തെളിഞ്ഞ മാനം മാറി ആകാശം ചുവന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു. കാറ്റിൻറെ ശക്തിയും തണുപ്പും കൂടി.

സുനിത : നമ്മുക്ക് പോവാം. നേരം സന്ധ്യയായി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. കോട മഞ്ഞു വീണാൽ പെട്ടന്നു ഇരുട്ടാവും.

ദേവ് : സത്യം പറഞ്ഞാൽ എനിക്ക് പോവാൻ തോന്നുന്നില്ല. നമ്മുക്ക് ഇവിടെ കിടക്കാരുന്നു.

സുനിത : ദേവിന് ഇപ്പൊ തിരിച്ചു പോവുന്നതിൽ ഒരു വിഷമവും ഉണ്ടാവില്ല. ഇവിടെ കിടക്കുന്നതിലും സുഖമുള്ള നിദ്ര ഞാൻ തരും.

ദേവും സുനിതയും വേഗം വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിച്ചു. വിക്ടർ പോവാൻ തയാറായിരുന്നു. അവർ വിക്ടറിൻറെ പുറത്തു കയറി. സുനിത കുതിരയുടെ കടിഞ്ഞാൺ വിട്ടു ദേവിനെ കെട്ടി പിടിച്ചു.

ദേവ് : ദേ… കുതിര വല്ലടത്തോട്ടും പോവും കേട്ടോ?

സുനിത : പേടിക്കേണ്ട ഇ തോട്ടത്തിൽ എവിടെ കൊണ്ട് കണ്ണ് കെട്ടി വിട്ടാലും വിക്ടറിന് വഴി തെറ്റില്ലാ.

സുനിത മുന്നിലിരിക്കുന്ന ദേവിൻറെ മുഖം പിൻ തിരിച്ചു ചുണ്ടുകൾ നുകരാൻ തുടങ്ങി. പരസ്പരം ഉത്തേജിപ്പിച്ചു നെസ്റ്റിൻറെ മുന്നിലെത്തിയത് അറിഞ്ഞില്ല.

ദേവ് : ശോ ഇത്ര പെട്ടന്നു എത്തിയോ? പോയപ്പോൾ ഇതിലും നേരം എടുത്തല്ലോ.

സുനിത : അയ്യടാ… നിൻറെ കൊതി ഞാൻ മാറ്റി തരാം. കള്ളാ…

കുതിരയുടെ ശബ്ദം കേട്ട് മണി ഇറങ്ങി വന്നു.

ജിതിൻ : ഞാൻ ഇപ്പൊ ആലോചിച്ചേ ഉള്ളു സുനിതാമയും സാറും വന്നില്ലെല്ലോ എന്ന്.