എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും മോഹവും
വീണതിനെ ഓര്‍ത്തു കരയണോ അവനെ ഇരുത്തി ചവിട്ടാന്‍ പോണ ഓര്‍ത്തു സന്തോഷിക്കണോ എന്നറിയാത്ത അവസ്ഥ. കൂടെ നടന്നാല്‍ എപ്പോ വേണേലും പണികിട്ടും. പക്ഷെ വീണാല്‍ താങ്ങാന്‍ അവന്‍ ഉണ്ടാകും എന്നെനിക്കറിയാം. ഒരിക്കല്‍ ഞാന്‍ മരത്തില്‍ നിന്ന് വീണപ്പോ എന്നെ എടുത്തോണ്ട് വീട്ടിലേക്ക് ഓടിട്ടുണ്ടവന്‍. അവന്റെ തോളില്‍ കിടന്നു ഞാന്‍ എന്റെ വേദനയെപ്പറ്റിയല്ല ചിന്തിച്ചേ, പകരം അവനെ പറ്റിയാ. എനിക്ക് വേണമെങ്കില്‍ വിശ്വസിച്ചു എന്റെ ജിവന്‍ അവന്റെ കയ്യില്‍ കൊടുത്തിട്ട് സുഖമായി ഉറങ്ങാം. പൊന്നുപോലെ നോക്കും അവന്‍. ഒരു പോറല്‍ പോലും ഏല്‍ക്കാതെ.
ഞാന്‍ അന്ന് അവനെ ഏട്ടാ എന്നൊന്നും വിളിക്കില്ലയിരുന്നു. അവനും അത് നിര്‍ബന്ധമില്ലാരുന്നു. അവനെ ഞാന്‍ എന്റെ ആറുവയസുവരെ കണ്ടിട്ടുള്ളു എങ്കിലും നൂറു നൂറു ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്റെ ഉള്ളില്‍ കുമിഞ്ഞു കൂടുന്നുണ്ട്.
ഞങ്ങളുടെ വീടിനു ഒരു മൂന്ന് നാലു കിലോമീറ്റര്‍ അപ്പുറത്തായിരുന്നു ആര്യേച്ചിയുടെ വീട്. അവന്റെ ഹെര്‍ക്കുലീസില്‍ എന്നെയും കൊണ്ട് സ്കൂള്‍ ഇല്ലാത്തപ്പോള്‍ മിക്കപ്പോഴും അവിടെ പോകുമായിരുന്നു. അവര് തമ്മില്‍ ആയിരുന്നുന്നു ചെങ്ങാത്തം, ആര്യേച്ചിയും അവനും. അവിടെ ചെന്നാല്‍ അവനു പിന്നെ എന്നെ വേണ്ട, അവള്‍ക്കും അത് തന്നെ. അവര് രണ്ടാളും ചെസ്സ് കളി , കാരംസ് ഒക്കെ ആയിട്ട് നിക്കും. കാരംസ് ആണേല്‍ ഞാനും അമ്മയും കൂടും. എനിക്കാ മൂദേവിയെ കാണുമ്പോഴേ ദേഷ്യം വരും, ആര്യയെ. അവടെ ഒരു അഹങ്കാരം, എന്റെ ഏട്ടനെ എടാ പോടാ വിളി എനിക്ക് അതൊന്നും ഒട്ടും ഇഷ്ടമല്ല. ഞാന്‍ ചെന്നു അമ്മായിയോട് പറഞ്ഞു കൊടുക്കും. അമ്മായിടെ വായീന്നു നല്ലത് അവള്‍ മേടിക്കും.
