നാളെയാകട്ടെ നേരിൽ കണ്ടാൽ ചിരിക്കാം.. എന്നൊക്കെ കരുതും.. പക്ഷെ നേരിട്ട് കാണുമ്പോ മനസിലുള്ള ദേഷ്യം മുളച്ചുപൊന്തി വരും…

അങ്ങനെ ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോയി……

പരീക്ഷ അടുത്ത ഒരു ദിവസം രാത്രി ചേട്ടൻ എന്നെ ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചു..

“ഡാ..നിനക്ക് ഒരു ഫോൺ കാൾ ഉണ്ട്………”

സാധാരണ എന്നെ അധികം ആരും ഫോൺ ചെയ്യാറില്ല.അതും ചേട്ടന്റെ ഫോണിൽ ഒട്ടും ഇല്ലായിരുന്നു.

ആരായിരിക്കും എന്ന ആകാംക്ഷയിൽ ഞാൻ ഫോൺ എടുത്തു “ഹലോ” എന്ന് പറഞ്ഞു.

പരിചയമുള്ള ശബ്ദം.
നല്ല കട്ടിയുള്ള ഒരു ആണിന്റെ തന്നെ.
“ആരാ” എന്ന് ചോദിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ,

“നീ എന്താ ഇങ്ങനെ പെരുമാറുന്നത്?
ഇന്ന് വൈകുന്നേരം നിന്നെ എത്ര തവണ ഞാൻ വിളിച്ചു. ഒന്ന് തീരിഞ്ഞു പോലും നോക്കിയില്ലലോ??”

മനുവേട്ടൻ !!
.അത് മനുവേട്ടനായിരുന്നു.!

അയാളുടെ ശബ്ദത്തിൽ വിഷമത്തിന്റെ വള്ളിക്കെട്ടുകൾ കുരുങ്ങിക്കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“സോറി” എന്ന വാക്കുകൊണ്ട് ഞാൻ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരമേകി.

“നാളെ നീ ഫ്രീ ആണോ”
എന്നയാൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ ദേഷ്യം വിട്ടുപോകാത്ത എന്റെ മനസ്സ്
“അല്ല” എന്ന് ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു.

“ഫ്രീ ആണെങ്കിൽ നീ ഇങ്ങോട്ടേക്ക് ഒന്ന് ഇറങ്ങു”

എന്നും പറഞ്ഞയാൾ ഫോൺ വെച്ചു.

ചേട്ടന് ഫോൺ തിരികെ കൊടുത്തു ഞാൻ എന്റെ മുറിയിലേക്ക് മടങ്ങി.

കിടന്നിട്ട് ഉറക്കം വരുന്നില്ലയിരുന്നു.
ദേഷ്യപ്പെടേണ്ട ആവശ്യമില്ലായിരുന്നുവെന്ന് ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു.