അരുന്ധതി… അതായിരുന്നു അവളുടെ പേര്… കാണാൻ മൊഞ്ചുള്ള ഒരു നാടൻ പെണ്‍കുട്ടി.

ഒരു നാട്ടിൻ പ്രദേശത്തായിരുന്നു അവളുടെ വീട്. മലഞ്ചരിവും പുഴയും നിറയെ പച്ചപ്പും മരങ്ങളും ഉള്ള ഒരു ഉൾനാടൻ ഗ്രാമം.

വെറും നാടൻ പെണ്‍കുട്ടി എന്ന് പറഞ്ഞാൽ പോര അരുന്ധതിയെ – ആരും ഒന്ന് നോക്കി പോകുന്ന ഒരു അഴകി ആയിരുന്നവൾ. സ്കൂളിൽ പഠിക്കുന്ന കാലം മുതൽ ഒരുപാട് പേര് പുറകെ നടന്ന ഒരു “ചരക്ക്” ആയിരുന്നു. പത്തിൽ പഠിക്കുന്ന സമയം, വെള്ള ഷർട്ടും നീല പാവാടയും ഇട്ടു സ്കൂളിൽ അവൾ പോകുന്നത് ഒളികണ്ണിട്ടു നോക്കുന്നവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ അവളെക്കാളും ഇളയ കുട്ടികൾ മുതൽ വയസന്മാർവരെ ഉണ്ടായിരുന്നു.

പക്ഷെ അവൾ അങ്ങിനെ ആർക്കും പിടി കൊടുത്തില്ല. എല്ലാവരുടെയും ഉറക്കം കെടുത്തി അരുന്ധതി അങ്ങിനെ ആ ഗ്രാമത്തിലൂടെ പറന്നു നടന്നു….

അവൾക്കു അറിയാമായിരുന്നു അവളുടെ നേരെ നീണ്ടുവന്നിരുന്ന പ്രേമകണ്ണുകളും കാമനോട്ടങ്ങളും. പക്ഷെ, നാട്ടുകാർ ആരെങ്കിലും അറിഞ്ഞാലോ, വീട്ടിൽ അറിഞ്ഞാലോ എന്ന പേടി കാരണം അവൾ ഒന്നിനും പിടികൊടുത്തില്ല…

അങ്ങിനെ ഇരിക്കെ ദൂരെ ഒരു പട്ടണത്തിൽനിന്ന് ഒരു പുതിയ കുട്ടി അവളുടെ ക്ലാസ്സിൽ വന്നുചേർന്നു.
ജിത്തു എന്നായിരുന്നു അവന്റെ പേര്.

ജിത്തുവിന്റെ അച്ഛന്റെ ഒരു പഴയ സുഹൃത്തായിരുന്നു അരുന്ധതിയുടെ അച്ഛൻ.
ജിത്തുവിന്റെ അച്ഛൻ ഒരു കടക്കെണിയിൽപെട്ട് പട്ടണത്തിലെ വീടും സ്ഥലവും വിറ്റപ്പോൾ അരുന്ധതിയുടെ അച്ഛൻ പറഞ്ഞിട്ടാണ് ആ നാട്ടിൽ വന്നു ഒരു ചെറിയ വീട് വാടകയ്ക്ക്എടുത്ത് താമസമാക്കിയത്.