എന്നാ അവളെ ഒന്നുകൂടി മൂസാക്കാം.. എന്നാൽ അവൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് സാധിച്ച് കൊടുക്കാനും പാടില്ല.. എന്നൊരു കണക്ക്കൂട്ടലിൽ ചന്ദ്രൻ ലക്ഷ്മിയുടെ ശരീരത്തിൽ അമർന്നു കിടന്നു.. നക്കിയും, ചപ്പിയും അവളെ സുഖിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു…

ലക്ഷ്മി അതൊക്കെ കണ്ണുകൾ അടച്ചു ആസ്വദിച്ചു കിടന്നു. അവളുടെ മനസ്സിലപ്പോൾ തൻ്റെ മകൻ മോഹനാണ് ഒക്കെ ചെയ്യുന്നത് എന്ന ചിന്തയായിരുന്നു.

നാട്ടിൻ പുറത്തെ ഒരു നാൽ കവലയിൽ ദേവരാജൻ മാഷും ദിവാകരനും അപ്പുണ്ണിയും ഇരുന്നു സൊറ പറയുവാരുന്നു. അപ്പോഴാണ് അമ്പലത്തിൽ നിന്ന് വരുന്ന മാധവനെ അവർ കണ്ടത്.

മാധവൻ മാഷേ.. ഇതെവിടെ ആരുന്നു ?

ദേവരാജൻ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു…

മാധവൻ അവരുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.. അവർ ഇരിക്കുന്ന ലൈൻ പോസ്റ്റിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു:

ഞാൻ അമ്പലത്തിൽ വരെ പോയതാ ദേവാ..

ദേവരാജനും മാധവൻ മാഷും സഹപ്രവർത്തകരായിരുന്നു…

ഞാൻ പറയുവാരുന്നു മാഷേ.. ഇപ്പോളത്തെ കുട്ടികൾക്ക് യാതൊരു ബഹുമാനവുമില്ലെന്ന്.. നമ്മളെപ്പോലുള്ള അദ്ധ്യാപകരോട് പോലും… എന്തൊക്കെയാ ഇപ്പൊ കേൾക്കുന്നത്..

ദേവന്റെ വായിൽനിന്ന് അത് കേട്ടപ്പോ ബാക്കിയുള്ളവർ ശരി എന്ന മട്ടിൽ അയാളെ അനുകൂലിച്ചു..

നമ്മൾ കുട്ടികൾക്ക് പാഠങ്ങൾ പഠിപ്പിച്ചു കൊടുക്കുക.. അത്ര തന്നെ.. അല്ലാതെ ജീവിതവും വരും വരായ്കകളുമൊന്നും പഠിപ്പിക്കാൻ പോവരുത്.. അതൊക്കെ അവരവർ സ്വയം ആർജ്ജിച്ചോട്ടെ എന്ന് വെക്കണം. കാരണം, അതൊന്നും കേൾക്കാനും മനസ്സിലാക്കാനുമൊന്നും അവർക്ക് ഒരു താല്പര്യവുമില്ല.