ഞാൻ സൈഡ് നോക്കി വണ്ടി റോഡിലിറക്കി.

“ആരും കാണാഞ്ഞെ ഭാഗ്യം… വണ്ടിയെങ്ങാനും കുലുങ്ങുമോന്നായിരുന്ന് പേടി…” അവരുടെ കുടവയറിന് താഴെ

അടിപ്പാവാടയുടെ ചരട് കെട്ടിക്കൊണ്ട് നബീസത്ത പറഞ്ഞു.

“എന്തായാലും എനിക്കിഷ്ടായി…” ഞാൻ

കണ്ണാടിയിലേക്ക് നോക്കി കണ്ണിറുക്കി.

“ഇയ്യിത്രേം കേമനാണെന്ന് അറിഞ്ഞില്ല… ഞാന്‍ കരുതിയത്…”

അവരൊന്ന് നിർത്തി.

“കരുതിയത്..?”

“അനക്കീ നോട്ടോം വെള്ളമെറക്കലും മാത്രേയൊള്ളെന്നാ… ഇപ്പഴല്ലേ കാര്യം മനസ്സിലായത്… പണീം അറിയാം… സത്യം പറ… ഷാഹിനേം എന്നേം അല്ലാണ്ട് ഇയ്യ് വേറെ ആരെയെങ്കിലും കളിച്ചിട്ടുണ്ടോ?”

“ഏയ്യ്.. അങ്ങനാരേമില്ല… ഒരു ബസ്സ് സ്റ്റാൻഡ് വെടിയെ കളിച്ചിട്ടുണ്ട് നാലഞ്ച് തവണ…”

എനിക്ക് അങ്ങനെ പറയാനാണ് തോന്നിയത്. ജാന്വേച്ചിയും നബീസത്തയും പരിചയക്കാരാണ്. കളി തന്ന പെണ്ണുങ്ങളുടെ പേര് നാടു നീളെ കൊട്ടിഘോഷിച്ചോണ്ട് നടക്കുന്നതും അല്ലേലും അത്ര അന്തസ്സുള്ള ഏർപ്പാടല്ല. ഇതുകൊണ്ടാണ് ഇവിടെ പലർക്കും കളി കിട്ടാത്തതും.

“എട ഹമുക്കേ! ഒറ ഇട്ടിട്ടുണ്ടാരുന്നോടാ…”

അവരുടെ സ്വരത്തില്‍ ആശങ്ക.

“പിന്നിടാതെ… കുറേക്കാലം കൂടി ജീവിക്കണമെന്ന മോഹമൊണ്ടേ..”

“ഹ്മംം… മിടുക്കന്‍. എന്നാലും നാലഞ്ചു കളി കൊണ്ട് ഇത്രേം കേമനാവാൻ പറ്റുമോ? ഇനിക്ക് തന്നെ നാല് തവണ വന്നിരിക്കുന്നു!”