എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും മോഹവും
സ്വപ്നം – ആര്യയുടെ ഓര്‍മയിലെ കുട്ടികാലം:
“അവൻ എന്താ ഇപ്പോ ഇങ്ങനെ എല്ലാവരെയും പേടിച്ചു പേടിച്ചു..പണ്ട് അങ്ങനെയൊന്നും ആയിരുന്നില്ലല്ലോ അവൻ. വിഷ്ണുഏട്ടനും അവനും പിന്നെ… ഞാനും. എന്ത് രസമായിരുന്നു.
അവര് പോയിട്ടിപ്പൊ ആറുമാസം ആയില്ലേ അച്ഛാ. ഒരിക്കൽപ്പോലും അവൻ കരയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. അവനൊന്നു കരഞ്ഞിരുന്നന്നേൽ എല്ലാം മാറുമായിരുന്നു അല്ലേ അച്ചാ.”
ആര്യ അച്ഛനോടായ്തിരക്കി.
“ഹ്മ്മ് മോളെ നമ്മളവന് ചികിത്സയൊക്കെ കൊടുക്കുന്നുണ്ടല്ലോ, ആനി ഡോക്ടർ പറഞ്ഞേക്കുന്നത് ഷോക്കിന്റെ ആണെന്നാ, അന്ന് അതൊക്ക അവൻ കണ്ടുപേടിച്ചിട്ടുണ്ട്., വാതുറന്നു എന്തേലും മിണ്ടിയാൽ അല്ലേ എന്താന്നറിയൂ. മോള് പോയി അവന്റെകൂടെ ഇരുന്നോ.. സൂക്ഷിച്ചോണം അവനെ.. കേട്ടോ..”
അവളെ പറഞ്ഞു ഹരീടെ അടുത്ത് വിട്ടിട്ടു ആര്യയുടെ അച്ഛൻ അമ്മയോട് :
“ജാനകിയും ഇതുവരെ ആയിട്ടില്ലല്ലേ ലക്ഷ്മിയേ, അവളവിടെ പോകുവാന്നും പറഞ്ഞു നിക്കുവാ, അവളും നമ്മുടെ കയ്യീന്നു പോകോടി?..”
“ജാനകി ഇപ്പൊ അവിടെ പോയിട്ട് എങ്ങനെ ജീവിക്കണെന്നാ പറയണേ?. അവൾ ഇവിടെ നിക്കട്ടെ, എനിക്ക് പേടി ശ്രീയെ ഓർത്താ.. അവന് ഒരു മാറ്റം ഉണ്ടായിരുന്നേൽ!.. അച്ചൂനും അത് കണ്ട് സങ്കടാ. അവര് മൂന്നും ഒന്നിച്ചു കളിച്ചു നടന്നതല്ലേ..”
“അവൻ പേടിച്ചിട്ടാ പതിയെ മാറുന്നതെന്നാ ആനി ഡോക്ടർ പറഞ്ഞേ..”
“ആനി ഡോക്ടർക്കെന്തറിയാം.. അവനെ വല്ല നല്ല സൈക്കാളജിസ്റ്റിന്റെ അടുത്തു കൊണ്ടൊണതല്ലേ നല്ലത്”
“കോട്ടയത്ത് ഉണ്ണികൃഷ്ണനെന്ന ഒരു സൈക്കോളജിസ്റ്റുണ്ട്.. അയാള് കൊള്ളാന്നു മനക്കലെ ചന്ദ്രൻ പറഞ്ഞു ഒന്ന് കൊണ്ടോ യാലോന്നാ ഞാൻ”
“വെച്ചു താമസിപ്പിക്കണ്ടന്നാ എന്റെ അഭിപ്രായം.”
“Hmm ടീ.. അവന് ശ്രീയെയും ഇവളെയും കളഞ്ഞിട്ട് പോകാൻ എങ്ങനെ മനസ് വന്ന ടീ. കാശുപോയെങ്കി പോട്ടേന്ന് വെക്കണമായിരുന്നു. എനിക്ക് ദേഷ്യം വന്നപ്പോ ഞാനും അന്ന് എന്തോ പറഞ്ഞു, പണ്ടേ ഞാന്‍ പറഞ്ഞ തല്ലാരുന്നോ രവുണ്ണി ശെരിയല്ലെന്ന് ”
അച്ഛൻ ഒന്ന് നിർത്തി
“അവൻ ചെയ്യില്ല ടീ.. അവൻ ചെയ്യില്ല, വേറെ എന്തോ അവിടെ നടന്നിട്ടുണ്ടന്ന് എന്റെ മനസു പറയുന്നു”
“നിങ്ങൾ ഇങ്ങനെ വിഷമിക്കാതെ, നിങ്ങൾ കൂടി തകർന്നാ പിന്നെ ്് ഞങ്ങൾക്കാരാ…”
“Hmm, അച്ചു ഇപ്പൊ ശ്രീക്കു പാഠം വല്ലോം പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നുണ്ടോ?”
“അവക്ക് ഇപ്പൊ അവനെ കാണുമ്പഴേ സങ്കടമാണ്”
“അവനെ കാണുമ്പോൾ വിഷ്ണുവിനെ ഓർക്കുന്നുണ്ടാകും.. അവരാരുന്നല്ലോ കൂട്ട്”
“എന്റെ മോള് വിഷ്ണുനെ ഒരുപാട് മോഹിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നെനിക്കറിയാം, നമ്മളും അത് അങ്ങനെ ആട്ടേന്നു കരുതിയതല്ലേ. എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ കർമ്മദോഷം അല്ലാതെന്താ”
“ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല. ജാനകി എന്ത്യേടി, ഇവിടെ ഉണ്ടോ? അവൾ”
“അപ്പുറത്തെ മുറിയിലുണ്ട്. കരച്ചിലാണ്. ആഹാരം പോലും നേരാവണ്ണം കഴിക്കുന്നില്ല.”
“Hmm ആ പണിക്കരെ ഒന്ന് വരുത്തിക്കണം.. എന്തൊക്കെയോ കുഴപ്പങ്ങൾ ഇനിയും നമുക്ക് ചുറ്റുമുണ്ട്”
“Hmm ഞാനും അത് പറയാൻ ഇരിക്കയായിരുന്നു”
“അച്ചൂ..അവിടെ എന്തെടുക്കുവാ.. പഠിക്കാണോ നീ” അച്ഛന്‍ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു.
“ആ അച്ചാ,”
“ശ്രീ ഉണ്ടോ അവിടെ.”
“ഉണ്ടച്ചാ”
“അവനെ വിളിച്ചു ഇങ്ങ് വാ”
“മോനേ ശ്രീഹരീ.. അമ്മാവന് നാളെ കോട്ടയം വരെ പോണം.. അമ്മാവന്റെ കൂടെ വരുന്നോ നിയ്”
അവന് ആര്യയുടെ മറവില്‍ പതുങ്ങി.
“മോളെ നീയും കൂടെ പോന്നോ”
“ശേരിയ ച്ചാ.. ”
പിറ്റേന്ന് രാവിലെ അമ്മുവും അവളുടെ അച്ഛനും ശ്രീഹരിയും കോട്ടയം
റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ ട്രെയിന്‍ ഇറങ്ങി. നാകമ്പടം ബസ്‌സ്റ്റാന്റില്‍ നിന്ന് ഒരു വണ്ടിയില്‍ കയറി കൂത്താട്ടുകുളത്തേക്ക് മൂന്ന് ടിക്കറ്റെടുത്തു. രണ്ടു ഫുള്ളും ഒരു ഹാഫും.
ആ യാത്രയിലൊക്കെയും ശ്രീ ആര്യയുടെ കൈയ്ക്കുള്ളില്‍ തന്‍റെ സുരക്ഷിതത്വവും സംരക്ഷണവും കണ്ടു.
സ്റ്റോപ്പിഇറങ്ങി ഒരു രണ്ടു കിലോമീറ്റര്‍ കഴിഞ്ഞു ഒരു ഹോസ്പിറ്റല്‍.
ഹോസ്പിറ്റലൊന്നുമല്ല.. ഏറെക്കുറെ യോഗയും മറ്റുമൊക്കെ പഠിപ്പിക്കുന്ന ആശ്രമം. പലേടത്തുന്നുള്ള ആളുകള്‍ അവിടെയുണ്ട്. അവര് ഉണ്ണികൃഷ്ണന്‍ ഡോക്റ്ററെ കണ്ടു.
പരിശോധക്ക്ശേഷം അച്ഛനെമാത്രം അകത്തിരുത്തി അവരോടു പുറത്തു ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു. പുറത്തുവന്നപ്പോള്‍ ആര്യ പുറത്തുള്ള പൂന്തോട്ടത്തിലേക്ക് പോയി.
ആ ഹോസ്പിറ്റല്‍ ഒരു പഴയ ഇല്ലവും ചുറ്റുപാടും പുതുക്കി പണിതതായിരുന്നു. അതിനിടയില്‍ എങ്ങനെയോ അവള്‍ക്കു ശ്രീയുടെ മേലിലുള്ള നോട്ടം വിട്ടുപോയി. ശ്രീ വഴിതെറ്റി അവിടെയൊക്കെ അലഞ്ഞുനടന്നു. ആ ഇല്ലം അവനെ പലതും ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചു. ചെറിയ ചില ഓര്‍മ്മകള്‍ അവന്റെ മുന്നില്‍ വന്നുമാഞ്ഞു.
ശ്രീയെ തപ്പി ആര്യയും അവിടെല്ലാം നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കുറച്ച്‌ കഴിഞ്ഞു ശ്രീ എവിടുന്നോ ഓടിവന്നു അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
“അച്ചൂ അച്ചൂ….”അവന് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.
ആറു മാസങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം ശ്രീ ഒരു വാക്ക് പറഞ്ഞു, അവന് ആദ്യമായി കരഞ്ഞു. അത് കേട്ടപ്പോള്‍ ആര്യക്ക്‌ എന്തെന്നില്ലാത്ത സന്തോഷം. അവള്‍ അവനെ ഉമ്മകൊണ്ട് മൂടി. അവളുടെയും കണ്ണു നിറഞ്ഞോഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
കുറച്ച്‌ നേരം അവര് അവിടെ ചിലവഴിച്ചു. അപ്പൊഴേക്കും അച്ഛന്‍ അവരെ തിരക്കി പുറത്തേക്ക് വന്നു. എന്തോ അവന് അവളോട്‌ സംസാരിച്ച തൊന്നും അവള്‍ ആരോടും പറഞ്ഞില്ല.
ആ ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ അടുത്തുള്ള കടയില്‍ നിന്നും രണ്ടാള്‍ക്കും നല്ല മസാലദോശ വാങ്ങിക്കൊടുത്തു.
അവിടെങ്ങളില്‍ മാത്രം കണ്ടുവരുന്ന ഒരു പലഹാരവും അവര്‍ക്ക് വാങ്ങിക്കൊടുത്തു. അച്ചു കൂടുതലും ശ്രീയെ കഴിപ്പിച്ചു. അവര് തിരിച്ചു നാട്ടിലേക്കു വണ്ടികയറി.
വീട്ടില്‍ വന്നപാടെ അവന് അച്ചുവിന്‍റെ ചെസ്സ് ബോര്‍ഡ് എടുത്തുകൊണ്ടുവന്നു അവളുടെ കയ്യില്‍ കൊടുത്തു. അവന്റെ ഈ പെരുമാറ്റം അവനിൽ എന്തോ മാറ്റങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവുന്നുണ്ടെന്ന് ആര്യക്ക്‌ തോന്നലുണ്ടാക്കി. അവളും കരുക്കള്‍ നിരത്തി കളിയ്ക്കാന്‍ ഇരുന്നു.
ശ്രീയുമായി അവള്‍ ആദ്യമായിട്ടാണ് ചെസ്സ് കളിക്കുന്നത്. എങ്കിലും അവന്റെ നീക്കങ്ങളും ഓരോ കരുക്കളും പിടിക്കുന്നത്‌പോലും വിഷ്ണുവേട്ടന്‍ ചെയ്യുന്നപോലെ അവള്‍ക്ക്തോന്നി. അന്നേദിവസം ഒറ്റക്കളിയില്‍പ്പോലും ആര്യ ജയിച്ചിരുന്നില്ല. ആര്യക്ക്‌ പലപ്പോഴും വിഷ്ണു മുന്നിലിരുന്നു കളിക്കണപോലെ തോന്നി.
ഓരോ കളി കഴിയുമ്പോഴും “അച്ചു തോറ്റൂ”, “അച്ചു വീണ്ടും തോറ്റൂ” എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞുതുടങ്ങിയവന്‍.
അവന് സംസാരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ച അമ്മയും അവരോടൊപ്പം കൂടി. എന്നാല്‍ ഓരോ വട്ടം അച്ചു വെന്ന് പറയുമ്പോഴും ആര്യ അവനെ “ആര്യേച്ചി” എന്ന് വിളിക്കാന്‍ തിരുത്തിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു.
അഞ്ചാറ് പ്രാവശ്യമായപ്പോൾ അവള്‍ അവനെ ശക്തമായിത്തന്നെ വിലക്കി.
“ആര്യേച്ചീന്ന് വിളിക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞു ഞാൻ”
“അവൻ കുഞ്ഞല്ലേ…. പോട്ടെടാ അച്ചൂന്ന് വിളിച്ചോടാ അവൾ ഒന്നും പറയില്ല”ലക്ഷിമിയമ്മ, അവന്റെ അമ്മായി അവനെ സപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്തു.
“അന്ന് ഞാൻ വിഷ്ണുവേട്ടനെ ചേട്ടാന്ന് വിളിക്കാഞ്ഞതിന് എനിക്ക് അടി വാങ്ങി തന്നതല്ലേ ഇവൻ.. എന്നെയും ചേച്ചിന്നു വിളിച്ചാ മതി”
ശ്രീ ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവിടെനിന്നും എഴുന്നേറ്റുപോയി.
“നിന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ അവന്റെ മുന്നിൽവെച്ചു വിഷ്ണുവിന്റെ കാര്യം പറയല്ലേന്നു., വല്ലേച്ചിയും അവനോട് സംസാരിച്ചുതുടങ്ങിയതായിരുന്നു.. അപ്പോഴാ അവടെ ഒരു ചട്ടംപഠിപ്പിക്കൽ, അവന് കുഞ്ഞല്ലേടി.. അവന് ഇപ്പൊ അങ്ങനെ വിളിച്ചാല്‍ നിനക്കെന്താ?”
“അവൻ എന്നെ വിളിച്ചപ്പോ വിഷ്ണുവേട്ടൻ…. ഏട്ടൻ വിളിക്കണ പോലെയാ എനിക്ക് തോന്നിയത് ”
“മോളെ അച്ചൂ…..”
“ പറ്റണില്ലമ്മേ, അവന്റെ നിപ്പും സംസാരവും കാണുമ്പോ ചേട്ടൻ എന്റെ മുൻപിൽ നിക്കണപോലെയാ തോന്നുന്നേ. ആ വിളി എനിക്ക് പറ്റണില്ലമ്മേ ”
ലക്ഷ്മിയമ്മ അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കരഞ്ഞു.
പെട്ടെന്ന് ടാക്സി ഒന്ന് കുലുങ്ങി
“മോളെ എത്താറായി”
ജാനകിഅമ്മ അവളെ എഴുന്നേല്‍പ്പിച്ചു.
“എന്റെ കുഞ്ഞു ഇന്നലെ ഉറങ്ങിയില്ലെടി. അതാ ഞാനും വിളിക്കാഞ്ഞത്. മോനെ ആ വലത്തോട്ട് കിടക്കുന്ന റോഡില്‍ പോ. അവിടുന്ന് നാലാമത്തെ വീട്“
അമ്മ ഡ്രൈവറോട് വഴി പറഞ്ഞു കൊടുത്തു.
അതേ സമയം ശ്രീ ഹരിയുടെ സ്വൊന്തം തറവാട് വീട്ടില്‍.
അരുണിമയെ കണ്ടു പിടിക്കണം, അതിപ്പോ എങ്ങനാ അവളുടെ പേരും നാലഞ്ചു വര്‍ഷത്തിനു മുന്‍പുള്ള രൂപവും മാത്രം അറിയാം . അതും വ്യക്തമല്ല. രാവുണ്ണിയുടെ വീട്ടില്‍ കയറി ചെന്നാലോ?
വേണ്ട.. ഹരി ഓരോന്ന് അങ്ങനെ ആലോചിച്ചിരുന്നു.
പെട്ടെന്ന് ആരോ അവിടെ വന്നു, രാവിലെ കുളക്കടവില്‍ കണ്ട കാര്‍ന്നോരാണ്.
“കുഞ്ഞേ എന്താ ഇവിടെ ഇങ്ങനെ ഇരിക്കുന്നത്. ഇന്നലെ രാത്രിലേ വന്നിരുന്നോ? ആളനക്കം കണ്ടിരുന്നു”
“ഹ്മം”
“ഹാ.. ഞാന്‍ കുറച്ച്‌ നാള്‍ ഇവെടൊക്കെ ഉണ്ടാകും ”
“ഭക്ഷണമൊക്കെ വീട്ടില്‍നിന്നു ഉണ്ടാക്കി തന്നു വിടണോ ?”
“വേണ്ട ”
“ഇവിടെത്തന്നെ നിക്കുവാന്നേല്‍ താക്കോല് വാങ്ങാഞ്ഞത് എന്താ? പുറകിലത്തെ നാലുമുറി ഞങ്ങള്‍ അന്നേ തൂത്തു വാരി ഇട്ടേക്കുവല്ലേ”
“അപ്പൊ നാളെ തൊട്ടു പണിക്കാരെ വിളിക്കട്ടെ.”
“അല്ല അതിനു പൈസാ…”
“അത് കഴിഞ്ഞ മാസം മേല്‍കൂര ആക്കാന്‍ ഉള്ളത് വരെ ഡോക്ടര്‍ അയച്ചു തന്നിരുന്നു. കുഞ്ഞു വിളിച്ചു പറഞ്ഞോണ്ടാ ചെയ്യാതെ വെച്ചെക്കുന്നെ.”
“ഞാന്‍ പറയാം അമ്മാവാ”
“എന്നാ അങ്ങനെ ആട്ടെ കുഞ്ഞേ. രാത്രിയാകുന്നു കുഞ്ഞേ. വിളക്കിടാഞ്ഞതെന്താ”
“അല്ലാ അമ്മാവാ നിങ്ങള് രാവിലെ പറഞ്ഞില്ലേ രാവുണ്ണിക്ക് ഒരു മകള്‍ ഉണ്ടെന്നു. അതിപ്പോ എവിടാ ?”
“എന്റെ കുഞ്ഞേ ഈ നാട്ടില്‍ ആര്‍ക്കും അറിയില്ല. അന്ന്…. ഹാ.. ദാ.. അവരെത്തിയല്ലോ. വിളിച്ചപ്പോ വരുന്നേന്നു പറഞ്ഞെങ്കിലും ഇത്ര താമസിക്കുമെന്ന് ഞാന്‍ കരുതിയില്ല''
അയാള് കൈയ്യിലുള്ള താക്കോലും നീട്ടി വണ്ടിക്കടുത്തേക്ക് നടന്നു.
ശ്രീഹരി അപ്പോഴാണ് ഗേറ്റ് കടന്നു വരുന്ന ടാക്സി ശ്രദ്ധിച്ചത്.
[ തുടരും… ]
