കൊതിമൂത്ത ചേച്ചിമാരും ഞാനും
പറഞ്ഞിട്ട് അവള്‍ വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു നടന്നുപോയി.
“ആലീസേ നിന്നേ.”
അയാള്‍ വിളിച്ചെങ്കിലും അവള്‍ നിന്നില്ല. ദേഷ്യം കേറിയാൽ അവളൊരു താടകയാണന്ന്‌ അയാള്‍ക്ക്‌ നല്ലപോലറിയാം..
ജോസ്‌ അവള്‍ പോകുന്നത്‌ നോക്കിനിന്നു.
വേണ്ടായിരുന്നു.. അയാൾ മനസ്സിലോര്‍ത്തു.
കളിക്കുമ്പോൾ അവളുടെയത്രേം സഹകരണം സ്വന്തം ഭാര്യക്ക് പോലുമില്ല..
ബസ്സിറങ്ങി വീട്ടിലേക്കു നടക്കുമ്പോളേക്കും കോരിച്ചൊരിഞ്ഞ് മഴയെത്തി. പെരുമഴ നനഞ്ഞാണു അവള്‍ വീട്ടിലെത്തിയത്‌..
അവളുടെ ഉള്ളിലെ അപമാനച്ചൂട് അൽപ്പംപോലും തണുപ്പിക്കാൻ മഴയ്ക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല.
ആലീസ് വന്നതു മേരിമ്മ കണ്ടില്ല. വന്നപാടെ നനഞ്ഞ തുണി മാറ്റാൻ പോലും മിനക്കെടാതെ ആലീസ് ഫോണെടുത്ത്‌ ആഷിമയുടെ ഹോസ്റ്റലിലേക്ക്‌ വിളിച്ചു.
മറുതലയ്ക്കല്‍ മേട്രൻ്റെ ഹലോ കേട്ടു.
“ആഷിമയുടെ ചേച്ചിയാ അവളോടെന്നെയൊന്ന്‌ വിളിക്കാന്‍ പറയാമോ.. അത്യാവശ്യമാ”
“ശരി പറയാം..”
ആലീസ് ഫോണ്‍ വെച്ചു. ആലീസ് അവിടെത്തന്നെ നിന്നു. അഞ്ച്‌ മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞതും ഫോണ്‍ ബെല്ലടിച്ചു. ആലീസ് ചെന്നു ഫോണെടുത്തു.
“കൊച്ചേച്ചി.. ഞാനാ.”
“മോളേ കാശ്‌ കിട്ടിയില്ലടാ. കൊച്ചേച്ചി പരമാവധി ശ്രമിച്ചു മോളേ. പലവഴിയും നോക്കി.”
അതു പറയുമ്പോള്‍ അവളുടെ സ്വരമിടറി.
ആഷിമ വല്ലാതായി.
കൊച്ചേച്ചി അങ്ങനെയൊന്നും സങ്കടപ്പെട്ട്‌ സംസാരിക്കുന്നത്‌ അടുത്ത നാളിലൊന്നും കേട്ടിട്ടില്ല.
