നടക്കുമ്പോൾ തുള്ളിത്തുളുമ്പുന്ന അനിതാമ്മയുടെ നിതംബ ബിംബങ്ങൾ എനിക്കു കൈത്തരിപ്പുണ്ടാക്കി. തിരയടിച്ചു നനയാതെ മുട്ടോളം പൊക്കിപ്പിടിച്ച സാരിക്കു താഴെ കാണുന്ന വെളുത്ത കാൽ വണ്ണകളിൽ നനുത്ത നീലരോമങ്ങൾ.

നടന്നു ക്ഷീണിച്ചപ്പോൾ ഞങ്ങൾ ഒന്നു നിന്നു. ചെറുതായി കിതയ്ക്കുന്നുമുണ്ട്. ഞാനൊരു കൈ കൊണ്ടു ചുറ്റിയപ്പോ അവരെന്നോടു ചേർന്നു നിന്നു.

“അനിതാമ്മേ.” ഞാൻ വിളിച്ചു.

“എന്നാടാ.” കടലിലേയ്ക്കു നോക്കിക്കൊണ്ട് അവർ വിളി കേട്ടു.

ഞാനവരെ ഒന്നു കൂടി എന്നോടു ചേർത്തു നിറുത്തി.

“ഞാൻ നിൻറെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ടിൻറെ അമ്മയല്ലേ? നീയെന്തിനാ എപ്പോഴും എന്നെ അനിതാമ്മേ എന്നു വിളിക്കുന്നേ? അമ്മേ എന്നു വിളിച്ചാ പോരെ?” അവർ ചോദിച്ചു.

“ഇപ്പോ നമ്മൾ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട്സല്ലേ. അപ്പോ അനിതേന്നു വിളിച്ചാലും പോരേ?”

അവർ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.

“അതു മതിയെടാ കള്ളാ” തന്നെ ചുറ്റിയിരിക്കുന്ന എൻറെ കൈയ്യിൽ അവരൊന്നു നുള്ളി.

“അപ്പോ ഇനി അനിത അല്ലെങ്കിൽ അമ്മ. അങ്ങിനെ വിളിക്കാം. തരം പോലെ. രണ്ടും ചേർന്ന അനിതാമ്മ ഇനി ഇല്ല.”

“മതി. നിൻറെ ഇഷ്ടം. പക്ഷേ നമ്മൾ മാത്രമുള്ളപ്പോ മതി നിൻറെ അനിത വിളി.” അവർ ഇളകി ചിരിച്ചു.

“ശരി അനിതേ” എന്നു പറഞ്ഞു ഞാൻ എൻറെ കൈകൾ അവരുടെ പുറത്തൂടെ താഴേയ്ക്കു കൊണ്ടു വന്നു കുണ്ടിക്കുടങ്ങളുടെ മുകളിൽ വച്ചു. പതുക്കെ അമർത്തിയപ്പോൾ അവർ ചെറുതായി ഒന്നു കുറുകി. വിരോധമില്ലെന്നു കണ്ടപ്പോ ഒന്നു തടവിയുടച്ചു.

“വേണ്ടടാ. ആരെങ്കിലും കാണും.” അവർ കാതരമായ ഒരു ശബ്ദത്തിൽ പറഞ്ഞു.

“ആരുമില്ല എൻറെ അനിത പെണ്ണെ” എന്നു പറഞ്ഞ് ഞാൻ ആ മൃദുലമായ കുണ്ടിക്കുടങ്ങൾ ഒന്നു കൂടി പിടിച്ചുടച്ചു.

ജഗൻ കഥകൾ – അനിതാമ്മ – അടുത്ത പേജിൽ തുടരുന്നു