രാവിലേ തന്നെ എഴുനേറ്റ് ശ്രീഹരി കോഴിക്കോട്ടേക്ക് തിരിച്ചു. പതിവ് പോലെ പ്രസീത രാവിലെ എഴുനേറ്റു . പ്രഭാത കൃത്യങ്ങൾ എല്ലാം നിർവഹിച്ചു. സമയം 8 മണിയോട് അടുക്കുന്നു. പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നും ചെയ്യാൻ ഇല്ലാത്തതിനാൽ സോഫയിൽ ഇരുന്ന് ഫോൺ നോക്കുക ആയിരുന്നു. അപ്പോളാണ് കാളിംഗ് ബെൽ മുഴങ്ങിയത്. അവൾ എഴുനേറ്റ് വാതിൽ തുറന്നു. കിരൺ ആയിരുന്നു അപ്പുറം. അവൾ ഒരു നിമിഷം ശങ്കിച്ചു നിന്നെങ്കിലും അവൻ അകത്തേക്ക് കയറി. അവിടെ സോഫയിൽ ഇരുന്നു. അവൾ വാതിൽ അടച്ചു അവിടെ തന്നെ നിന്നു.

അല്പം ബുദ്ധിമുട്ടി ആണെങ്കിലും പ്രസീത കിരണിനോട്- “എന്താണ് വേണ്ടത്. എന്തിനാ വന്നത്.”
കിരൺ അല്പനേരം ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. പക്ഷെ അവൻ എഴുനേറ്റ് പ്രസീതയുടെ അടുക്കലേക്ക് ചെന്ന്.
“വേണ്ട. ഒന്നും വേണ്ട. ഇനി എൻറെ അടുത്ത് വരരുത്. പ്ലീസ്.”- അവൻ അടുത്ത് വരുന്നത് കണ്ടു അവൾ കെഞ്ചികൊണ്ടു പറഞ്ഞു.

അവൻ അത്‌ കേട്ടതായി ഭവിച്ചില്ല. അവൻ അവളുടെ കൈകളിൽ കയറി പിടിച്ചു. അവൾ ആ കൈകൾ വിടുവിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു എങ്കിലും അവൻ പിടിച്ചിട്ടില്ല
“അനങ്ങാണ്ട് നില്ക്കു പെണ്ണെ.” അവൻ അല്പം ബലം പിടിച്ചു അവളെ തന്നിലേക്ക് അടുപ്പിച്ചു. “നിൻറെ കെട്ടിയവനും ഞാനും കൂടി ഇതേപോലെ എത്ര എണ്ണത്തിനെ പണിതത് ആണെന്ന് അറിയുവോ. നീ എന്തിനാ വെറുതെ ബലം പിടിക്കുന്നത്. ” അവൻ വീണ്ടും പറഞ്ഞു.അത് കൂടെ കേട്ടപ്പോൾ അവൾക്ക് ഇനീ തീരെ രക്ഷയില്ല എന്ന് തോന്നി.അവൾ തികച്ചും നിർവികരമായി നിന്നു.അവളുടെ മനസ്സിൽ പലതും തികട്ടി വന്നു. ഇന്നലെ ഇയാൾ തന്നെ പണിതതും തൻറെ ഭർത്താവ് പറഞ്ഞതുമായ കാര്യങ്ങളും എല്ലാം അവളുടെ മനസ്സിൽ മിന്നി നിറഞ്ഞു.