“ഉം ….”

“കരയല്ലേ …പ്ലീസ് ….”

“ശെരി…കരയുന്നില്ല….”

ഞാൻ തിരികെ എത്തിയപ്പോൾ, അവൾ വീണ്ടും എന്റെ ഫോണിലേക്ക് വിളിച്ചു. അമ്മയെ മിസ് ചെയുന്നുണ്ട്, അതാണ് കരച്ചിൽ വന്നതെന്ന് പറഞ്ഞു….ഒപ്പം പീരിയഡ്‌സ് ആയിരുന്നു എന്നും.

എനിക്ക് സത്യത്തിൽ ചിരിക്കണോ കരയണോ എന്ന അവസ്‌ഥയായിരുന്നു. അവളത് എന്നോട് പറയണം എങ്കിൽ, ഇച്ചിരിയെങ്കിലും ഒരിഷ്ടം എന്നോട് അവൾക്ക് ഉണ്ടായിരിക്കുമെന്നു ഞാൻ ഊഹിച്ചു.

ഞാനവളോട് രാവോളം വാട്സാപ്പ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു.

ഓരോ മെസ്സേജും അവളും ഞാനും പരസ്പരം ഒളിക്കാൻ ശ്രമിക്കാതെ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു. നേരം പുലരുമ്പോ അർപ്പിതയെ എളുപ്പം മനസിലാക്കാൻ എനിക്ക് കഴിയുമെന്ന് ഞാൻ മനസിലാക്കി.

രാവിലെ ഞാൻ അവൾക്ക് ഹോട് ചോക്ലേയ്റ്റ് ഓർഡർ ചെയ്തു അവളുടെ ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് ഡെലിവറി ചെയ്യിച്ചു.

ഞാൻ ഓഫീസിലേക്ക് ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യണോ ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൾ സ്നേഹപൂർവ്വമത് നിരസിച്ചു. വൈകീട്ട് വിളിക്കാൻ വന്നാൽ മതിയെന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞു.

5 മണിയാകാൻ വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പായിരുന്നു പിന്നീടെന്റെ മനസ്സിൽ. ബൈക്കിൽ അവളെയും കൂട്ടി കുറച്ചു ഡ്രസ്സ് എടുക്കാൻ ലുലു പോകണം എന്ന് പറഞ്ഞു. പക്ഷെ അവൾ സീവാമീ കേറിയപ്പോൾ ഞാൻ ചമ്മി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തു വെയ്റ്റ് ചെയ്തു.

“അർപ്പിത …ഡിന്നർ നമുക്ക് ബിരിയാണി കഴിക്കാം …ഇവ്ടെന്നു ?”