ഒന്നും മിണ്ടാതെ തലയും താഴ്ത്തി കുറ്റബോധത്താൽ അടുക്കളയുടെ വാതിൽക്കൽ മിണ്ടാതെ നിന്ന്, എല്ലാം കേട്ട് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എനിക്ക് തലകറങ്ങുന്നത് പോലെ തോന്നി. ഞാൻ ആ വാതിലിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു അൽപ്പനേരം അവരെത്തന്നെ നോക്കി നിന്നു.
അവര് സംസാരം തുടർന്നു..

എന്നോട് ഒരുപാട് വിളച്ചിലെടുക്കല്ലേ.. ഡയലോഗ് മതിയാക്കെടീ.. വായടയ്ക്കടീ..എനിക്കൊന്നും കേൾക്കേണ്ട..

“ങേ ടീയോ..” !!

ഇതെന്താണ്.. ആരോടാ ഒറ്റക്ക് സംസാരിക്കുന്നത്?
ഞാൻ സംശയിച്ചു നോക്കി.

ചെവിയിൽ ഇയർ ഫോൺ തിരുകി വച്ചിട്ട് ആരോടോ വളരെ ഗൗരവപൂർവ്വം സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് അടുക്കളയിൽ ഓരോന്ന് ചെയ്യുകയാണ് ജോസ്ഫൈൻ ആന്റി..

ഹോ പണ്ടാരം പിടിക്കാനായിട്ട് ഞാൻ അങ്ങ് ഉരുകി ഒലിച്ചു പോയി. അപ്പോഴാണ് എന്റെ ശ്വാസം നേരെ വീണത്. സംഗതി എന്നോടല്ല പറഞ്ഞതെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി.. ആശ്വാസം.!!

വീട്ടിൽ മിക്കവാറും ഷോട്ട് ഗൗൺ ഉടുക്കാറുള്ള ആന്റിയുടെ ഡ്രെസ്സിൽ പുറക് വശത്ത് തെളിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന നിതംബത്തിലാണ് എന്റെ ആദ്യത്തെ ശ്രദ്ധ പതിഞ്ഞത്.

അന്നേ ദിവസംവരെ ഞാൻ ഒട്ടും ശ്രദ്ധിക്കാത്ത അവരുടെ അവയവങ്ങളിൽ ഒന്നായിരുന്നു അത്, പക്ഷെ അന്ന് രാവിലെ തന്നെ കണികണ്ടത്, ആ ആകർഷണീയമായ പൃഷ്ട കുടങ്ങളെ ആ ഗൗണിനകത്ത് ഫിറ്റായി അൽപ്പം പുറം തള്ളി നിൽക്കുന്നതാണ്.