താൻ ഇതുവരെ ഒരു കപടവേഷംകെട്ടിയാടുകയായിരുന്നോ എന്നവൾ സംശയിച്ചു. മരിച്ചുപോയ മാത്യുച്ചായനെക്കുറിച്ചോർത്തപ്പോൾ അവൾ കൂറ്റബോധംകൊണ്ടു പിടഞ്ഞു. പിന്നീട് സംഭവിച്ച കാര്യങ്ങൾ തടയാൻ താൻ അശക്തയായിരുന്നു എന്നവർ സ്വയം സമാധാനിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചു.
പക്ഷേ മനസ്സാക്ഷി അവളെ വെറുതേ വിട്ടില്ല.
നീ തെറ്റുകാരിയാണെന്ന് മനസ്സാക്ഷി അവളെ കുറ്റപ്പെടുത്തി.

അച്ചനെ നിയന്ത്രിക്കുവാൻ താനൊന്നും തന്നെ ചെയ്തില്ല. മറിച്ച് ആ ആജ്ഞാശക്തിക്കടിമപ്പെട്ടു.

തന്നിലെ സ്ത്രീത്വം അടക്കിവെച്ചിരുന്ന വികാരങ്ങൾ…
റോസമ്മയുടെ ശരീരത്തിലൂടെ അച്ഛന്റെ നാവിഴയുന്നതുപോലെ…
ആ താടി, തന്റെ മാർദ്ദവമേറിയ, കൊഴുത്ത, അകം തുടകളിൽ അനേകായിരം ചെറിയ സൂചിമുനകൾ കുത്തിയിറക്കിയതുപോലെ..

അവർ തുടകൾ കൂട്ടിത്തിരുമ്മി…
അൽപ്പം അകത്തേക്കു വലിഞ്ഞിരുന്ന കന്ത് വീണ്ടും തുറിച്ചുവന്നു….

അച്ചന്റെ വിരൽപ്പാടുകൾ തിണർത്തു കിടന്ന, നഗ്നമായ ചന്തികളിൽ തണുത്ത കാറ്റ് തഴുകിയപ്പോൾ അവർ ദീർഘശ്വാസം വിട്ടു.

ചന്തികളുടെ ഇടുക്കിൽ അച്ചന്റെ കണ്ണുകളും കൈകളും മേഞ്ഞുനടന്നതോർത്ത് അവർ പുളഞ്ഞു…

നാണം കൊണ്ടു തുടൂത്ത കവിളുകൾ കൈകളാൽ പൊത്തി.

അച്ചൻ അന്നു നടന്ന മധുരതരമായ കാര്യങ്ങൾ അയവിറക്കിക്കൊണ്ട് മെല്ലെ നടന്നു.

ആവേശം കയറിയ കൂണ്ണ അൽപ്പം താഴാൻവേണ്ടി, കുറച്ചുനേരം പള്ളിയുടെ പൂന്തോട്ടത്തിൽ ഉലാത്തി…