ആകാശത്തിൽ ഇരുട്ട് പരന്നിട്ടില്ലെങ്കിലും പറമ്പിലെ വൻ വൃക്ഷങ്ങളുടെ തണലു കൊണ്ട് അവിടമാകെ ഇരുട്ടിയത്പോലെ തോന്നി എനിക്ക്. കുളക്കടവിൽ ചെന്നപ്പോൾ ആരേയും കാണാനില്ല. ഞാൻ നോക്കി.കുളക്കടവിൽ ആളനക്കമില്ല. വെള്ളത്തിൽ ഓളങ്ങളില്ല. തികച്ചും ശാന്തം. പെട്ടുന്നനെ പറമ്പിൽ നിന്നും കരിയില അനങ്ങുന്ന ശബ്ദം.

എന്റെ ഉള്ളൊന്ന് പിടച്ചു. സന്ധ്യാനേരത്താ യക്ഷികൾക്ക് ഏറ്റവും കൂടുതൽ ശക്തി വരുന്നതെന്നും അവ സ്വൈരവിഹാരം നടത്തുന്നതെന്നും മുത്തശ്ശി പറയുന്ന കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അളനക്കമില്ലാത്തിടത്തേ യക്ഷികൾ സഞ്ചരിക്കാറുള്ളെത്രെ. അതൊക്കെ ഓർത്താ പേടിക്കാതിരുന്നിട്ട് കാര്യമില്ലല്ലോ. ഞാനും പേടിച്ചു.

വാഴകൾക്കിടയിൽ എന്തെങ്കിലും ഒളിഞ്ഞിരുപ്പുണ്ടോ എന്നായിരുന്നു എന്റെ ശങ്ക. റിസ്ക്കെടുക്കാൻ ഞാൻ മുതിർന്നില്ല. വന്ന വഴിയേ തിരിഞ്ഞ് നടക്കാൻ തുടങ്ങി. പറമ്പിലേക്ക് കയറി, വാഴക്കൂട്ടങ്ങളുടെ അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ ആരോ കുശുകൂശുക്കുന്ന ശബ്ദം. ഞാൻ ഒരു നിമിഷം നിന്നു. കാതോർത്തു. ആരോ അതിനുള്ളിൽ ഉണ്ടെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. എന്നാലും അങ്ങോട്ട് പോകാൻ ഒരു മടി. എന്റെ ഹൃദയം പടപടാന്ന് ഇടിക്കാൻ തുടങ്ങി.

അടുത്ത നിമിഷത്തിൽ വാഴകൾക്കിടയിൽ നിന്നും ഒരു യക്ഷി എന്റെ നേർക്ക് ചാടി വീഴുമെന്ന് എനിക്കുറപ്പായി.
ശ് .. ശ് ..കടിക്കാതെ ഷീലേച്ചി. എനിക്ക് നോവും.” പെട്ടന്നായിരുന്നു വാഴക്കൂട്ടങ്ങൾക്കിടയിൽ നിന്നും എന്റെ ആൻറിയുടെ കൊഞ്ചുന്ന ശബ്ദം കേട്ടത്.