“ഇനിയും എത്ര രുചിക്കാൻ ബാക്കി. ഞങ്ങടെ നല്ല കഴപ്പിച്ചി മോളല്ലേ നീ” ഞാനും പറഞ്ഞു.

അപ്പോഴേക്കും അവൾ വേഗത്തിൽ വാതിൽ തുറന്ന് താഴേക്ക് ഇറങ്ങിപ്പോയി.

ഉറങ്ങി എഴുന്നേറ്റ് കരയാൻ തുടങ്ങിയ കുട്ടിയെ കയ്യിലെടുത്ത് താലോലിക്കുമ്പോഴും ഷെയ്മയുടെ മനസിലൂടെ പലതരം ചിന്തകളും കടന്ന് പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു.

ഒരുവേള ഷെയ്മയുടെ മനസിലേക്ക് ദേഷ്യവും ഇരച്ചുവന്നു.

“ഇത്ര നേരം കിടന്ന് കൊടുത്തിട്ടും അവൾടെ ഉണ്ടാക്കൽ കഴിഞ്ഞില്ലേ,” എന്ന ചിന്തയിൽ.

വീടിൻ്റെ മുറ്റത്ത് എത്തിയ ശബന വേഗത്തിൽ വാതിൽതുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറിയപ്പോൾ കണ്ടത് കുഞ്ഞിനെയും എടുത്ത് നിൽക്കുന്ന അമ്മായിയമ്മ ഷെയ്മയെ ആണ്.

അവൾ ഒന്നും പറയാതെ വേഗം കുട്ടിയെ വാങ്ങി റൂമിലേക്ക് കയറി ബെഡിലേക്ക് കിടന്ന് പാല് കൊടുക്കാൻ തുടങ്ങി.

അപ്പോഴേക്കും വാതിൽക്കൽ എത്തി നിന്ന്കൊണ്ട് ഒന്നും അറിയാത്ത മട്ടിൽ ഷെയ്മ ചോദിച്ചു,

“ചക്ക കൊടുത്തിട്ട് പാത്രം എടുത്ത് വരാന്ന് പറഞ്ഞ് പോയിട്ട് ഇത്ര നേരം
അവിടെ എന്തെടുക്കയായിരുന്നു? എന
വന്നപ്പോഴാണെങ്കിൽ ഒരു പാത്രവും എടുത്തിട്ടുമില്ല”.

“ വാടകക്കാരാണെങ്കിലും അന്യരായ മൂന്ന് ആണുങ്ങൾ മാത്രമുള്ള വീട്ടിൽ പോയിട്ട് എന്തെടുക്കേർന്ന്?”

ഷെയ്മ കുറച്ച് കൂടി ഗൗരവത്തിൽ ചോദ്യം ആവർത്തിച്ചു.