രാവിലേ വാണിയൻ രാമന്റെ വീട്ടില് ആദ്യം പശുവിനേയുംകൊണ്ട് ചെന്നത് ഞാനായിരുന്നു. ആ നാട്ടുമ്പുറത്ത് പശുക്കളുടെ കൃത്രിമ ഗർഭോല്പാദനത്തിനു ഒരു വഴിയും ഇല്ലായിരുന്നു. മൃഗഡോക്ടർ ഒരു കേട്ടുകേൾവി മാത്രം.

പിന്നെ പശുക്കളേ ചവിട്ടിക്കാൻ ആകെയുള്ള ഒരു മാർഗ്ഗം രാമന്റെ വിത്തുകാള മാത്രം. രാമന്റെ വീട്ടില് എണ്ണയാട്ടുന്ന ചക്കുണ്ട്. രാവിലെ കടിയിളകിയ പശുക്കളെ ഭോഗിച്ചു സുഖിക്കുന്ന വിത്തുകാളയുടെ ആകെയുള്ള ജോലി ഉച്ചകഴിഞ്ഞ് ആ ചക്കുംവലിച്ചു വട്ടം കറങ്ങുക എന്നതു മാത്രമായിരുനു.

ആട്ടിക്കിട്ടുന്ന പിണ്ണാക്കിന്റെ സിംഹഭാഗവും രാമൻ ഒതുക്കത്തിൽ മാറ്റും തന്റെ കാളക്കുവേണ്ടി. അങ്ങനെ രാമനും കുടുംബവും ആ കാളയുടെ അണ്ടിയുടെ ബലത്തില് ജീവിച്ചുപോന്നു.
ഒരു ജോലിക്കാരനുണ്ട്, തമിഴൻ മുത്തു. അവനാണു കാളയുടെ മേൽനോട്ടം. ഞാൻ ചെന്ന യുടൻ മുത്തു പശുവിനെ എന്റെ കയ്യിൽനിന്നും വാങ്ങി ഇടുക്കുകൂടിനുള്ളില് കയറ്റി കെട്ടി. പിന്നെ പശുവിന്റെ വാലുപൊക്കി നോക്കി.

ഞാനും നോക്കി. അതിന്റെ മൂത്രം വരുന്ന കൂമ്പിയ ഭാഗത്തു നിന്നും കൊഴുത്ത, തെളിഞ്ഞ രണ്ടു തുള്ളി ഒലിച്ചു വരുന്നു.
എന്നേ നോക്കി മുത്തു ചോദിച്ചു.
‘ രാത്രി നല്ലാ അമറിയാ…’
‘ ങൂം… ഒറക്കിയിട്ടില്ല ഞങ്ങളേ…’

‘ മൂരീടെ സൂചി കേറണം… അപ്പം അമറലു നിക്കും….’ എനിയ്ക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല. എങ്കിലും ഒന്നു മനസ്സിലായി, പശുവിന്റെ യോനിയില് നിന്നും മദജലം ഒഴുകുന്നു. കൊച്ചു പുസ്തകം വായിച്ചുള്ള അറിവിൽനിന്നും ഊഹിച്ചതായിരുന്നു. മുത്തു ചെന്ന് കാളയേ അഴിച്ചു കൊണ്ടു വന്നു പശുവിന്റെ പുറകിൽ നിർത്തി. പിന്നെ വിളിച്ചു.