മല്ലിക : ഇല്ല്യാട്ടോ. ഇല്ല്യ സാറേ. സത്യാ..

അപ്പോളാണ് ഹോട്ടലുകാർ മേശപ്പുറത്ത് വെച്ചിരുന്ന വെൽകം ഫ്രൂട്സ് ബാസ്കറ്റ് കണ്ടത്. പലതരം ഫ്രൂട്സ് ഉണ്ട്.

ഞാൻ : ഇതിലെന്തെങ്കിലും കൊണ്ട് പറ്റുമോ മല്ലികയ്ക്ക്?

അവൾ അത് നോക്കി പകച്ചിരുന്നു. രാധാമണി എണീറ്റ് കവർ ചെയ്തിരുന്ന പോളിത്തീൻ പേപ്പർ തുറന്നു എല്ലാം ഒന്നു പരിശോധിച്ചിട്ട് പറഞ്ഞു.

രാധാമണി : ഓ… ഇതൊന്നും അതിന് പറ്റീതല്ലാട്ടോ.

ഞാൻ : അതെന്താ. അതിൽ ബനാന ഉണ്ടല്ലോ?

രാധാമണി : അയ്യോ അവളു കൊച്ചു പെണ്ണല്ലേ. ഇത്ര വലിയത് ഒക്കെ എങ്ങിനെയാ സാറേ. അവളൊന്നു വലുതാകട്ടെ.

രാധാമണി ഒരു കള്ളച്ചിരിയോടെ എന്നെ നോക്കി.

ഞാൻ : അപ്പോൾ രാധാമണിയ്ക്ക് പറ്റുമല്ലേ?

രാധാമണി : ഓ… യെസ്. ഒന്നുമില്ലേൽ അവളിതീക്കൂടെയല്ലെ പുറത്തു വന്നത്.

മല്ലിക : ഈയമ്മയ്ക്ക് എന്താ.

രാധാമണിയുടെ ആ ഹാർഡ്കോർ ജോക്ക് കേട്ട് മല്ലിക വല്ലാതായി.

ഞാൻ : മല്ലിക. ഇങ്ങോട്ടൊന്ന് വന്നേ. ഞാനൊന്നു നോക്കട്ടെ.

അവളെണീറ്റ് എൻറെ മൂന്നിൽ സാരിയും പൊക്കിപ്പിടിച്ചു നിന്നു. അമ്മയും മകൾക്ക് കൂട്ടിനെന്നോണം അരികെ വന്നു നിന്നു. ഞാൻ മല്ലികയുടെ കന്നിപ്പുറ്റിൽ മെല്ലെ തലോടി നോക്കി. നല്ല സമൂത്ത് ഒരൊറ്റ രോമക്കുത്ത് പോലും തടയൂന്നില്ല.

രാധാമണി : നല്ലോണം കവച്ച് നില്ല മോളേ… സാറിനു വിരലിട്ട് നോക്കാനാ.