വെടിച്ചിയുമായി ഒരു യാത്ര
വെടിച്ചി – രാത്രിയിൽ ഒരാവശ്യത്തിന് തിരുവനന്തപുരത്തേക്ക് പോവാൻ ഞാനും വിഷ്ണുവും തൃശൂർ എത്തിയപ്പോൾ ഒരു ആഗ്രഹം ഒരു വെടിയെ കൊണ്ട് കൈയിൽ പിടിപ്പിക്കേണം. ഞങ്ങൾ ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ ഒരു കറുത്ത തടിച്ചി വെടിയെ കണ്ടു ഞങ്ങളുടെ നിൽപ്പ് കണ്ടു മനസിലാക്കിയിട്ടാവാം അവൾ ഞങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. പാൻ പാരാഗിൻറെ രൂക്ഷ ഗന്ധം. അത് നിലത്തു തുപ്പിട്ടു അവൾ ചോദിച്ചു.
“രാത്രിയിൽ ആളെ കൂട്ടിന് കിട്ടാൻ നില്കുവാണോ?”
ആണെങ്കിൽ?
“ഞാൻ വരാം”
“മുഴുവൻ രാത്രി വരുമോ ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേരുണ്ട്.”
“മുഴുവൻ നൈറ്റ് പറ്റില്ല. ഞാൻ ഇന്ന് നാട്ടിൽ പോവുകയാണ്. രണ്ടു മണിക്കൂർ ഉണ്ട്.”
“ഓക്കേ. ഞങ്ങൾക്ക് കൈയിൽ പിടിച്ചു കളഞ്ഞാൽ മതി.”
“ശരി…” ഒരു പാൻപരാഗിൻറെ പൊതി പകുതി പൊട്ടിച്ചു വായിലിട്ടു കൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു.
“അറന്നൂറു രൂപ തരണം രണ്ടു പേർക്കും കൂടെ.”
“പൈസ തരാം. പക്ഷെ ഞങ്ങളുടെ വണ്ടിയിൽ ഇരുന്നു വേണം”
“അത് നടക്കില്ല സാറെ. വണ്ടിയിൽ ഞാൻ എന്ത് വിശ്വസിച്ചു വരാനാ. പറ്റില്ല.”
“ശരി നിനക്ക് പറ്റില്ലെങ്കിൽ വേണ്ട. വിശ്വാസം ഉണ്ടെങ്കിൽ മതി.”
“നിങ്ങൾ ആവിശ്യം കഴിഞ്ഞു സമയത്തിനു വിട്ടിലെങ്കിൽ എനിക്ക് നാട്ടിൽ പോക്ക് മുടങ്ങും.”
“നിൻറെ നാട് എവിടെയാ?”
“കന്യാകുമാരി. ഇവിടുന്നു തിരുവന്തപുരത്തു പോവും. അവിടുന്ന് ബസ് പിടിച്ചു കന്യാകുമാരിക്ക് പോകേണ്ടതാ എനിക്ക്.”
“ഞങ്ങളും തിരുവന്തപുരത്തിനാ. നിനക്ക് ഞങ്ങളുടെ കൂടെ വരാം.”
