ്ങ്…നാളെ നേരത്തേ വിളിച്ചാമതി….’ ഞാൻ അമ്മയുടെ ചൂടുമാറുകളിൽ മുഖം ഒളിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കാലും അമ്മയുടെ അരക്കെട്ടിലേക്കു കേറ്റിവെച്ചു കിടന്നുറങ്ങി.

രാവിലേ വാണിയൻ രാമന്റെ വീട്ടില് ആദ്യം പശുവിനേയുംകൊണ്ട് ചെന്നത് ഞാനായിരുന്നു. ആ നാട്ടുമ്പുറത്ത് പശുക്കളുടെ കൃത്രിമ ഗർഭോല്പാദനത്തിനു ഒരു വഴിയും ഇല്ലായിരുന്നു. മൃഗഡോക്ടർ ഒരു കേട്ടുകേൾവി മാത്രം. പിന്നെ പശുക്കളേ ചവിട്ടിക്കാൻ ആകെയുള്ള ഒരു മാർഗ്ഗം രാമന്റെ വിത്തുകാള മാത്രം. (തുടരും)