ഒരു സോറി പറയണം എന്ന് ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അവൻ്റെ ശബ്ദമൊന്നും പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല. പെട്ടന്നുതന്നെ അവളും റൂം കാലിയാക്കി.

കർത്താവു സഹായിച്ച് ജെസ്സി മാത്രം അവിടെ ഇല്ലായിരുന്നു. “അവളും കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നേൽ കർത്താവേ….എനിക്ക് ഓർക്കാൻ മേല.”

അന്നു ആന്റോയ്ക്ക് വേറാരുടെയും മുഖത്ത് നോക്കാൻ പറ്റിയിട്ടില്ല. എട്ടിൻ്റെ പണിയല്ലേ കിട്ടിയത്.

അന്നു രാത്രി എപ്പൊഴാ ഉറങ്ങിയതെന്നോർമ്മയില്ല. ഉള്ളിൽ ഒരു കുറ്റ ബോധമായിരുന്നു, ഒപ്പം ഇനി കീർത്തനയുടെ മുഖത്തു എങ്ങനെ നോക്കുമെന്നുള്ള ടെൻഷനും. ഉണ്ടായിരുന്ന ഇമേജ് പോയിക്കിട്ടി.

പിന്നത്തെ രണ്ടു ദിവസം കോളേജിൽ വച്ച് കണ്ടെങ്കിലും അവൾ ഒന്നു ചിരിക്കുക പോയിട്ട് മുഖത്ത് നോക്കുക പോലും ചെയ്തില്ല. ആന്റോയ്ക്കും ചമ്മൽ മാറിയില്ലായിരുന്നു.

മൂന്നാം ദിവസം ഇന്റർവെൽ സമയത്ത് രണ്ടും കൽപിച്ച് ആന്റോ കീർത്തനയുടെ മുന്നിൽ ചെന്നു.

“കീർത്തന, അയാം വെരി സോറി. എനിക്കൊരു അബദ്ധം പറ്റിയതാ. ഇതു കാരണം നീയെന്നോടു മിണ്ടാതിരിക്കരുത്. അതുമാത്രം എനിക്കു സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. നീയെന്നോട് പഴയപോലെ കൂട്ടാവണം പ്ലീസ്.”

കീർത്തന കുറച്ചു നേരത്തെ മൗനത്തിനു ശേഷം പറഞ്ഞു,

“ആന്റോ ഇറ്റ്സ് ഓകെ. അത് മറന്നു കളയാം. പക്ഷേ അതിനു മുന്നേ നീയെനിക്കൊരു ഉപകാരം ചെയ്യണം.”