ശരി.
മേനോന്‍ കസാലയില്‍ ഇരുന്നു.
ചുറ്റിലും ഒന്നു കണ്ണോടിച്ചു. എത്രയോ നാളായി കാണുന്ന ചുവരുകളും, ചില്ലിട്ട ദൈവങ്ങളുടെ മുഖങ്ങളും.

കസാലകളുടെ പിന്നില്‍ തലകള്‍ ചുവരില്‍ ചാരുന്ന ഇടത്തില്‍ മെഴുക്കുപുരണ്ട് കറുത്തിരിക്കുന്നു.

ഈ വീട്ടില്‍ ജീവനുള്ള, തുടിക്കുന്ന ഒന്നേഒന്നു മാത്രം, സാവിത്രി. ഓട്ടുഗ്ലാസ്സിൽ‍ ചായയുമായി അവള്‍ വന്നു. ചുരുണ്ട മുടി നെറ്റിയിലേക്കൂര്‍ന്നുവീണുകിടക്കുന്നു. എന്താ സാവിത്ര്യേ..രണ്ടാഴ്ച്ച നിന്നെ കാണാതായപ്പോ എന്തോ ഒരിതുമാതിരി. മേനോന്‍ സ്വാദുള്ള ചായ കുടിച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു.

വലിയ തിരക്കുള്ള ദേഹമല്ലേ . ബാക്കിയുള്ളോരുടെ കാര്യം
അങ്ങു മറന്നുകാണും. സാവിത്രി അല്‍പ്പം പരിഭവിച്ചു.

എന്റെ സാവിത്രിക്കുട്ട്യേ എങ്ങനെ മറക്കും? മേനോന്‍ അവളെ ഒന്നുഴിഞ്ഞുനോക്കി. നല്ല പെണ്ണ്. ഇതുവരെ ജീവിതത്തില്‍ എത്രയോ പെണ്ണുങ്ങള്‍ വന്നുപോയിരിക്കുന്നു ?

ഈ വാരസ്യാര് തന്റെ മനം കൈക്കലാക്കിയതെന്തേ? വെറും ഒറ്റമുണ്ടും വെളുത്ത ബ്ലൌസും. കാതില്‍ രണ്ടു കുഞ്ഞിക്കമ്മലുകള്‍. മാറത്ത് പുളഞ്ഞുകിടക്കുന്ന നേരിയ സ്വര്‍ണ്ണമാല. അവളുടെ മുഴുത്ത മുലകളിലേക്ക് അപ്പന്‍ മേനോന്‍ ഉറ്റുനോക്കി. എന്തൊരു പെണ്ണ്. ്് ബോഡീസിട്ടില്ലെ ങ്കിലും അവളുടെ മാറ് ഉയര്‍ന്നു തുടുത്തു തന്നെ. വലുതായ ലി൦ഗം ഒന്ന് അമര്‍ത്തി മേനോനിളകിയിരുന്നു.