ഓർമ്മകൾ മാത്രമാണ് സന്തോഷം തരുന്നത്
ഓർമ്മകൾ -” എന്തെ..അറിയോ അവളെ. ”
” ഏഹ് ..ആഹ്.. ഇല്ല.. ഞാൻ.. ജസ്റ്റ്.. എവിടെയോ കണ്ടതുപോലെ തോന്നി അതാ .. ”
എനിക്കപ്പോ അങ്ങനെയാണ് നാവിൽ വന്നത്. അതെന്തുകൊണ്ടാണ് അങ്ങനൊരു കള്ളം പറയാൻ എന്റെ മനസ്സ് പ്രേരിപ്പിച്ചതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല.
” ഓ. അത്രേയുള്ളൂ .. ഭാവം കണ്ടപ്പോ ഞാൻ കരുതി അറിയുമായിരിക്കുമെന്ന് .. ”
“ഏയ്‌ ഇല്ല .. ”
എനിക്കെന്തോ ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ ചതിക്കുന്നപോലെ തോന്നിയപ്പോൾ.
” തന്റെ കൂട്ടുകാരി എന്ത് ചെയ്യുന്നു.. ”
വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ട് എന്റെ പരിഭ്രമം മറച്ചുകൊണ്ട് നോർമലായി ഞാൻ ചോദിച്ചു.”
കല്യാണം കഴിഞ്ഞതാ പക്ഷെ ഇപ്പോ ഡിവോഴ്സ് ആയി . ഒരു ചേഞ്ചിന് ഞാനാ അവൾക്ക് എന്റെ കൂടെ തന്നെ ജോലി ശരിയാക്കിയത്.. ”
അവൾ അല്പം വിഷമത്തോടെയത് പറഞ്ഞപ്പോൾ എനിക്ക് സന്തോഷിക്കണോ അതോ കരയണോ എന്നറിയാൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥയായിരുന്നു…
എനിക്ക് പിന്നെ ഒരു നിമിഷം പോലും അവിടെയിരിക്കാൻ തോന്നിയില്ല.
എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു റീതുവിന്റെ അടുക്കൽ നിന്ന് മറഞ്ഞ ഞാൻ ഒറ്റ ഓട്ടമായിരുന്നു എന്റെ ഫ്ലാറ്റിലേക്ക്…
ബാൽക്കണിയെ കൈവരിയിൽ പിടിച്ചു നിൽക്കവേ ഞാൻ വീണുപോയേക്കുമെന്ന് വരെ എനിക്ക് തോന്നിപോയി.
രണ്ട് വർഷങ്ങൾ…
അവളെ എങ്ങനെ നേരിടും എന്നുപോലും എനിക്ക് പിടിത്തമില്ല!!.
പക്ഷെ എന്തുകൊണ്ടാവും ഇത്രയും നാൾ അവൾ എന്നെയൊന്നു വിളിക്കുക പോലും ചെയ്യാത്തത്..
ദേഷ്യമായിരിക്കുമോ.. എന്നോട്… ഞാൻ പോകാഞ്ഞതിനാൽ..
ആകാശം പിളർന്നാലും അവളുടെ രൂപേഷ് അവളെ കൊണ്ട് പോകാൻ വരും എന്നവൾ വിശ്വസിച്ചത് കൊണ്ടാകുമോ… !!
അത് തെറ്റിയതിനാൽ…?
അവളെ ആദ്യം കണ്ടപ്പോൾ ഉണ്ടായ അതേ ഫീലിംഗ്.
ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങളുടെ ഉത്തരവുമായിട്ടായിരിക്കും അവളുടെ വരവ്..
അവൾ… രമ.. നാളെ .. കൊച്ചിയുടെ മണ്ണിൽ കാലുകുത്തുകയാണ്.
xxx xxx x x x xxx
ബോഡിഗാർഡ്സ് നിൽക്കും പോലെയാണ് ആശുപത്രിയിൽ എന്റെ ചുറ്റിലും ആളുണ്ടാവുക…
മിനിമം ഒരു മൂന്ന് പേരെങ്കിലും ചുറ്റിലും ഉണ്ടാവും..
അവരെ പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല. പേടി കാണുമായിരിക്കും. എനിക്ക് മരിക്കാൻ തോന്നിയാലോ !!
ഞാൻ മരിച്ചിട്ടു ദിവസം എട്ടു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു എന്നവർക്ക് അറിയില്ല…
എനിക്ക് ആരോടും ഒന്നും സംസാരിക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല…
ഇതെങ്ങനെ കടന്നു പോകും എന്നെനിക്ക് ഒരു പിടിയുമില്ല…
അല്ലങ്കിൽ തന്നെ ഞാനിപ്പോ ഒരു മനുഷ്യൻ ആണോ എന്നുവരെ ചിന്തിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.
ഭക്ഷണം ഒന്നും കഴിക്കാക്കാത്തതിനാലാണോ എന്തോ എനിക്ക് നിരന്തരം ഡ്രിപ് ഇട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു.
അങ്ങനെ ഡിസ്ചാർജിന്റെ അന്നായപ്പോഴേക്കും ചലിക്കുന്നൊരു മനുഷ്യൻ മാത്രമായി ഞാൻ മാറിയിരുന്നു.
എല്ലാം പാക്ക് ആക്കി റൂം വെക്കേറ്റ് ചെയ്ത് ലിഫ്റ്റ് വഴി താഴെ എത്തി. കാർ ഫ്രണ്ടിൽ തന്നെ ഉണ്ടായിരിന്നു.
എന്റെ ഒപ്പം എന്റെ മുഴുവൻ കുടുംബവും ഒപ്പം ഇടം വലം അവന്മാരും ഉണ്ടായിരുന്നു.
ഫ്രണ്ടിൽ രണ്ട് കാർ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ഞാൻ ആദ്യം കണ്ട കാറിലാണ് കയറിയത്… അതെന്റെ തന്നെ കാറായിരുന്നു. എന്റെ ഒപ്പം അവന്മാരാണ് വന്നത്. അച്ഛനും അമ്മയും ചേട്ടനും മറ്റൊരു കാറിൽ കയറി…
പെട്ടന്ന് എന്റെ ഫോൺ ബെല്ലടിച്ചു. എന്റെ ഫോൺ അരവിന്ദിന്റെ കയ്യിലായിരുന്നു. അവൻ തന്നെയാണ് കോൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തതും..
” ഹലോ രൂപേഷിന്റെ നമ്പർ അല്ലേ.”
അങ്ങേത്തലക്കൽ ഗംഭീര്യമുള്ള ഒരു പുരുഷ ശബ്ദം
“അതെ ആരാ സംസാരിക്കുന്നത്….”
മറുപടി പറഞ്ഞതും അവൻ തന്നെ
ഒരു പൊട്ടിച്ചിരിയായിരുന്നു മറുപടി..
അവന്മാർ മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കി.
ഞാൻ അല്പമൊന്നു തലയുയർത്തി.. എനിക്ക് ആ ശബ്ദം എവിടെയോ കേട്ടതുപോലെ തോന്നി…
” എന്താടാ നിന്നേ കോളേജിലേക്ക് ഒന്നും കാണാനില്ലല്ലോ നീ വല്ല ആത്മഹത്യയ്ക്കും ശ്രമിച്ചോ… ”
ഇത്തവണയും അതേ പൊട്ടിച്ചിരി.
എനിക്ക് വ്യക്തമായി തന്നെ ആളെ മനസ്സിലായി.
വാസുദേവൻ !!. അതെ അവൻ തന്നെ.. നിളയുടെ അച്ഛൻ !!.
” നീ അങ്ങനെയൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ട് പോയപ്പോൾ എന്റെ മോളെ നിനക്ക് കെട്ടിച്ച് തരുമെന്ന് കരുതിയോടാ.. നിനക്ക് തെറ്റി.. നീയറിഞ്ഞിരിക്കുമല്ലോ അല്ലെ…നിന്നെക്കാളും പത്തിരട്ടി യോഗ്യതയുള്ള ചെറുക്കനാണ് അവളെ കെട്ടിയത്..അവള് സന്തോഷമായിരിക്കുന്നു.. നീ എന്താ പറഞ്ഞത് നീ ഇല്ലെങ്കിൽ അവൾ ചത്തുകളയുമെന്നോ .. നിനക്ക് തെറ്റിയെടാ..”
മൂന്നെണ്ണത്തിന്റെയും പല്ലുകൾ ഒരുപോലെ ഞെരിഞ്ഞു…
എനിക്കാണേൽ ഒരു ഭാവവത്യാസവുമില്ല. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ എല്ലാം കഴിഞ്ഞു ഇനി എന്ത് ചെയ്യാനാണ്.
ബാക്കിയയാൾ പറയുന്നതിനു മുമ്പ് അരവിന്ദ് കോൾ കട്ടാക്കിരുന്നു.
ഞാൻ വെറുതെ കാർ വിൻഡോയിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി…
അവന്മാർ ആണേൽ എന്റെ ഈ അവസ്ഥയിൽ അങ്ങേർക്ക് ശരിക്കൊരു മറുപടി കൊടുക്കാത്തതിൽ ഇരുന്നു പുകയുന്നുണ്ടായിരുന്നു..”
എടാ രൂപേഷേ…. എന്തേലും പറയെടാ. ഇങ്ങനെ ഇരിക്കാതെ .. ഞങ്ങൾക്ക് നീയില്ലാതെ… ”
രാഹുലിന്റെ വാക്കുകൾ പാതിക്ക് വെച്ചു മുറിഞ്ഞു.
ഞാനവനെ നോക്കി. വീണ്ടും നോട്ടം പുറത്തേക്ക് പായിച്ചു.
അവന്മാർ മൂന്ന് പേരും ഇടയ്ക്കിടെ കണ്ണ് തുടയ്ക്കുന്നുണ്ട്.
ഇല്ല.. എനിക്കിനി മാറാൻ പറ്റുമോ… ഇവരുടെ പഴയ രൂപേഷ് ആകാൻ എനിക്ക് കഴിയുമോ.!!
അമ്മേടേം അച്ഛന്റേം പഴയ രൂപേഷ് ആകുവാൻ എനിക്ക് കഴിയുമോ !!.
പിന്നെ നാല് മാസം നീണ്ട യുദ്ധമായിരുന്നു.
പഴയ രൂപേഷനെ വീണ്ടെടുക്കാനുള്ള യുദ്ധം..
അവൾ കൂടെ ഇല്ലെങ്കിൽപ്പോലും അവൾ പറഞ്ഞിരുന്ന ഓരോ കാര്യങ്ങളും അതേപടി ഞാൻ അനുസരിച്ചു പോന്നിരുന്നു..
എന്റെ മനസ്സിൽ അവൾ തിരിച്ചു വരും എന്ന് തന്നെ ഞാൻ ഉറച്ചു വിശ്വസിച്ചു.
ഞാൻ ആശുപത്രിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിയപ്പോഴേക്കും അവസാന എക്സമായിരുന്നു..
അവൾക്ക് വേണ്ടി മാത്രമാ ഡിഗ്രി ഞാൻ എഴുതി. അപ്പോഴൊക്കെയും ഞാനും വാസുദേവനും തമ്മിൽ കാണാതിരിക്കാൻ അവന്മാർ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു..
ചെറിയ ചില മാറ്റങ്ങൾ ഒഴിച്ചാൽ എനിക്ക് കാര്യമായി മാറാൻ പറ്റിയില്ല… ആദ്യ പ്രണയത്തിന്റെ നല്ല ഓർമകളുമായി ഞാനങ്ങനെ നടന്നു.
കോളേജ് കഴിഞ്ഞ് നാല് മാസത്തോളമായി. അവന്മാർ ഇപ്പോഴും എപ്പോഴും വരും. എന്റെ കൂടെ തന്നെ ആയിരുന്നു പലപ്പോഴും. കാരണം എന്നെ തിരിച്ചു കൊണ്ട് വരേണ്ടത് അവരുടെ കൂടെ ആവശ്യമാണല്ലോ..
അവളുടെ ഓരോ കാര്യങ്ങൾ അവന്മാർ പറയാൻ തുടങ്ങുമ്പോ ഞാൻ നിർത്തിക്കും.
അവൾ വരും… ”
അത്രമാത്രം ഞാൻ പറഞ്ഞു നിർത്തും..
അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം അച്ഛനെന്നെ വിളിപ്പിച്ചു..
“ രൂപേഷേ.. നീ ഓക്കേ ആണോ മോനെ ? ”
ഞാൻ അച്ഛനെ നോക്കി വെറുതെ ഒന്ന് ചിരിച്ചു.
” എനിക്കറിയാടാ ..നിന്നേ എന്റെ കൂടെ കൂട്ടണമെനിക്ക് .. നിനക്ക് എവിടേലും മാറി നീക്കണമെങ്കിൽ യൂ ക്യാൻ.. നിന്നേ എനിക്ക് തിരിച്ചു വേണെമെടാ..അതിനു ഞാൻ ഏതറ്റം വരെയും പോകാം.. പറ നീ എവിടേക്കെങ്കിലും മാറുന്നുവോ.. ”
അതൊരു ചോദ്യമായി എന്റെ മനസ്സിൽ കിടന്നു…
മാറണോ..
മാറുന്നതായിരിക്കും നല്ലത്…
എന്നെ എനിക്ക് വേണ്ടെങ്കിലും ഇവർക്ക് വേണം… അതിന് വേണ്ടിയിട്ടെങ്കിലും…
” ശെരി അച്ഛാ… ”
അതായിരുന്നു എന്റെ മാറ്റത്തിന്റെ ആദ്യ പടി. .അച്ഛൻ തന്നെയാണ് ഇവിടെ ജോലിയും ഫ്ലാറ്റും ഓക്കെ ആക്കി തന്നതും.
എന്റെ സ്വന്തം കമ്പനിയിൽ തന്നെയാണ്. പക്ഷെ അവിടെ ഇൻചാർജ് ഉള്ള ഹെഡിന് പോലും അറിയില്ല ഞാൻ അവരുടെ എംഡി യുടെ മകൻ ആണെന്ന്. ഞാൻ തന്നെയാണ് അച്ഛനോട് അത് പറഞ്ഞതും.
അച്ഛന്റെ കമ്പനിയിൽ അതിന് മുന്നേ ഞാൻ ചെന്നിട്ടില്ലാത്തതിനാൽ എന്നെ അവർക്കാർക്കും തിരിച്ചറിയാനും കഴിഞ്ഞില്ല.
വളരെ പതിയെ രമയുടെ കാര്യവുമായി ഞാൻ പൊരുത്തപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരുന്നു. പക്ഷെ അവളെ മറക്കാൻ മാത്രം പറ്റിയില്ല. മാത്രവുമല്ല അവളെ വീണ്ടും വീണ്ടും ഞാൻ പ്രണയിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു, എന്തിനെന്നറിയാതെ…
അങ്ങനെ ഇങ്ങനെ തട്ടി മുട്ടി പോകുമ്പോഴാണ് തനു എന്റെ ലൈഫിലേക്ക് വരുന്നതും ഞാനിത്രയും മാറിയതും.. രമയ്ക്ക് മാത്രം യാതൊരു മാറ്റവും സംഭവിച്ചില്ല..
കാത്തിരിപ്പിനു വിരാമമായി എന്ന് ഉള്ളിരിരുന്നു ആരോ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചു സമയം പോയതൊന്നും ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല.. പോരാത്തതിന് അവിടെ കിടന്നു ഉറങ്ങിപ്പോവുകയും ചെയ്തു..
അങ്ങനെ രാവിലെ പതിനൊന്നു മണിയായി എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ തന്നെ.
തലേന്ന് നടന്നതൊക്കെ മിന്നായം പോലെ മനസിലേക്ക് വന്നു.
രു ഇന്ന് വരികയാണ് !!.
ആ ചിന്ത തന്നെ ഭയവും സന്തോഷവും ഒരേപോലെ എനിക്ക് ഫീലായി..
എഴുന്നേറ്റു പോയി ഒന്ന് ഫ്രഷ് ആയി വന്നപ്പോഴേക്കും ചായ കുടിക്കാൻ തോന്നി കിച്ചൻ കേറാൻ ഒരുങ്ങിയതും ദേ കാളിങ് ബെൽ…!!
എന്തെണെന്നറിയാതെ ഹൃദയം പെരുമ്പറ കൊട്ടിത്തുടങ്ങി..
റീതു എങ്ങാനും ആണെങ്കിൽ !!.
“കൂൾ ബേബി കൂൾ,”
എന്ന് സ്വയം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാൻ വാതിൽ തുറന്നതും ദേ നിക്കുന്നു തനു….. [ തുടരും ]
