സ്നേഹം – നനഞ്ഞ തോര്‍ത്തുമുണ്ട് തോളില്‍ നിന്നുമെടുത്ത് മുഖവും കഴുത്തും തുടച്ച രാഘവവാര്യര്‍ വേഗം നടന്നു.

രാവിലെ ക്ഷേത്രക്കുളത്തില്‍ മുങ്ങിയപ്പോ തോന്നിയ കുളിരു വിട്ടിരിക്കണു.
അമ്മേ.. മഹാമായേ…

ചെവിയില്‍ ഇരുന്ന തുളസിയില എടുത്തു മണപ്പിച്ചു.
നെറ്റിയില്‍ തൊട്ട ചന്ദനം അലിഞ്ഞിരിക്കുണു..

വീട്ടിലെത്തി സാവിത്രിയുടെ നല്ല രസികന്‍ ഇഡ്ഡലികള്‍ നല്ല നാളി കേര ചട്ട്ണിയില്‍ മുക്കി മുളകുപൊടിയും കൂട്ടി കഴിച്ചു.

രഘൂ…

സാവിത്രീവാരസ്യാര്‍ ഉറക്കെ വിളിച്ചു..

എവിടെ പോയീ ഈ ചെക്കന്‍?

ഈശ്വരാ….അദ്ദേഹമിങ്ങെത്താറായല്ലോസമയം ഏഴു കഴിഞ്ഞല്ലോ…
വാടാ..എന്റെ കുട്ട്യേ…
കുളിക്കാന്‍ വാടാ കണ്ണാ..

അവര്‍ ഒക്കത്തു കൈവെച്ച് ഉറക്കെ വിളിച്ചു…

ഉം..അമ്മേ.. .ഞാന്‍ കുളിച്ചേളാം. ..

പതിനൊന്നു വയസ്സുകാരന്‍ രഘു വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.

ഈയിടെയായി അമ്മയുടെ കൈവിരലുകള്‍ തുടയിടുക്കില്‍ സോപ്പു പതപ്പിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു തരം ഇക്കിളിയും അസ്വസ്ഥതയു൦.

ശരി, നീ വേഗം കുളിച്ചുവാ.
സാവിത്രി അടുക്കളയിലേക്കു നടന്നു.

ചെക്കന്‍ അങ്ങു വല്യതായി എന്നാണവന്റെ വിചാരം.
അവരുടെ ചുണ്ടില്‍ ഒരു പുഞ്ചിരി മൊട്ടിട്ടു.

രഘു, തൊടുമ്പോള്‍ വലുതാവുന്ന ചുക്കുമണി (അതാണു രാജന്‍ പറഞ്ഞു തന്നത്. .ലിംഗം എന്നൊക്കെ സംസ്കൃതത്തില്‍ പറയുന്നതാണുപോലു൦. അല്ലെങ്കില്‍ കുണ്ണ എന്നു പറയാം.)

അല്‍ഭുതത്തോടെ നോക്കി. ആദ്യമെല്ലാ൦ ഒരു തരം അമ്പരപ്പായിരുന്നു.

അമ്മ അവിടെ എണ്ണതേയ്ക്കുമ്പോഴും പിന്നെ സോപ്പുതേച്ചുകുളിപ്പിക്കുമ്പോഴും എന്തോ ഒരിത് .
വല്ലാത്ത നാണവും, പിന്നെ ആ …

എന്തായാലു൦ അമ്മ ഒറ്റയ്ക്കു കുളിക്കാന്‍ സമ്മതിച്ചത് വല്യ കാര്യം.

നാളെ മുതല്‍ അച്ഛന്റെ കൂടെ അമ്പലക്കുളത്തില്‍ പോയി കുളിക്കണം.

അമ്മേ മഹാമായേ..
സൈറനടിക്കുന്നപോലെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിളി.
സാവിത്രിയ്ക്ക് ചിരി വന്നു.

വിയര്‍ത്തല്ലോ..

ഈ ഈറനൊക്കെ ഒന്നുമാറ്റിയിടുക. അവര്‍ പറഞ്ഞു.

അവരെ നോക്കി ഒന്നു ചിരിച്ച് വാരിയര്‍ അകത്തേക്കു കടന്നു.
അലക്കി കഞ്ഞിപ്പശയിട്ട മുണ്ടുടുത്തു. പിന്നെ ഊണ് മേശപ്പുറത്തേക്കു നീങ്ങി.

പ്ലേറ്റില്‍ ഇഡ്ഡലിയും ചമ്മന്തിയും വിളമ്പുന്ന സാവിത്രിയെ നോക്കി.

പാവം. എന്തുമാത്രം കഷ്ടപ്പെടുന്നു. വീട്ടിലെ പണിയും, പിന്നെയുള്ള കുറച്ചു തെങ്ങുകളും, പിന്നെ രഘുവിനെ മേയ്ക്കലും.
വിവാഹം കഴിഞ്ഞ അന്നുതന്നെ അറയുടെ താക്കോലും വീട്ടിലെ കാര്യസ്ഥതയും അവളെ ഏല്‍പ്പിച്ചതാണ്.

തന്റെ ചുരുങ്ങിയ വരുമാനവും പറമ്പില്‍ നിന്നും കിട്ടുന്ന ആദായവും കൊണ്ടവള്‍ എല്ലാ൦ ഭംഗിയായി നടത്തുന്നുണ്ട്.
നല്ല ശരീരം. ഒരൊറ്റമുണ്ടും വെളുത്ത ബ്ലൌസും മാത്രം. നല്ല മുഖശ്രീ.

വാരിയരുടെ സൌഭാഗ്യം സാവിത്രിയാണെന്നാണ് അപ്പന്‍ മേനോന്‍ പറയാറ്.
സത്യമാണു താനും.

കുനിഞ്ഞിരുന്ന് പ്രാതല്‍ കഴിക്കുന്ന അദ്ദേഹത്തെ സാവിത്രി അനുകമ്പയോടെ നോക്കി.
മെലിഞ്ഞ ശരീരം.
മുടി മുഴുവന്‍ നരച്ചിരിക്കണു. പാവം. വല്ലാതെ കഷ്ട്ടപ്പെടുന്നു.

അമ്പലത്തിലെ കഴകവും, പിന്നെ ദേവസ്വത്തിലെ ചെറിയ പണിയും. ഏതായാലു൦ കുടുംബം ചെറുതായ കാരണം വലിയ മുട്ടില്ലാതെ കഴിയുന്നു.

ഒരു മകനേയുള്ളൂ..അതു പിന്നെ, എത്രനാളായി അദ്ദേഹം തന്നെ ഒന്നു തൊട്ടിട്ട്?
പാവം. ചൂടുള്ള ചായ പകര്‍ന്നു.

വന്നിരുന്ന രഘുവിനും വിളമ്പി.

അമ്മേ ഞാന്‍ പോണൂ.
രഘു വിളിച്ചുപറഞ്ഞ് അവന്റെ മഞ്ഞനിറമുള്ള പെട്ടിയുമെടുത്തോടി.

എന്തൊരഭിമാനമാണവന് ആ സ്റ്റീല്‍ പെട്ടിയെക്കുറിച്ചോര്‍ത്ത്.
സാവിത്രി പുഞ്ചിരിച്ചു.

നിക്കെടാ കുട്ടാ..
അവനെ അടുത്തു പിടിച്ചു നിര്‍ത്തി നി റുകയില്‍ രാസ്നാദിപ്പൊടി തിരുമ്മി.

മുണ്ടിന്റെ അറ്റമുയര്‍ത്തി ചുരുട്ടി ചെവിയിലെ വെള്ളം വലിച്ചെടുത്തു.

അമ്മേ, വൈകുന്നു.
അവന്‍ ചിണുങ്ങി.

ശരി കുട്ടാ. വഴിയോരം ചേര്‍ന്നു പോണേ.. ശരിയമ്മേ.. അവന്‍ ഓടി.

കളിക്കാനാവും. അവര്‍ പിന്നെയും ഒന്നു ചിരിച്ചു. ഇന്നെന്താ, നല്ല സന്തോഷത്തിലാണല്ലോ. വാരിയര്‍ അവരുടെ ചുമലില്‍ ഒന്നു തൊട്ടു.

സാവിത്രി അയാളിലേക്കൊന്നു ചാഞ്ഞു.

വാരിയര്‍ അവളെ ഒന്നടക്കിപ്പിടിച്ചു. എന്നിട്ടു വിട്ടു.
അകത്തേക്കു നടന്നു.

ഇന്നെന്തുപറ്റി? സാധാരണ തന്നെ തൊടാറു പോലുമില്ലല്ലോ?
ഇനി കുളിക്കടവില്‍ വല്ല ഒരുമ്പെട്ടവളുമാരേയും കണ്ടോ?
ഹേയ്..അതുണ്ടാവില്യ..സ്വാത്വികനാണദ്ദേഹം.
സാവിതി പിന്നാലെ നടന്നു.
ജൂബ്ബയെടുത്തു കൊടുത്തു.

അദ്ദേഹം കക്ഷത്തില്‍ കുറച്ചു പൌഡര്‍ കുടഞ്ഞിട്ട് ജൂബ്ബയിലേക്കു കൈകള്‍ കടത്തി.
ശരിക്കും കൊച്ചു കുട്ടികളെപ്പോലെ തന്നെ.
ഈശ്വരാ..താനൊരു ദിവസം ഇല്ലാതായാല്‍ അദ്ദേഹമെങ്ങിനെ ജീവിക്കും?
ഉള്ളൊന്നു പിടഞ്ഞു.

കൈയുയര്‍ത്തി ജൂബ്ബയിടുവിക്കുന്ന സാവിതിയുടെ നനഞ്ഞ കക്ഷത്തിലേക്ക് വാരിയര്‍ ഒന്നു പാളിനോക്കി.
ഇപ്പഴും അവള്‍ക്കു ചെറൂപ്പം തന്നെ. പാവം..
അവളുടെ ചുമലില്‍ ഒന്നമര്‍ത്തിയിട്ട് വാരിയര്‍ നടന്നു.
ദേവസ്വം ഓഫീസിലെത്താന്‍ നേരമായി.

സാവിത്രി ഇളവന്‍ കഷണങ്ങള്‍ അരിയുകയായിരുന്നു.
മൊളോഷ്യം അദ്ദേഹത്തിനും രഘുവിനും വല്യ ഇഷ്ട്ടാണ്.
പിന്നെ കടുമാങ്ങയും പപ്പടവും.
മതി. വേണെങ്കില്‍ ഉപായത്തിലൊരു ഉപ്പേരിയുമാകാം. കയ്പ്പയ്ക്ക മൂത്തുനില്‍പ്പുണ്ട്.

അവര്‍ ചെറിയ ചുവന്നുള്ളി അരിഞ്ഞു. കണ്ണില്‍ വെള്ളം നിറഞ്ഞു. ഉമ്മറത്ത് അടക്കിപ്പിടിച്ച കുര. ചെന്നു വാതില്‍ തുറന്നു. തുടുത്ത മുഖമുള്ള, ചുരുണ്ട മുടിയുള്ള അപ്പന്‍ മേനോന്‍.

എന്താസാവിത്ര്യേ… .വാരിയര്‍ പു റപ്പെട്ടോ?

അദ്ദേഹം പോയി. ചായ എടുക്കട്ടേ?

ശരി.
മേനോന്‍ കസാലയില്‍ ഇരുന്നു.
ചുറ്റിലും ഒന്നു കണ്ണോടിച്ചു. എത്രയോ നാളായി കാണുന്ന ചുവരുകളും, ചില്ലിട്ട ദൈവങ്ങളുടെ മുഖങ്ങളും.

കസാലകളുടെ പിന്നില്‍ തലകള്‍ ചുവരില്‍ ചാരുന്ന ഇടത്തില്‍ മെഴുക്കുപുരണ്ട് കറുത്തിരിക്കുന്നു.

ഈ വീട്ടില്‍ ജീവനുള്ള, തുടിക്കുന്ന ഒന്നേഒന്നു മാത്രം, സാവിത്രി. ഓട്ടുഗ്ലാസ്സിൽ‍ ചായയുമായി അവള്‍ വന്നു. ചുരുണ്ട മുടി നെറ്റിയിലേക്കൂര്‍ന്നുവീണുകിടക്കുന്നു. എന്താ സാവിത്ര്യേ..രണ്ടാഴ്ച്ച നിന്നെ കാണാതായപ്പോ എന്തോ ഒരിതുമാതിരി. മേനോന്‍ സ്വാദുള്ള ചായ കുടിച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു.

വലിയ തിരക്കുള്ള ദേഹമല്ലേ . ബാക്കിയുള്ളോരുടെ കാര്യം
അങ്ങു മറന്നുകാണും. സാവിത്രി അല്‍പ്പം പരിഭവിച്ചു.

എന്റെ സാവിത്രിക്കുട്ട്യേ എങ്ങനെ മറക്കും? മേനോന്‍ അവളെ ഒന്നുഴിഞ്ഞുനോക്കി. നല്ല പെണ്ണ്. ഇതുവരെ ജീവിതത്തില്‍ എത്രയോ പെണ്ണുങ്ങള്‍ വന്നുപോയിരിക്കുന്നു ?

ഈ വാരസ്യാര് തന്റെ മനം കൈക്കലാക്കിയതെന്തേ? വെറും ഒറ്റമുണ്ടും വെളുത്ത ബ്ലൌസും. കാതില്‍ രണ്ടു കുഞ്ഞിക്കമ്മലുകള്‍. മാറത്ത് പുളഞ്ഞുകിടക്കുന്ന നേരിയ സ്വര്‍ണ്ണമാല. അവളുടെ മുഴുത്ത മുലകളിലേക്ക് അപ്പന്‍ മേനോന്‍ ഉറ്റുനോക്കി. എന്തൊരു പെണ്ണ്. ്് ബോഡീസിട്ടില്ലെ ങ്കിലും അവളുടെ മാറ് ഉയര്‍ന്നു തുടുത്തു തന്നെ. വലുതായ ലി൦ഗം ഒന്ന് അമര്‍ത്തി മേനോനിളകിയിരുന്നു.

എന്താ ഇങ്ങനെ നോക്കുന്നത് ? ഇതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത പോലെ? സാവിത്രി ചിരിച്ചുകൊണ്ടു ചോദിച്ചു .

തന്റെ തടിച്ച മുലകളും ചുഴി വിരിഞ്ഞ ആനച്ചന്തികളും മേനോന്റെ ദൌര്‍ബ്ബ ല്യമാണെന്ന് അവള്‍ക്ക് നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു.
എന്റെ മോളേ. .നിന്നെയൊന്നു കാണാന്‍ വന്നതാണെന്റെ കുട്ട്യേ. ഇന്ന് ദേവസ്വം കമ്മീഷണര്‍, ആ കാര്‍ക്കോടകന്‍ വരുന്നുണ്ട്. ഞാനങ്ങോട്ടുപോട്ടെ.

അവള്‍ മേനോന്റെ കൈകളില്‍ ഒതുങ്ങി. വിടര്‍ന്ന ചന്തിക്കുടങ്ങളില്‍ ഞെരിച്ച് മുലകളില്‍ ഒന്നു തഴുകി അവളെ ചുംബിച്ച് മേനോന്‍ സ്ഥലം വിട്ടു .

അവളെ വിട്ടുപോകാന്‍ മനസ്സുണ്ടായിട്ടല്ല. എന്തു ചെയ്യും. അവളെ നോക്കി ഒന്നുകൂടി ചിരിച്ച്, ഭാവിയില്‍ നടക്കാന്‍ പോകുന്ന കളികളുടെ പ്രതീക്ഷകള്‍ മൌനമായി സമ്മാനിച്ച് മേനോനിറങ്ങി നടന്നു.

ആ തടിച്ച മുലകള്‍ക്കിടയില്‍ ഒരഞ്ഞൂറ് രൂപയുടെ പുതിയ മണമുള്ള നോട്ടു തിരുകാന്‍ മറന്നില്ല.
ചെമ്മണ്ടുപുരണ്ട ഇടവഴിയിലൂടെ മേനോന്‍ മുണ്ട് മടക്കിക്കുത്തി നെടിയ കാലുകള്‍ വലിച്ചുനടന്നു.

തന്റെ സുന്ദരിയായ വാരസ്യാരെക്കുറിച്ചോര്‍ത്ത് അങ്ങിനെ നടന്നു. സാവിത്രി ഓരോ മനോരാജ്യവുമോര്‍ത്ത് അങ്ങിനെ ഇരുന്നുപോയി.

അപ്പന്‍ മേനോന്‍!
തന്റെ ജീവിതത്തിന് ഒരര്‍ഥമുണ്ടാക്കിത്തന്ന മനുഷ്യന്‍. രഘുവിന്റച്ചന്റെ മേലധികാരിയാണെങ്കിലും ഒരിക്കലു൦ അതു വാരിയരോട് അദ്ദേഹം കാട്ടിയിട്ടില്ല. അതു വാരിയര്‍ തന്നെയാണ് സാവിത്രിയോടു പറഞ്ഞത്. വിവാഹത്തിന് മേനോനെ കണ്ട ഓര്‍മ്മയില്ല.

അതെങ്ങിനെയുണ്ടാവാനാണ്.
ക്ഷയിച്ച വാരിയത്തുനിന്നും അച്ഛന് കിട്ടിയ ഏറ്റവും നല്ല ബന്ധമായിരുന്നല്ലോ ഇത്.
തനിക്കും വലിയ മോഹങ്ങളൊന്നുമില്ലായിരുന്നു. തുടുത്ത് അല്‍പ്പം കൊഴുത്ത ഒരു ശരീരവും ലോകമറിയാത്ത പെണ്ണിന്റെ മനസ്സും.

എന്നാലും അവസാനകാലങ്ങളില്‍ അമ്മയ്ക്ക് നല്ല സുഖമില്ലാതെയായപ്പോള്‍ വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങള്‍ നോക്കി നടത്തി. അനിയത്തിയുടെ കാര്യവും അമ്മയുടെ അസുഖവും അച്ഛന്റെ ചെറിയ ആവശ്യങ്ങളും എല്ലാ൦, (തുടരും )