കഥയല്ലിത് ജീവിതം. - വികാരത്തിന് വേലിയില്ല!!
വികാരം – “ആശുപത്രിയിൽ പോകാം”
മുഖത്ത് നോക്കാനാകാതെ ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“ഉം.”
“നീ റെഡിയാക്, ഞാൻ ഇപ്പോൾ റെഡിയായി വരാമെന്ന്” പറഞ്ഞ് ഞാൻ യാന്ത്രികമായി മുറിക്ക് പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ തുടങ്ങി.
“പപ്പാ, പപ്പായ്ക്ക് ഇതെന്താ പറ്റിയത്, എനിക്ക് കൈ അനക്കാൻ പറ്റണില്ല. ഡ്രസ്സിടാൻ എന്നെയൊന്ന് സഹായിക്ക്.”
മോൾ പറഞ്ഞത് കേട്ട് എനിക്ക് തലകറങ്ങി.
“മോളാണ്, എന്നാലും ഇങ്ങനെ ഒരു സാഹചര്യത്തിൽ സഹായിക്കാൻ ആരുമില്ലാത്തപ്പോൾ താൻ ഡ്രസ്സ് മാറ്റിച്ചാലും കുഴപ്പമില്ല. മനസ്സിന് ധൈര്യം കൊടുത്തുകൊണ്ട് ഞാൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. അല്ലെങ്കിലും ഡോക്ടർമാരും, നാളെ അവളെ കെട്ടാൻ പോകുന്ന ചെറുക്കനുമൊക്കെ കാണുന്നതല്ലേ.”
ഷോൾഡറിൽ നിന്നും അവളുടെ ബനിയൻ എടുത്ത് മാറ്റി, അവളുടെ മാറ് കൂടുതൽ തുടിച്ചിരുന്നതായി തോന്നി. വയർ വല്ലാതെ ഉയർന്ന് താഴുന്നു.
“ഏത് ഡ്രസ്സാ ഇടേണ്ടത്?”
ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“പപ്പാ, ആ ബ്ലാക്ക് ടീ ഷർട്ട് പോരേ”
കബോർഡിലേക്ക് കണ്ണ് കാണിച്ചു കൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞു.
ടീ ഷർട്ട് അവളെ പയ്യെ ഇടീച്ചു. അവളുടെ പുക്കിളിന് വല്ലാത്ത ഒരു ആകർഷണീയത തോന്നി. ആവളുടെ ആ പുക്കിളിൽ ഉമ്മ വെയ്ക്കുന്നതിനായി എൻ്റെ നിയന്ത്രണത്തിനും അപ്പുറം മനസ്സ് കൊതിച്ചുവെങ്കിലും ഒരു വിധത്തിൽ നിയന്ത്രിച്ച് കടിച്ചമർത്തി.
