ഞാൻ താഴെക്കു ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങിയെങ്കിലും അതിനിടയിൽ ഒന്നുകൂടി തിരിഞ്ഞുനോക്കി. അപ്പോൾ രാജി എന്നെ കണ്ടപോലെ ജനലിനരികിലേക്ക് മറഞ്ഞു. ഞാനവരെ നോക്കിയിരിക്കുന്നതാണല്ലോ അവർ കണ്ടത് എന്ന തോന്നൽമൂലം ഞാന്‍ ജാള്യനായി താഴെ ഇറങ്ങി.

ഹാളിൽവെച്ച് ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ കണ്ടപ്പോഴാകട്ടെ ഞാൻ ടീച്ചറെ കണ്ടെന്ന ഒരു ഭാവം പോലും ടീച്ചറുടെ പെരുമാറ്റത്തിലുണ്ടായില്ല. പകരം, എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ രാജി പറഞ്ഞു.. “മനൂ.. കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് നമുക്ക് പോവാം കെട്ടോ..”
അതെന്ത് പോക്കാടി മോളേ.. നാളക്കാലത്തേ പോണുള്ളൂന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്..
അത് മുത്തശ്ശി.. എനിക്ക് അടുത്ത ദിവസത്തേക്കുള്ള ടീച്ചിംങ്ങ് നോട്ട് എഴുതാനുണ്ട്. നാളെ രാവിലെ എഴുതിത്തുടങ്ങിയാലേ തീരൂ…

ഇപ്പോപോയാ അവിടെ എത്തുമ്പോ രാത്രിയാവില്ലേ എന്ന് ചേടത്തി.
അതിനെന്താ ചേച്ചീ.. മനുവില്ലെ… എന്ന് പറഞ്ഞ് ചോദ്യങ്ങളൊക്കെ തടയുകയായിരുന്നു രാജി.
എനിക്കാണെങ്കിൽ എത്രയും പെട്ടെന്ന് അവിടം വിടാൻ ആഗ്രഹമുണ്ട്. രാത്രി യാത്ര ചെയ്യേണ്ടിവന്നാൽ അതും ഗുണമേ ചെയ്യൂ എന്ന് തോന്നുകയും ചെയ്തു. ഊണ് കഴിഞ്ഞ് കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോ ഞങ്ങള്‍ തിരികെ, പുറപെട്ടു.

യാത്രയില്‍ എന്റെ മനസ്സുമുഴുവനും രാവിലെ കണ്ട ആ കാഴ്‌ച മാത്രമായിരുന്നു. പാതിവഴിയില്‍ ബുള്ളറ്റ് പഞ്ചറായി. പിന്നെ ഞങ്ങള്‍ മൂന്നുകിലോമീറ്റര്‍ അതും തളളി നടന്നു. പിന്നെയാണു ഒരു വര്‍ക്ക്ഷോപ്പില്‍ കയറി പഞ്ചര്‍ ഒട്ടിച്ച് യാത്ര തുടങ്ങിയത്. വീട്ടിലെത്താന്‍ ഒരുപാടു വൈകി.
ഞങ്ങള്‍ രാജിയുടെ വീട്ടില്‍ എത്തിയപ്പോൾ ഏതാണ്ട് രാത്രി ഒൻപത് മണിയായി. തലേ ദിവസം ഞങ്ങള്‍ പോകുമ്പോള്‍ വേലക്കാരിയെ വീട്ടില്‍ പറഞ്ഞയച്ചിരുന്നു.