കൊതിമൂത്ത ചേച്ചിമാരും ഞാനും
ആലീസ്‌ പള്ളിമുറ്റത്തെ ആൾക്കൂട്ടത്തിലൊന്നു മിഴിയോടിച്ചു. കൂടെ വന്നവരെയാരെയും കാണാനില്ല. കയ്യില്‍ ടോർച്ചുള്ളതുകൊണ്ട്‌ തനിയെയാണേലും പോകാം. മഴ ചെറുതായി തൂളുന്നുണ്ട്‌. അവള്‍ കുട നിവര്‍ത്തി. പള്ളിമുറ്റം കഴിഞ്ഞപ്പഴെക്കും
മഴ മെല്ലെ ശക്തിയാർജിച്ചു. അവള്‍ നടപ്പിനു വേഗം കൂട്ടി.
പിന്നില്‍ നിന്നാരോ മിസ്സേന്ന് വിളിക്കുന്നത്‌ കേട്ട് ആലീസ്‌ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ഇരുട്ടത്ത്‌ ഒരാള്‍ ഓടിവരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
അടുത്തെത്തിയപ്പൊളാണു അതു സെന്റ്‌ ജോസഫിലെ സ്സുഡന്റ്‌ ശൗരിയാണന്ന്‌ അവള്‍ കണ്ടത്‌.
അവന്‍ ഓടിവന്നു കുടക്കീഴിലേക്ക്‌ കയറി.
“മിസ്സേ..ഞാനാ ശൗരി. എന്നെയൊന്ന്‌ ബസ്‌ സ്സോപ്പിലേക്ക്‌ വിടുമോ. നനയാതെ പൊയ്ക്കോളാം..”
“നീയെന്താ ശൗരീ കുടയെടുത്തില്ലേ..”
“ഓഹ്‌.. എടുത്താലും എവിടേലും വെച്ച്‌ മറന്നുപോകുമെന്നേ.. അത് കൊണ്ട് എടുത്തില്ല”
“കൊള്ളാം മഴവെള്ളം തലേ വീഴുമ്പോളും കുടയുടെ കാര്യം ഓർക്കത്തില്ലേപ്പിന്നെ നീയൊക്കെ നനയുന്നതാ നല്ലത്..”
ശൗരി ചിരിച്ചു.
“ഞാനാ കടയുടെ ഇറമ്പിൽ നിക്കുവായിരുന്നു. അപ്പഴ മിസ്സിനേക്കണ്ടത്..”
മഴയ്ക്ക് ശക്തി കൂടിയതും ശൗരി ആലീസിനോട്‌ പറ്റിച്ചേര്‍ന്നു നടന്നു.
നടപ്പിനിടയില്‍ ശൗരി ഇടത്കൈ ആലീസിൻ്റെ പിന്നിലൂടെ ചുറ്റി സാരിക്കിടയിലൂടെ കയ്യിട്ട്‌ അവളുടെ വയറിലേക്ക്‌ മൃദുവായി വെച്ചു.
