അങ്ങനെയൊക്കെ ആലോചിച്ച് നിൽക്കുമ്പോൾ “കമലാക്ഷിയേച്ചീ..”
എന്നൊരു വിളി.
ടീച്ചറുടെ ശബ്ദമാണല്ലോ എന്നോർത്ത് ഞാൻ നോക്കുമ്പോൾ
കുഞ്ഞിനേയും എടുത്ത് വീട്ടിലേക്ക് കയറി വരുന്ന ടീച്ചർ.

വിളികേട്ട് അമ്മയും പുറത്തെത്തി..

അമ്മയോട് ടീച്ചർ..
എന്റെ കൂട്ട് കിടപ്പ്കാരനെ ഇന്നങ്ങോട്ട് ഇതുവരെ കണ്ടില്ല.. എന്ത് പറ്റിയെന്നറിയാൻ വന്നതാ..

ഇവനങ്ങോട്ട് പോന്നു എന്നു കരുതിയാ ഞാനിരുന്നത്.. അടുക്കളേലായിരുന്നേ..
നീ എന്താടാ ഇത് വരെ പോവാതിരുന്നേ.. ടീച്ചറേ ഇങ്ങോട്ട് വരുത്തേണ്ടിയിരുന്നോ?

അതമ്മേ.. എനിക്ക് വയറിനൊരു വല്ലായ്ക… അതാ..

പെട്ടെന്ന് ടീച്ചർ പറഞ്ഞു.
അത്രേയുള്ളോ.. അതിനൊക്കെയുള്ള മരുന്ന് വീട്ടിലുണ്ട്. നീ വാ..
എന്ന് പറഞ്ഞ് ടീച്ചർ നടന്നു. ഞാൻ പിന്നാലെയും.

ടീച്ചറിന്റെ വീട്ടിലെത്തിയതും അവർ തിരിഞ്ഞെന്നെ നോക്കിയിട്ട് ചോദിച്ചു.
നീ എന്നോട് എന്താ ചോദിച്ചത് ? എന്നെ കെട്ടിക്കോളാമെന്നല്ലേ.. എന്ന് പറഞ്ഞ നീയാണോ ഞാനും കുഞ്ഞും മാത്രമാണെന്നറിഞ്ഞും ഇങ്ങോട് വരാതിരുന്നത്.?

ടീച്ചറേ.. അത്.. ഞാൻ..
ഞാനിന്നലെ അങ്ങനെ ഒന്നും ചെയ്യാൻ പാടില്ലായിരുന്നു.

ആണോ? നിന്റെ ആവശ്യം കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണോ അങ്ങനെ ഒരു തോന്നൽ?
പിന്നെ.. ഒരൊറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് നിനക്കെന്നെ മടുത്തോ?

ഇല്ല.. എനിക്ക് ഒരിക്കലും മടുക്കില്ല..