“ ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ലേ?”

അവരെന്റെ നേർക്ക് ചരിഞ്ഞുകിടന്നു.

“ ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ലേന്നോ…. കൊതിക്കനുസരിച്ച് നീയെന്നെ സുഖിപ്പിച്ചു…”

“ ഉവ്വോ….”

“ ഉവ്വ്…”

ജാന്വേച്ചി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്റെ മൂക്ക് പിടിച്ചുലച്ചു. പിന്നെ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു.

കട്ടിലിന്റെ തലയ്ക്കൽ കിടന്നിരുന്ന അവരുടെ മഞ്ഞജട്ടിയെടുത്ത് പൂറും പൂർത്തടവും തുടച്ചു. ഞാന്‍ അടിച്ചൊഴിച്ച ശുക്ലത്തിന്റെ അംശങ്ങള്‍ അതിൽ പറ്റിയത് നോക്കി ഒലിച്ചുവരുന്ന മദനക്കുഴമ്പ് വീണ്ടും തുടച്ചു.

“ അങ്ങനെ ഇവിടുത്തെ കൊച്ചുസാറൊരു ഒത്ത ആണായി അല്ലേ… ഇനി ജാന്വേച്ചിക്ക് അത് സമ്മതിച്ചുതരാതെ തരമില്ലല്ലോ..

ഇന്നുമുതല്‍ ഞാന്‍ മോനൂടി ഉള്ളതാ. എപ്പഴാ വേണ്ടതെന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ മതി.. ആരുമറിയാതെ തരം പോലെ വരാം…”

അവരെന്റെ നെഞ്ചിലൂടെ വിരലോടിച്ചു.

“ രണ്ടു പെൺമക്കളിൽ ആരും തരാഞ്ഞതിന്റെ വിഷമം ഈ അമ്മ തീർത്തുതരാട്ടോ…” അവർ ചിരിച്ചു.

അച്ഛനെ കിട്ടാത്തതിന്റെ വിഷമം മോൻ തീർത്തുതന്നതു പോലെയോ എന്ന് ചോദിക്കാനൊരുങ്ങിയതാണ്. പിന്നെ വേണ്ടെന്നു വച്ചു.

“ ശ്ശൊ.. ഇങ്ങനെ കിടക്കാതെ വേഗമെണ്ണീക്ക്… നളിനിയിപ്പൊ എത്തും… കുഞ്ഞിനെ ഈ കോലത്തിലെങ്ങാനും കണ്ടാൽ തീർന്നു.”.
അവർക്ക് പിന്നെ തുണികളൊന്നും അഴിക്കാഞ്ഞതുകൊണ്ട് വല്യ പാടുണ്ടായില്ല. എങ്കിലും ആകെ ഊരിയ ആ മഞ്ഞജട്ടി എടുത്ത് തോളിലിട്ടു.