അന്നോളം ഒരു കലപ്പയും, തൂമ്പയും സ്പർശിക്കാത്ത ആ വയലിന്റെ വരമ്പുകളിൽ തന്റെ കലപ്പയെ കർഷകൻ ഓടിച്ചു തകർത്തു. അതോടെ കന്നിമണ്ണിന്റെ താരുണ്യം അവിടെ അലിഞ്ഞലിഞ്ഞില്ലാതായി.

മണ്ണിന്റെ വേദന ആഴങ്ങളിൽ നിന്നും നിറമുള്ള കണ്ണീരായി കാട്ടരുവിയുടെ കൈപിടിച്ചൊഴുകി,
അതോടെ വയലേലകളിലെ നീരുറവകൾ പൊട്ടിപുറപ്പെട്ടു, ഒപ്പം കാട്ടരുവിയും, സജീവമായി.

അതിന്റെ പരമകോടിയിൽ അതിലെ സമൃദ്ധി കുത്തൊഴുക്കായി.
ഒടുക്കം കന്നിമണ്ണിന്റെ ആഴങ്ങളിൽനിന്നും ഉത്ഭവിച്ച കണ്ണീരിൽ കലർന്ന കർഷകന്റെ, അവശേഷിച്ച അദ്ധ്വാനവും ലക്ഷ്യസാഫല്യമടയാത്ത വിത്തുകൾ, തകർന്ന വയൽ വരമ്പാകുന്ന തടയണ വഴി അലക്ഷ്യമായി പുറത്തോട്ടൊഴുകി താഴ്‌വാരങ്ങളിലെ വലിയ മലകളുടെ മദ്ധ്യമത്തിലെ അഗാധമായ കുളത്തിലേക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങി.

കന്നിമണ്ണിനെ ഉഴുതുമറിച്ച, കർഷകൻ തന്റെ അദ്ധ്വാനം കഴിഞ്ഞ് കലപ്പയുമായി ആ മണ്ണിനോട്‌ നിശബ്ദം യാത്ര പറഞ്ഞപ്പോൾ, മധുരിക്കുന്ന നോവിന്റെ തൃപ്തിയോടെ, ആ വയലേലകളും, കാടും, കാട്ടാറും, പുൽതകിടികളും, അരുവിയും ആ കർഷകന്റെ കാതിൽ സ്വകാര്യം ചോദിച്ചു,

ഇനിയെന്ന് വരും നീ കർഷകാ.. ഇനിയുമൊരു പുതു മഴയ്ക്കായി കാത്തിരിക്കേണ്ടി വരുമോ ഞങ്ങളെന്ന്..

ആ താഴ്വാരങ്ങളെയും, ചില അവസരങ്ങളിൽ പറ്റെ വെട്ടി നിരത്തുന്ന വനാന്തരങ്ങളെയും ശൈത്യത്തിൽ നിന്നും ഭദ്രമായി പുതപ്പിച്ചു സംരക്ഷിക്കുന്ന, വിവിധ വർണ്ണങ്ങളുള്ള, കന്നി മണ്ണിലെ ആഴങ്ങളിൽനിന്നും വരുന്ന നീരുറവതൻ ഗന്ധമുള്ള, ആ വർണ്ണ പകിട്ടാർന്ന പുതപ്പുകൾ, നിത്യവും തങ്ങളുടെ സ്ഥാനാരോഹണങ്ങളിലും, അവരോഹണങ്ങളിലും ആ പട്ടുപുതപ്പുകളെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന, ആ കൊച്ചു പട്ടുയവനികകളെ ഭ്രാന്തമായി സ്നേഹിച്ചിരുന്ന, കൊടുങ്കാറ്റായി വന്ന കർഷകനെ ഈ പൂമരം എന്നും സ്മരിക്കും..