ആ വലിയവീട്ടിൽ അവനെല്ലാ സ്വാതന്ത്ര്യവുമുണ്ട്. ‘ ആന്റീ‘ എന്നാണല്ലവരുമ വനെ ഓമനിച്ച് വിളിക്കുന്നത്.
പരിചാരകനായി അവനവിടെ വന്നിട്ട് ആറുമാസമേ ആയിട്ടുള്ളൂ. അതിനോടകം തന്നെ അവനവരുടെയെല്ലാം പ്രിയം കവർന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
ആനിയമ്മയുടെ അകന്ന ഒരു ബന്ധു ഏർപ്പാടാക്കിക്കൊടുത്ത പയ്യനാണവൻ.

കന്നുകാലികളെ നോക്കൽ, മേയ്ക്കൽ, കടയിൽ ചെറിയ ചെറിയ ആവശ്യങ്ങൾക്കായി പോകൽ, അത്യാവശ്യ വീട്ട് ജോലികൾ. അതിനൊക്കെ അവർക്കൊരൂ പയ്യനെ അത്യാവശ്യമായിരുന്നു.

ആ സമയത്തവനെ ഒത്ത് കിട്ടുകയും അവർക്കവനെ ഇഷ്ടമാവുകയും ചെയ്തു.

ആരും കണ്ടാൽ ഇഷ്ടപ്പെട്ടുപോകുന്ന നല്ല രസമുള്ള ഒരു വെളുത്തു തുടുത്ത ചെറുക്കനാണു ആന്റണി.

മലബാർ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ അസ്സൽ ഒരു “കോയിക്കോടൻ നെയ്യലുവ”

ആണും പെണ്ണും അവനെ കണ്ടാൽ ഒന്നു മോഹിക്കും.
ആകർഷകമായ മുഖം, ആരെയും മയക്കുന്ന ചിരിയും സംസാരവും. പ്രത്യേക ചന്തമുള്ള ഇളം കറുപ്പ് മീശരോമങ്ങൾക്ക് താഴെ തക്കാളിപ്പഴം പോലത്തെചുണ്ടും, കൊഴുത്തു മിനുത്ത് ഒതുങ്ങിയ ശരീരവും അൽപം തള്ളിയ മാംസളമായ പിൻഭാഗവും ഒക്കെ കൂടി ഒരു കൊച്ച് സുന്ദരൻ,

പയ്യനെ കണ്ടപ്പോൾ ആന്നെ ആനിയമ്മയുടെ മനസ്സിൽ അരുതാത്ത വികാരങ്ങൾ നാമ്പിട്ടു. പക്ഷെ ഇനിയും അതു പ്രാവർത്തികമായിട്ടില്ല.
ഉടൻ നടക്കുമെന്നു തന്നെയാണു ആനിയമ്മ വിശ്വസിക്കുന്നത്.