ഞങ്ങളുടെ അച്ചന്മാർ ഇരുപത് വര്ഷം മുൻപ് ഒരു ബോട്ടപകടത്തിൽ മരിക്കുമ്പോൾ ശാന്തേച്ചിക്ക് മുപ്പത് വയസായിരുന്നു. പിന്നീട് ഒറ്റയ്ക്ക് ജോലി ചെയ്ത് മോഹനനെ പഠിപ്പിച്ചു. ദുബായിൽ പോകാനുള്ള പണവും കൊടുത്തു. അവരെ സമ്മതിക്കാതെ വയ്യ. പിന്നെ ഭർത്താവ് മരിച്ചിട്ട് ഇരുപത് വർഷം കഴിഞ്ഞിട്ടും ഒരു ചീത്തപ്പേരും കേൾപ്പിച്ചിട്ടില്ല. നാട്ടിലെ പല പ്രമുഖർക്കും ശാന്തേച്ചിയെ നോട്ടമുണ്ടായിരുന്നതായി കേട്ടിട്ടുണ്ട്.

തക്കത്തിന് കിട്ടുമ്പോൾ പലരും ശാന്തേച്ചിയോട് തരുമോ എന്ന് ചോദിച്ചു. പക്ഷെ ശാന്തേച്ചി ഇന്നുവരെയും ആർക്കും വഴങ്ങിയിട്ടില്ല എന്ന് എനിക്കുറപ്പുണ്ട്. ഒരിക്കൽ,കശുവണ്ടി ഫാക്റട്ടറിയിലെ ജോലി കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുന്ന നേരം, മോഹനന്റെ വീട്ടിലേക്കുള്ള ഇടവഴിയിൽ വച്ച് അവറാച്ചൻ മുതലാളി, ശാന്തേച്ചിയെ കടന്നുപിടിച്ചു. അവറാച്ചന്റെ മുഖത്ത് കൈവീശി ഒരു അടികൊടുത്ത് ശാന്തേച്ചി വീട്ടിലേക്ക് ഓടി.

ആ ഇടവഴിയോട് ചേർന്ന് കിടക്കുന്ന ഷാരോത്തെ പറമ്പിൽ മാമ്പഴം പെറുക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഞാൻ അതിനു മൂകസാക്ഷിയായി. ഞാൻ അത് ഇതുവരെ മോഹനനോട് പറഞ്ഞില്ല. പറഞ്ഞാൽ അവൻ പോയി പ്രശ്നമുണ്ടാക്കും. അവന് അമ്മയെന്നു പറഞ്ഞാൽ ജീവനാണ്.

അപ്പോളേക്കും ശാന്തേച്ചി ചൂടുവെള്ളവും ആവി പിടിക്കാൻ ഒരു ചെറിയ തുണിയുമായി എന്റടുത്തു വന്നു. പാത്രം മേശപ്പുറത്തു വച്ച് എന്നെ നോക്കി..