ഇങ്ങനേയുമുണ്ടോ കഴപ്പികൾ!!
അത് കണ്ടിട്ട് എനിക്ക് ചിരി നിർത്താൻ കഴിയാത്ത അവസ്ഥയായിരുന്നു.
പാട്ടും ഡാൻസുമായി ബസ്സ് നീങ്ങി. ഒരു മണിക്കൂർ യാത്രക്ക് ശേഷം ഞങ്ങൾ ചെക്കന്റെ വീട്ടിലെത്തി. പലരും ഡാൻസ് കളിച്ച് തളർന്നായിരുന്നു ബസ്സിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിയത്.
കല്യണപ്പെണ്ണിനെ കണ്ടപ്പോൾ വിരുന്നിനുവന്ന ചിലർ കെട്ടിപ്പിടിച്ചും ഉമ്മവെച്ചും സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ഫുഡ് ഒക്കെ കഴിച്ച് ചെക്കന്റെ വീട്ടുകാരോട് യാത്ര പറഞ്ഞ് എല്ലാവരും ബസ്സിനരികിലേക്ക് നടന്നു. ബസ്സിനടുത്ത്‌ എത്താൻ നേരം അമ്മയും ടീമ്സും സെൽഫി എടുക്കാനും ഫോട്ടോ എടുക്കാനും തുടങ്ങി.
ഇവരെ കാത്ത് നിന്നാൽ ഇനിയും ഒരു മണിക്കൂർ കൂടെ നിൽക്കേണ്ടി വരും. അതോർത്ത്‌ ഞാൻ വേഗം ബസ്സിൽ കയറി സീറ്റു പിടിച്ചു.
അമ്മയും ടീമ്സും ഫോട്ടോയൊക്കെ എടുത്ത് വന്നപ്പൊത്തേക്കും സീറ്റ്‌ എല്ലാം ഫുള്ളായിരുന്നു. അപ്പോഴേക്കും ബസ്സ് സ്റ്റാർട്ട്‌ ചെയ്തു. ഇനി അമ്മയ്ക്കും ടീമ്സിനും ഒരു മണിക്കൂർ നിൽക്കാതെ വേറെ വഴിയില്ലെന്നായി.
ബസ്സ് എടുത്തപ്പോഴാണ് അമലും അവന്റെ ഫ്രണ്ട്സും ബസ്സിലേക്ക് കയറിയത്.
ബസ്സ് മെല്ലെ നീങ്ങിത്തുടങ്ങി.
അമലിന്റെ കൂടെയുള്ളവർ എല്ലാം പുറകിലേക്ക് പോയി.. പക്ഷെ അമൽ അമ്മ നിൽക്കുന്നതിന്റെ അടുത്തുള്ള കമ്പിയിൽ പിടിച്ചു നിന്നു.
