കഴപ്പികൾ – ഞാൻ.. സനൽ .. നല്ല സമ്പന്നമായ ഒരു കുടുംബത്തിലെ അംഗം. അമ്മ – അച്ഛൻ.. പിന്നെ ഞാൻ. ഒരു ചേച്ചിയുള്ളത് അമേരിക്കയിൽ പഠിക്കുന്നു

അമ്മ സിന്ധു ഹൗസ് വൈഫ്. അച്ഛന് പല ബിസിനസുകളുമുണ്ട്.

ഞാൻ പഠിക്കാൻ അല്പം പിന്നിലായിരുന്നു.. കലയോടായിരുന്നു താല്പര്യം കൂടുതൽ..

ഇവൻ ഇവിടെ നിന്നാൽ നന്നാവില്ല.. ഇവനെ ബാംഗ്ലൂർക്ക് അയക്കണം. അവിടെ നിങ്ങളുടെ അനുജനും ഫാമിലിയുമുണ്ടല്ലോ.. അവരോടൊന്ന് സംസാരിക്കൂ.. അവനെ ഇങ്ങനെ വിട്ടാ അവന്റെ ഭാവി..

അമ്മ അച്ഛനോട് പരാതി പറഞ്ഞു.

അച്ഛൻ അനുജനെ വിളിച്ചു സംസാരിച്ചു..

അവൻ ബാംഗ്ലൂര് പഠിക്കുന്നത് നല്ലതാ.. പക്ഷെ.. വീട്ടീന്ന് കോളേജിൽ എന്നും പോയി വരാൻ പറ്റില്ല.. ഹോസ്റ്റാലിലാക്കാം.. ലോക്കൽ ഗാർഡിയനായി ഞാനുണ്ടല്ലോ..

അങ്ങനെയാണ് എന്നെ ബാംഗ്ലൂർക്ക് പറിച്ച് നട്ടത്ത്.. സുഹൃത്തുക്കളെ ഒക്കെ പിരിയുന്നതിൽ വിഷമമുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും ബാഗ്ളൂരിന്റെ സുഖങ്ങളെക്കുറിച്ച് പലതും കേട്ടിട്ടുള്ളതിനാൽ സന്തോഷമായിരുന്നു.

ഹോസ്റ്റലിൽ പറ്റിയ ഒരു ടീമിനെത്തന്നെ കിട്ടി.. അടിച്ചുപൊളി മുറതെറ്റാതെ നടന്നു.. വെള്ളമടിയും ലഹരികളുമൊക്കെ സുലഭം.. സിന്തറ്റിക് ലഹരികളിൽ നിന്നും ഞാൻ അകന്ന് നിന്നു.. എന്നാൽ കഞ്ചാവിനോട് അകലം പാലിച്ചില്ല.

അതിനേക്കാളൊക്കെ താല്പര്യം സെക്സിനോടാണ്. പലതരം പെണ്ണുങ്ങളെ കിട്ടാൻ സുലഭമായ മെട്രോസിറ്റി.. റും മേറ്റ് അലക്സ് അക്കാര്യത്തിൽ ഒരു കില്ലാടി ആയിരുന്നു. അവനും ഒന്നിച്ച് ഇടയ്ക്ക് പോകും.. റെഡ് സ്ട്രീറ്റിലേക്കല്ല.. ഒരു തമിഴത്തിയുടെ വീട്ടിലേക്കാണ്.. അവിടെ ആറേഴ് പെൺകുട്ടികളുണ്ട് .. എല്ലാവരും 18 കഴിഞ്ഞ ഉഗ്രൻ ചരക്കുകൾ.. ഓരോ തവണയും അലക്സ് ഒരുത്തിയെ തന്നെ Select ചെയ്യുമ്പോൾ മാറി മാറി കളിക്കാതായിരുന്നു എനിക്ക് താല്പര്യം.

ബാംഗ്ലൂരിൽ വന്നിട്ട് മൂന്ന് വർഷമാകുന്നു. ഈ വർഷത്തോടെ കോഴ്സ് കഴിയുകയാണ്.. അത് കഴിഞ്ഞ് റിസൽറ്റ് വന്നാൽ ബാംഗ്ലൂരിൽ തന്നെ ജോലി കിട്ടും.. അതിനിടയിൽ നാലഞ്ച് മാസം നാട്ടിലേക്ക് പോണം..

അച്ഛന്റെ ഫോൺ കോളുകൾ വല്ലപ്പോഴുമാണ്.. അച്ഛന് അന്നും ഇന്നും ബിസിനസ്സ് എന്ന ഒരൊറ്റ ജ്വരമേ ഉള്ളൂ.. ആർക്ക് വേണ്ടിയാണ് ഈ സമ്പാദിച്ച് കൂട്ടുന്നതെന്ന് താനെപ്പോഴും ചോദിക്കാറുണ്ടെന്നും തനിക്ക് പോലും അച്ഛനെ നേരെ ചൊവ്വേ സംസാരിക്കാൻ പോലും കിട്ടാറില്ലന്നാണ് വിളിക്കുമ്പോഴൊക്കെ അമ്മയുടെ പരാതി..

എന്താ അമ്മേ.. അമ്മയ്ക്ക് കളിക്കാൻ കിട്ടാത്തതിന്റെ വിഷമമാണോ എന്ന് ചോദിക്കാൻ തോന്നാറുണ്ടെങ്കിലും അമ്മയോട് അത്ര ഓപ്പണായി സംസാരിച്ച് ശീലമില്ലാത്തത് കൊണ്ട് ചോദിച്ചിട്ടില്ലന്നേ ഉള്ളൂ.. എന്നാൽ ബാംഗ്ളൂർക്ക് പോയശേഷം ഓരോ വീഡിയോ കോളിലും അമ്മ ചെറുപ്പമായിട്ട് വരുന്നതായിട്ടാണ് തോന്നിയിട്ടുള്ളത്.

ബാംഗ്ലൂരിൽ സോഫ്റ്റ്‌വെയർ എഞ്ചിനീറിങ് ആയിരുന്നു ഞാൻ പഠിച്ചത്. അതിന്റെ ഭാഗമായി അല്ലറചില്ലറ ഹാക്കിങ് പരിപാടികൾ ഒക്കെ അറിയാം…

എനിക്കിപ്പോ 20 വയസ്സായി.. അച്ഛൻ അരവിന്ദന് 48. വയസ്സുണ്ട്.. അച്ഛന് രണ്ട് ഹോട്ടലുകളുണ്ട്. ഒരു പത്തു തലമുറക്ക് കഴിയാനുള്ള വക എന്റെ കുടുംബത്തിനുണ്ട്. മുത്തശ്ശൻ പണ്ടത്തെ ഒരു പലിശക്കാരനായിരുന്നു. വെട്ടിച്ചും തട്ടിച്ചുമായ് കൊറേ സ്വത്തുക്കൾ അന്നേ ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട് അതിന്റെയൊക്കെ നടത്തിപ്പവകാശം എന്റെ അച്ഛനാണ് കിട്ടിയത്.

ഇനി അമ്മ സിന്ധു 40 വയസ്സ് ഉണ്ട് പക്ഷെ കണ്ടാൽ അത്ര തോന്നില്ല. അമ്മ ഇടയ്ക്ക് ഇടയ്ക്ക് ബ്യൂട്ടിപാർലറിൽ പോവാറുണ്ട്.. അതുപോലെ ജിമ്മിലും പോകും.. അത് കൊണ്ട് സൗന്ദര്യത്തിന് ഒരു കുറവുമില്ല.

അമേരിക്കയിൽ പഠിക്കാൻ പോയ എന്റെ ചേച്ചിക്ക് എന്നേക്കാൾ രണ്ട് വയസ്സിന്റെ മൂപ്പുണ്ട്.
കെട്ടിച്ചയക്കേണ്ട പ്രായമൊക്കെ ആയി. പഠിത്തമൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് മതിയെന്നും പറഞ്ഞിരിക്കയാ..ആൾ ഒരു ഫെമിനിസ്റ്റ് ആണ്.. ഒരു പോരാളി.

ഞാനിപ്പോ നാട്ടിലേക്കുള്ള ട്രെയിനിലാണ്. ബർത്തിൽ കിടക്കുന്ന ഞാൻ ഓരോന്ന് ആലോചിച്ച് എന്റെ കണ്ണുകൾ മെല്ലെ അടയാൻ തുടങ്ങി. ഞാൻ മെല്ലെ ഉറക്കത്തിലേക്കു വീണു.

മണിക്കൂറുകൾ നീണ്ടഉറക്കത്തിന് ശേഷം ഞാൻ മെല്ലെ കണ്ണുകൾ തുറന്നപ്പോൾ ട്രെയിൻ ഏതോ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിയിട്ടുണ്ട്. അവിടെ നിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്നു. എന്റെ സീറ്റിനടത്ത്‌ പുതിയ യാത്രകാരുമുണ്ട്. ഒരു ഫാമിലിയാണ്. പുറത്ത് യാത്രക്കാരുടെ ഒരു നീണ്ട നിരതന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു. ചായ, വാട, ബിരിയാണി എന്ന് പറഞ്ഞ് വിൽപ്പനക്കാർ വിളിച്ച് പറഞ്ഞ് നടക്കുന്നു.

അത് കണ്ടപ്പോഴാണ് ഒന്ന് ഓർമ്മ വന്നത്. ബാംഗ്ലൂരിൽനിന്നും ട്രെയിൻ കേറിയതിന് ശേഷം ഒന്നും കഴിച്ചില്ലായിരുന്നു. ഇപ്പൊ നല്ല വിശപ്പുമുണ്ട്. ഞാൻ സീറ്റിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് ബാത്‌റൂമിൽ പോയി മുഖം കഴുകി. അപ്പോഴാണ് ഒരു ബിരിയാണി വില്പനക്കാരൻ ഹോംമേഡ് ബിരിയാണി എന്ന് വിളിച്ച്പറയുന്നത് കേട്ടത്.

ഞാൻ എന്റെ ടവ്വൽ എടുത്ത് മുഖമൊക്കെ തുടച്ചു . അയാളുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്ന് ഒരു ചിക്കൻ ബിരിയാണിയും ഒരു കുപ്പി വെള്ളവും വാങ്ങി നേരെ എന്റെ സീറ്റിലേക്ക് നടന്നു.

സീറ്റിനടത്തെത്തിയപ്പോൾ എന്റെ സീറ്റിനടത്തുള്ള ഫാമിലിയും ബിരിയാണി കഴിക്കുകയായിരുന്നു. ഞാൻ അവരെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ച് എന്നിട്ട് എന്റെ ബിരിയാണി എടുത്തു കഴിക്കാൻ തുടങ്ങി. അപ്പോൾ ട്രെയിൻ മെല്ലെ നീങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ഫുഡ് ഒക്കെ കഴിച്ച് ഞാൻ സീറ്റിൽ മെല്ലെ ചാരിയിരുന്നു. ട്രെയിൻ യാത്ര ആയത് കൊണ്ടാണോ എന്നറിയില്ല ഒരു ക്ഷീണംപോലെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ഒന്ന് മയങ്ങാമെന്ന് കരുതി കണ്ണുകൾ അടച്ചുകിടന്നു.

ട്രെയിനിന്റെ ചൂളം വിളിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടാണ് ഞാൻ എണീറ്റത്. നോക്കിയപ്പോ ട്രെയിൻ വേഗത്തിൽ പോവുന്നുണ്ട്. ഞാൻ വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി. സമയം 4 മണിയാവാൻ പോവുന്നു. ഇരുട്ടായതിനാൽ എവിടെ എത്തിയെന്ന് മനസ്സിലാവുന്നില്ല. ഞാൻ ഫോണെടുത്തു എന്നിട്ട് ട്രെയിന്റെ ഒഫീഷ്യൽ ആപ്പിൽ കേറി വണ്ടി എവിടെയത്തീന്നുള്ള ലൊക്കേഷൻ നോക്കി. “പരപ്പനങ്ങാടി ” കഴിഞ്ഞു.. ഇനി ആകെ കൊറച്ചു സ്റ്റോപ്പ്‌കൂടെ ഉള്ളു കോഴിക്കോടെത്താൻ.. അതുകൊണ്ട് ഇനി ഉറങ്ങണ്ടാന്ന് തോന്നി.

ഇനിയും സമയമുണ്ടല്ലോ.. ഇൻസ്റ്റാഗ്രാമിലും എഫ് ബിയിലും ഒന്ന് കേറാമെന്ന് കരുതി.

കൊറേ നേരം ഇൻസ്റ്റാഗ്രാമിൽ റീൽസ് കണ്ടിരുന്നു. ഫോട്ടോകൾ എല്ലാം ഒന്ന് ലൈക്ക് ചെയ്തു.. അങ്ങനെ ഇൻസ്റ്റായും എഫ് ബിയും കഴിഞ്ഞു വാട്സ്ആപ്പ് ഒന്ന് ഓപ്പണാക്കി ഗ്രൂപ്പിൽ കൊറേ മെസ്സേജ് വന്നിട്ടുണ്ട്. പിന്നെ ബാംഗ്ലൂർ ഫ്രണ്ട്‌സിന്റെ വക കൊറെ ഓൾ ദി ബെസ്റ്റ് മെസ്സേജുകൾ.. താഴേക്ക് സ്ക്രോൾ ചെയ്തപ്പോഴാണ് അമ്മയുടെ മെസ്സേജ് കണ്ടത് 7.10pm ന് അയച്ചതാണ്.. ഞാനത് ഓപ്പണാക്കി.

മെസേജ് (അമ്മ ): മോനെ എവിടെയെത്തീ.. നിന്നെ വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടുന്നില്ലാലോ…

സംഭവം, വരുന്നവഴി ഫോൺ ചാര്ജറിൽ ഇടാൻ മറന്നു.. അത്കൊണ്ട് ഫോൺ ഓഫ്‌ ചെയ്ത് വെച്ചിരിക്കയായിരുന്നു.

അങ്ങനെ അമ്മയ്ക്കുള്ള റിപ്ലെ ടൈപ്പ് ചെയ്യുന്ന നേരം ഞാൻ അമ്മയുടെ ചാറ്റിലേക്ക് ഒന്നുടെ നോക്കി

” ലാസ്റ്റ് സീൻ 3: 14 am”

അമ്പോ ഇത്രേനേരം ഉറങ്ങാതെ ഈ അമ്മക്ക് എന്താ വാട്സാപ്പിൽ പണി..!! ആാ എന്തെങ്കിലും ആവട്ടെ എന്ന് കരുതി ഇനി അതിന്റെ പിറകെ പോവാനൊന്നും വയ്യ. അമ്മ രാത്രി എണീറ്റപ്പോ കേറിയതാവും.

അങ്ങനെ ഫോണിൽ ഓരോന്ന് തോണ്ടി തോണ്ടി സമയം കടന്ന് പോയി. ഒരു 4.40 ഒക്കെ ആയപ്പോ ട്രെയിൻ കോഴിക്കോട് റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തി.

ബാഗുമായി ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോ ആകെ കുറച്ച് ഓട്ടോകൾ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. അതിലാണേൽ ആരൊക്കയോ കേറിട്ടുണ്ട്.

ഞാൻ ഓട്ടോ സ്റ്റാന്റിലേക്ക് നടന്നു. ഓട്ടോയിൽ കേറി ബസ്സ്സ്റ്റാൻഡിലേക്ക്. അവിടെ എത്തി വൈകാതെ നാട്ടിലേക്കുള്ള ബസ് വന്നു.

സൈഡ് സീറ്റിലായത്കൊണ്ട് ഞാൻ പുറത്തെക്ക് നോക്കിയിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് പല മാറ്റങ്ങളും ശ്രെദ്ധിച്ചത്, മൂന്ന് വർഷം മുൻപ് ഇവിടുന്ന് പോവുമ്പോഴുള്ള നാടല്ല ഇപ്പൊ.. വല്ലാണ്ട് മാറിപ്പോയി. കാട് പിടിച്ച് കിടന്ന സ്ഥലങ്ങളിൽ റെസ്റ്റോറന്റുകളും ഫുട്ബോൾ ഗ്രൗണ്ടുമൊക്കെയായി. അതൊക്കെ കണ്ട് ബസ് യാത്ര തുടർന്നു..

ബസ്സ് യാത്രക്ക് ശേഷം ഏതാണ്ട് ഒരു മണിക്ക് നാട്ടിലെത്തി.. നാട്ടിലും പല മാറ്റങ്ങളും വന്നിട്ടുണ്ട്. പുതിയ ഷോപ്പുകളും മറ്റും..

ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു. പോണവഴി പലരുടേയും അന്വേഷണങ്ങൾ.. അപ്പോഴാണ് ഒരു കാർ എന്റെ സൈഡിൽ നിർത്തിയത്. കാറിന്റെ ഗ്ലാസ്‌ താഴ്ന്നു. നോക്കിയപ്പോ രമേശേട്ടൻ.. പഞ്ചായത്ത്‌ പ്രസിഡന്റ്‌. എല്ലാവർക്കും അങ്ങേരെ വലിയ കാര്യമാണ്.. അത്രക്കും നല്ല മനുഷ്യൻ..

ആഹാ നീ വരുന്നവഴിയാണോ…

അതെ ചേട്ടാ…

എന്നാ വാ.. വണ്ടിൽ കേറിക്കോ അവിടെ ഇറക്കിത്തരാം…

വേണ്ട ചേട്ടാ… നടക്കാനുള്ള ദൂരമല്ലേയുള്ളു.. മൂന്ന് വർഷം കൊണ്ട് നാടാകെ മാറിയല്ലോ.. അതൊക്കെ കണ്ട് നടക്കാനൊരു സുഖവും..

ഓക്കേ ടാ… എന്ന ശെരി… പിന്നെക്കാണാം..

ഓക്കേ ചേട്ടാ…

രമേശേട്ടനോട് ബൈ പറഞ്ഞ് ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു… [ തുടരും ]