“എടാ നീ ചെന്നു റീനചേച്ചിയെ വിളിചോണ്ട് വാ.. ചേച്ചിക്ക് മഞ്ഞക്കിളികളെന്നു വച്ചാൽ ജീവനാ”
മരക്കൊംബിലിരിക്കുന്ന അഴകാർന്ന പക്ഷികളെ നോക്കിക്കൊണ്ട് മേരി പറഞ്ഞു.
അത് കേട്ടിനും ഗൗനിക്കാതെ നിൽക്കുകയാണ് ആന്റണി.
വേഗം ചെല്ലടാ ആന്റണീ.. ദേ.. ക്യാമറയും എടുക്കാൻ പറയണേ..
“നീ ഒച്ചവെക്കാതെടി പെണ്ണെ. അവളവിടെങ്ങാനും കിടന്നുറങ്ങട്ടെ. അവടെ ഒരു മഞ്ഞക്കിളി. എടാ ചെക്കാ നീയാ പശുക്കിടാവിനെ ഇങ്ങോട്ടോടിക്ക്.. അതിപ്പോ ആ വാഴയിൽ കടിക്കും.” ആനിയമ്മ പറഞ്ഞു.
“അതിനെ ഞാനോടിക്കാം. നീ പോയി ആ ചേച്ചിയെ ഒന്നു വിളിച്ചോണ്ട് വാടാ.” മേരി അവനെ ഉന്തി വിട്ടിട്ട് പശുക്കിടാവിനെ വാഴക്കൂട്ടത്തിൽനിന്നും ഓടിക്കാൻ പോയി.
ആന്റണി മേരിയെ അനുസരിക്കാൻ തീരുമാനിച്ച പോലെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു. അപ്പോൾ വീണ്ടും മേരിയുടെ ശബ്ദം.
“ഒന്നങ്ങോട്ട് വേഗം ചെല്ലെടാ ചെക്കാ… നീയാടിക്കുഴഞ്ഞുങ്ങ് ചെന്ന് ചേച്ചിയെ വിളിച്ചോണ്ട് വരണവരെയീ കിളികളിവിടെ ഇരുന്നു തരികയും മറ്റുമില്ല. ഓടെടാ…“
അവൾ കിടാവിനു നേരേ ഒരു കൊച്ചുകല്ലെടുത്തെറിഞ്ഞു.
ആന്റണി നടത്തം വേഗത്തിലാക്കി. പതിനഞ്ചകാരനാണു ആന്റണി.. അവൻ ആനിയമ്മയുടെ മകനോ, റീനയുടെയോ, മേരിയുടെയോ സഹോദരനോ, ബന്ധുവോ ഒന്നുമല്ല. എന്നാൽ ആ വീട്ടിൽ എല്ലാവർക്കും സ്വന്തമാണവൻ.
ആ വലിയവീട്ടിൽ അവനെല്ലാ സ്വാതന്ത്ര്യവുമുണ്ട്. ‘ ആന്റീ’ എന്നാണല്ലവരുമ വനെ ഓമനിച്ച് വിളിക്കുന്നത്.
പരിചാരകനായി അവനവിടെ വന്നിട്ട് ആറുമാസമേ ആയിട്ടുള്ളൂ. അതിനോടകം തന്നെ അവനവരുടെയെല്ലാം പ്രിയം കവർന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
ആനിയമ്മയുടെ അകന്ന ഒരു ബന്ധു ഏർപ്പാടാക്കിക്കൊടുത്ത പയ്യനാണവൻ.
കന്നുകാലികളെ നോക്കൽ, മേയ്ക്കൽ, കടയിൽ ചെറിയ ചെറിയ ആവശ്യങ്ങൾക്കായി പോകൽ, അത്യാവശ്യ വീട്ട് ജോലികൾ. അതിനൊക്കെ അവർക്കൊരൂ പയ്യനെ അത്യാവശ്യമായിരുന്നു.
ആ സമയത്തവനെ ഒത്ത് കിട്ടുകയും അവർക്കവനെ ഇഷ്ടമാവുകയും ചെയ്തു.
ആരും കണ്ടാൽ ഇഷ്ടപ്പെട്ടുപോകുന്ന നല്ല രസമുള്ള ഒരു വെളുത്തു തുടുത്ത ചെറുക്കനാണു ആന്റണി.
മലബാർ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ അസ്സൽ ഒരു “കോയിക്കോടൻ നെയ്യലുവ”
ആണും പെണ്ണും അവനെ കണ്ടാൽ ഒന്നു മോഹിക്കും.
ആകർഷകമായ മുഖം, ആരെയും മയക്കുന്ന ചിരിയും സംസാരവും. പ്രത്യേക ചന്തമുള്ള ഇളം കറുപ്പ് മീശരോമങ്ങൾക്ക് താഴെ തക്കാളിപ്പഴം പോലത്തെചുണ്ടും, കൊഴുത്തു മിനുത്ത് ഒതുങ്ങിയ ശരീരവും അൽപം തള്ളിയ മാംസളമായ പിൻഭാഗവും ഒക്കെ കൂടി ഒരു കൊച്ച് സുന്ദരൻ,
പയ്യനെ കണ്ടപ്പോൾ ആന്നെ ആനിയമ്മയുടെ മനസ്സിൽ അരുതാത്ത വികാരങ്ങൾ നാമ്പിട്ടു. പക്ഷെ ഇനിയും അതു പ്രാവർത്തികമായിട്ടില്ല.
ഉടൻ നടക്കുമെന്നു തന്നെയാണു ആനിയമ്മ വിശ്വസിക്കുന്നത്.
പാവപ്പെട്ടവീട്ടിലെ പയ്യനാണു ആന്റണി. അവന്റെ മൂത്തത് മൂന്നും പെൺകുട്ടികൾ ., അതിൽ രണ്ടുപേർക്ക് വിവാഹപ്രായമായി.
ഒരാൾ തയ്യലിനും മറ്റെയാൾ കമ്പ്യൂട്ടർ ജോലിക്കും പോകുന്നുണ്ടെങ്കിലും വരുമാനം തുച്ഛം.
കാണാൻ നല്ല കൂട്ടികളായതു കൊണ്ട് ആരെങ്കിലുമൊക്കെ വലിയ സ്ത്രീധനമൊന്നുമാശിക്കാതെ കല്യാണം ചെയ്താൽ ഭാഗ്യം.
2 thoughts on “നീ പൊയ്ക്കക്കൊ ഞാന്‍ ചെന്നോളാം!”