അഞ്ജലി :കുട്ടികൾ ഒന്നും ആയില്ലല്ലെ.

ദിവ്യ :ഇല്ല ഇപ്പോഴേ വേണ്ടാന്നു വെച്ചു സമയം ഉണ്ടല്ലോ ഇനിയും.

അഞ്ജലി :ടീച്ചറിനു ഇപ്പൊ പരിഭവം ഒക്കെ കഴിഞ്ഞല്ലോ.. ഇനി എനിക്ക് പോകാമല്ലോ.

ഒന്ന് ചിരിച്ചിട്ട് ദിവ്യ : ടീച്ചർ നാളെ വരുമ്പോൾ എന്നെയും വിളിക്കാമെങ്കിൽ ഒരുമിച്ച് പോകാം..

അഞ്ജലി :മറക്കാണ്ടിരുന്നാൽ വിളിക്കാം.. ടീച്ചർ.!!

ദിവ്യ :ടീച്ചറിന് ഇത്രയും മറവിയോ.

അഞ്ജലി :പിന്നെ.. രാവിലെ ഒരു കൂട്ടം പണിയുണ്ട്. അതെല്ലാം ഒതുക്കിവേണ്ടേ ജോലിക്ക് വരാൻ.

ദിവ്യ : അയ്യോ ഇവിടെ വേറെ ആരും ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഞാനത് ഓർത്തില്ല.

അഞ്ജലി :സമയമില്ല ടീച്ചർ..മോൾ എത്തും മുൻപേ എത്തണം. വീടിന്റെ കീ എന്റെ കൈയ്യിലാണ്.

ദിവ്യ :എങ്കിൽ അങ്ങനെ ആവട്ടെ. ഞാൻ കൊണ്ട് വിടണോ.. കാർ കിടപ്പുണ്ട്. റോഡിലെ ട്രാഫിക്കിൽ ഡ്രൈവ് ചെയ്യാനുള്ള മടികൊണ്ടാണ് ഞാൻ കാറെടുത് ക്കാത്തത്. പിന്നെ നടക്കുന്നതിന്റെ സുഖമൊന്നു വേറെയല്ലെ.

അഞ്ജലി :വേണ്ട ടീച്ചർ, നടക്കാനല്ലേ ഉള്ളൂ..

ദിവ്യ :എന്നാൽ ശരി.

അഞ്ജലി :ഒക്കെ ബൈ

അന്ന് രാത്രി അഞ്ജലി ആകെ അസ്വസ്ഥതയായിരുന്നു. അവളുടെ മനസ്സ് മുഴുവൻ മാലതി തന്നോട് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളായിരുന്നു.

വൈശാഖൻ അങ്ങോട്ട്‌ കയറി വന്നു.

വൈശാഖൻ :മോൾ എവിടെ?

അഞ്ജലി :അവൾ കഴിച്ചിട്ട് കിടന്നു.