വേലക്കാരിയായാലും മതിയേ
കുഞ്ഞേ…”
രാവിലെ ജാന്വേച്ചിയുടെ വിളി കേട്ടാണ് ഉണർന്നത്.
എന്തൊരു കെടപ്പാ ഇത്…! നളിനിയെങ്ങാനും വന്നുകണ്ടാ…”
കണ്ണ് തുറന്നുനോക്കുമ്പോൾ മുണ്ടും കോണാനുമൊന്നുമില്ല. ഇന്നലെ നടന്നതൊക്കെ ഓർമ്മ വന്നപ്പോൾ സ്ഥലകാലബോധം ഉണ്ടായി. ജാന്വേച്ചിയുടെ മുന്നില്‍ ആവശ്യമില്ലാത്തൊരു നാണം അഭിനയിച്ച് മുണ്ടെടുത്ത് ചുറ്റി.
“ഇന്നലെ അമ്മേം മോനും തമ്മില് എന്താരുന്ന് ഇവിടെ പരിപാടി…?”
ചേച്ചി കള്ളച്ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു. കേട്ട മാത്രയിൽ എനിക്ക് അരിശവും വിഷമവും വന്നു.
“അനാവശ്യം പറയാതെ ചേച്ചി.. അതുമാത്രം വിനോദ് ചെയ്യില്ല. എന്തൊക്കെ വന്നാലും…”
എന്റെ ഭാവമാറ്റം കണ്ടപ്പോള്‍ ജാന്വേച്ചിക്ക് അങ്ങനെ ചോദിക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ലെന്ന് തോന്നി.
“ശരി.. കെറുവിക്കണ്ട… അമ്മേടെ ചട്ടിയടി കണ്ടോണ്ടിരുന്നതല്ലേ നീ… അതുകൊണ്ട് ചോദിച്ചുപോയതാ.. ക്ഷമിക്ക്… ദാ ഈ ചായ കുടിക്ക്…”
അവർ ചായ നീട്ടി. ഞാനത് വാങ്ങിമോന്തിയിട്ട് അവരുടെ ഇടുപ്പിന് കേറിപ്പിടിച്ചു…
“പിണക്കമൊന്നുമില്ല. ഈ സുന്ദരിക്കുട്ടിയുള്ളപ്പൊ എനിക്കെന്തിനാ വേറൊരാള്…”
ഇരുന്ന ഇരുപ്പിൽ ഞാനവരെ അണച്ചുപിടിച്ചു. വയറിന്റെ കൊഴുത്ത മടക്കുകൾ പിടിച്ച് ഞെരിച്ചു.
“അയ്യട.. കൂടുതലങ്ങ് സുഖിപ്പിക്കാതെ വിട് കൊച്ചേ… എനിക്ക് നൂറുകൂട്ടം ജോലിയുള്ളതാ…”
